สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 61

“คนที่ตายคือเเก!” เยี่ยเจิ้นถิงเย็นชาเเละหยิ่งผยอง ราวกับพระเจ้าที่ควบคุมชีวิตความตาย

“คุณ คุณพูดอะไร……”

แม้ว่าเยี่ยเจิ้นถิงไม่ได้ทำอะไร แต่เฮ้อเหวินเจ๋อก็ตื่นตระหนกเเล้ว มือที่ถือมีดสั่นเทา

เมื่อเยี่ยเจิ้นถิงหรี่ตา เเววสังหารก็ปรากฏออกมา

เฮ้อเหวินเจ๋อไม่ทันโต้ตอบ จู่ๆก็มีมือหนึ่งคว้ามีดของเขาราวกับสายฟ้า

เขายังอยากขัดขืน ข้อมือของเขาก็โดนกุมไว้ทันที

“กร๊อบ”เสียงกระดูกหักดังขึ้น ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องโหยหวนก็ดังก้องทะลุฟ้า….

‘กล้าขู่ประธานเยี่ย ช่างกล้ามากนะ!”

เยี่ยฮุยตะโกนอย่างเดือดจัด ลากเฮ้อเหวินเจ๋อลงไป เหมือนกับลากสุนัขป่าที่กำลังจะตาย……

ดวงตาของเฟิงเชียนเสวี่ยมืดลง ล้มตัวลงอย่างช้าๆ

เเขนที่เเข็งเเรงเเละทรงพลังคู่หนึ่งรองรับเธอได้ทันเวลา สายตาที่พร่ามัว เธอเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาเเละโกรธของเยี่ยเจิ้นถิง……

“เรียกหมอ!”

“ครับ”

.......

จำไม่ได้ว่าหลับไปนานเเค่ไหน เฟิงเชียนเสวี่ยตื่นมาด้วยความมึนงง พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่เเข็งเล็กน้อย การจัดห้องเป็นโทนสีเย็นทั้งหมด

โคมระย้าบนเพดานสลักสัญลักษณ์คำว่าSสีทอง นี่เป็นสัญลักษณ์ของเยี่ยเจิ้นถิง!

หรือว่า เธออยู่ในห้องของเขา

เฟิงเชียนเสวี่ยพยุงร่างกายที่อ่อนเเอขึ้นมานั่ง พบว่าเสื้อผ้าบนตัวถูกเปลี่ยนออกไป สวมใส่ชุดนอนสีขาว ที่ข้างในไม่ได้สวมใส่อะไร……

ในสมองมีเสียงก้องดัง ใกล้ระเบิดเต็มที

เเย่เเล้ว เเล้วชิปล่ะ

หรือว่าโดนเยี่ยเจิ้นถิงค้นพบเเล้ว

คุณตื่นเเล้ว?

เสียงอันอ่อนโยนลอยมา ขัดจังหวะความคิดของเฟิงเชียนเสวี่ย

เฟิงเชียนเสวี่ยเงยหน้าขึ้นมอง หมอผู้หญิงเข็นรถพยาบาลเดินเข้ามา วัดไข้ ตรวจบาดเเผล:“ยังดี ไม่อักเสบ เเต่ว่าบาดเเผลลึกมาก ไม่ควรประมาท ควรสังเกตอาการอย่างต่อเนื่อง”

“คุณคือ……” เฟิงเชียนเสวี่ยมองเธออย่างมึนงง

“ฉันเป็นเเพทย์ประจำตระกูลเย่ค่ะ ฉันชื่อเหลยอวี่” หมอหญิงยิ้มเเล้วมองเธอ “คุณชายเยี่ยให้ฉันมาดูเเลคุณค่ะ ในเวลานี้ ฉันจะเป็นผู้รับผิดชอบดูเเลอาการบาดเจ็บของคุณนะคะ”

“เอ่อ…….” เฟิงเชียนเสวี่ยตะลึงงัน เป็นเวลานานเท่าไรเเล้วนะที่ไม่ได้รู้สึกถึงท่าทีที่ให้เกียรติเช่นนี้ ในภวังค์เธอคิดว่าเธอได้กลับไปในอดีต เเล้วกลับกลายเป็นสตรีผู้มั่งคั่งคนนั้น

ในเวลานั้น ตระกูลเฟิงก็มีเเพทย์ประจำตระกูล ยามเธอเจ็บป่วย ก็จะมีคนดูเเลเธอเเบบนี้

เเต่ทว่า เมื่อเฟิงเชียนเสวี่ยเห็นเครื่องเเบบรักษาความปลอดภัยที่พับไว้อย่างเรียบร้อย ความคิดที่ล่องลอยไปก็ถูกดึงกลับมาทันที

“ฉันเป็นเเค่พนักงานรักษาความปลอดภัย!”

เฟิงเชียนเสวี่ยคิดอยากลงจากเตียง ทันใดนั้นก็รู้สึกปวดที่คอ ปวดจนต้องถอนหายใจ ตอนนี้ถึงรู้ว่าคอของตัวเองถูกพันไว้เเน่น เเละยังมีเฝือกคอ

ไหล่ข้างซ้ายก็ถูกพันไว้เเน่น ตอนนี้ขยับอะไรก็ไม่ได้

“อย่าขยับค่ะ”เหลยอวี่รีบมาพยุงเธอให้เอนนอนลง “ถึงเเม้อาการบาดเจ็บที่คอจะไม่ถึงหลอดเลือด เเต่บาดเเผลก็ยังลึกมาก ต้องระมัดระวังนะคะ”

“เสื้อผ้าของชั้น…….” เฟิงเชียนเสวี่ยเอื้อมมือไปหยิบเครื่องเเบบรักษาความปลอดภัย

“ฉันให้คนเอาเสื้อผ้าของคุณไปซักให้สะอาดเเล้วค่ะ”เหลยอวี่วางเสื้อผ้าไว้จ้างหมอนของเธอ นอกจากนี้ยังมีกระเป๋าเอกสารใส “โทรศัพท์ของคุณเเละของใช้ในกระเป๋าก็อยู่ตรงนี้ทั้งหมดค่ะ คุณดูซิคะ มีของอะไรหายบ้างมั้ยคะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยมองปราดเดียวก็เห็นกล่องเล็กๆสีดำใบนั้น เธอรีบหยิบกระเป๋าเเล้วกำไว้เเน่นในมือ กระวนกระวายถาม:“พวกคุณ……มีเปิดของของฉันมั้ย”

“ไม่มีเเน่นอนค่ะ”เหลยอวี่หัวเราะพลาง “คุณเป็นเเขกผู้มีเกียรติ พวกเราจะละเมิดความเป็นส่วนตัวของคุณได้ยังไงคะ”

“งั้นเจ้าปีศาจเยี่ย……...ประธานเยี่ย มีเปิด……”

เฟิงเชียนlวี่ยในใจรู้สึกไม่สบายใจ ถ้าหากเยี่ยเจิ้นถิงเห็นชิบ จะต้องเข้าใจเธอผิดเเน่ๆว่าเธอเป็นเเก๊งเดียวกันกับพวกนักเลงที่ขโมยชิบไป งั้นเธอก็เสร็จหน่ะสิ

“คุณชายเยี่ยพาคุณมาส่งเเล้วก็ไปเลยค่ะ” ตอนเหลยอวี่พูดถึงเยี่ยเจิ้นถิง น้ำเสียงยิ่งมีความเคารพเกรงกลัว “เขาบอกว่าเขาจะมาคืนนี้ค่ะ”

“โอ้……” เฟิงเชียนเสวี่ยถอนหายใจ ขณะนั้นข้างนอกมีเสียงฝีเท้า เเละยังมีเสียงคนรับใช้ทักทายด้วยน้ำเสียงเคารพ “คุณชายเยี่ย คุณชายกลับมาเเล้ว!”