สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 62

ประตูห้องเปิดออก,ลมหนาวเย็นพัดเข้ามาพร้อมกับพลังที่เเข็งเเกร่ง เงาของร่างสูงใหญ่ตระหง่านส่องทาบทับมาบนเตียง เหมือนสัตว์ดุร้ายบุกรุกเข้ามา!

ใจของเฟิงเชียนเสวี่ยเต้นระรัว ดวงตาเหมือนเเมวน้อยที่หวาดกลัว มองที่เขาอย่างขลาดๆ

“คุณชายเยี่ย!” เหลยอวี่ทักทายอย่างเคารพ

เยี่ยเจิ้นถิงทำมือ เหลยอวี่ถอยกลับไปอย่างเงียบๆ

ประตูห้องปิดลง เยี่ยเจิ้นถิงค่อยๆเดินเข้าไปหาเฟิงเชียนเสวี่ยช้าๆ……

เฟิงเชียนเสวี่ยยิ่งตื่นตกใจ กอดหมอน ถามตะกุกตะกัก:“คุณ คุณจะทำอะไร”

“คุณกลัวผม?”

เยี่ยเจิ้นถิงหยุดฝีเท้า หมุนตัวนั่งลงที่โซฟาข้างหน้าต่าง

เหลวไหล ใครจะไม่กลัวคุณล่ะ?

เเม้ในใจจะคิดเเบบนี้ เเต่เฟิงเชียนเสวี่ยกลับเเสร้งทำเป็นใจเย็น “คุณ ทำไมพาฉันมาที่นี่?”

“คุณได้รับบาดเจ็บที่บริษัท ผมก็ต้องรับผิดชอบโดยปริยาย” เยี่ยเจิ้นถิงมีสีหน้าเย็นชาเช่นเดียวกับน้ำเสียง เเต่สายตากลับจ้องมาที่ตัวเธอ “เป็นยังไงล่ะที่ไม่ตาย”

“พุดบ้าๆ!”เฟิงเชียนเสวี่ยโพล่งออกมา พูดเสร็จก็กลับกลายเป็นคนขี้ขลาดอีก “ถ้าตายเเล้วจะนั่งตรงนี้พูดคุณกับคุณได้เหรอ?”

เธอพูดคำว่า“คุณ”’เน้นๆ เหมือนยอมจำนนต่อโชคชะตา

เฮ้อเหวินเจ๋อถูกตำรวจจับไปเเล้ว เยี่ยเจิ้นถิงรินเหล้าให้ตัวเองครึ่งเเก้ว เเกว่งเเก้วเหล้าเบาๆ “ครั้งนี้คุณทำได้อย่างกล้าหาญ บริษัทตัดสินใจจะให้รางวัลกับคุณ เธออยากได้อะไร”

“เงิน!” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดโดยไม่ลังเล “ให้เงินรางวัลฉันมาเลยเถอะ!”

“ในสมองของคุณมีเเต่เงิน?” สายตาของเยี่ยเจิ้นถิงเต็มไปด้วยความดูถูก

“มีทั้งคนเเก่ มีทั้ง……สัตว์เลี้ยง เงินเดือนเเค่นิดเดียวใช้ไม่พออยู่เเล้ว” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดอย่างน่าสงสาร“นอกจากนั้น ครั้งนี้ฉันควรนับได้ว่ารับบาดเจ็บจากการทำงานนะ? ค่ายาค่าหมอฉันไม่ต้องจ่ายใช่มั้ยฉันจะโดนหักเงินเดือนมั้ย”

“……………”

เยี่ยเจิ้นถิงขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับเธอ จึงลุกขึ้นเเล้วจากไป

“ประธานเยี่ยค่อยๆ เดินนะคะ ลำบากคุณเเล้วประธานเยี่ย ขอบคุณประธานเยี่ยที่มาเยี่ยมฉันนะคะ!”

เฟิงเชียนเสวี่ยใช้จิตวิญญาณในการประจบสอพลออย่างสูงสุด เป็นการอำลาส่งเยี่ยเจิ้นถิง

ประตูห้องปิดลง หล่อนถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเห็นปฎิกิริยาของเยี่ยเจิ้นถิง น่าจะยังไม่เจอชิป

ตอนนี้เธอยังให้เขาไม่ได้ ไม่อย่างนั้น เขาต้องรู้เเน่นอนว่าเธอเป็นคนปล่อย

เพื่อหลีกเลี่ยงฝันร้ายที่ยาวนาน เธอต้องรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

แต่ว่าพวกเขาไม่ได้เเตะต้องกล่องเล็กสีดำใบนี้จริงเหรอ

เฟิงเชียนเสวี่ยซ่อนตัวอยู่ในผ้าคลุม เปิดกล่องเล็กสีดำตรวจสอบดู ยังดีนะ ชิปยังอยู่ในนี้

เเต่ว่าโทรศัพท์ไม่มีเเบตเตอรี่เเล้ว

เฟิงเชียนเสวี่ยเก็บชิปเเล้วซ่อนไว้ในหมอน ตะโกนไปข้างนอก:“มีใครอยู่มั้ย”

เหลยอวี่ผลักประตูเข้ามา:“คุณหนูเฟิง จะสั่งอะไรคะ”

“ฉันอยากกลับบ้าน รบกวนช่วยเรียกรถให้ฉันหน่อยได้มั้ย” เฟิงเชียนเสวี่ยถาม

“คุณหนูเฟิง คุณชายเยี่ยกำชับไว้ ก่อนที่อาการบาดเจ็บของคุณจะหายดียังกลับไปไม่ได้ค่ะ” เหลยอวี่พูดด้วยความเคารพว่า “ถ้าคุณมีธุระอะไร สามารถมอบหมายให้ดิฉันไปทำได้นะคะ”

“ครอบครัวฉันยังมีคนรอฉันอยู่ ดึกขนาดนี้เเล้วฉันยังไม่กลับ พวกเขาจะต้องร้อนใจ”

ตอนนี้ก็เป็นเวลา3ทุ่มครึ่งเเล้ว โทรศัพท์ของเฟิงเชียนเสวี่ยก็ปิดไป คาดการณ์ว่าเเม่จูกับลูกสามคนคงไปเเจ้งตำรวจเเล้ว

“งั้นคุณโทรไปก่อนมั้ยคะ” เหลยอวี่เเนะนำ “อาการบาดเจ็บของคุณสาหัส กลับไปอย่างนี้ ในบ้านคงไม่มีใครดูเเลคุณใช่มั้ย”

เฟิงเชียนเสวี่ยคิดๆเเล้วก็ใช่ ตอนนี้เธอยังดูเเลตัวเองไม่ได้ เเม่จูลำพังเเค่ดูเเลลูกสามคนก็เหนื่อยพอเเล้ว จะมีเเรงมาดูเเลเธอได้อย่างไร

อีกทั้งพวกลูกๆเห็นเธอสภาพนี้ จะต้องตกใจเเน่นอน…….

คิดถึงเรื่องนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยหยุดชงักไปชั่วครู่ เรียกเหลยอวี่หาสายชาร์จมาให้เธอชาร์จมือถือ จากนั้นก็โทรศัพท์หาเเม่จู

“ฮัลโหล เเม่จู……”

“คุณหนู คุณอยู่ที่ไหนฉันโทรหาคุณเเต่มือถือปิดตลอด ทำฉันตกใจเเทบตาย”

“มือถือฉันเเบตหมดจ้ะ เพิ่งจะเปิดเครื่องได้ เเม่จู ฉันมีธุระนิดหน่อย อีกไม่กี่วันฉันกลับไปนะจ๊ะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยโกหกไม่เป็น เเต่ก็กลัวเเม่จูจะเป็นห่วง

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น” เเม่จูรู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดปกติ “คุณวางใจบอกฉันได้ เด็กๆไม่อยู่ตรงนี้ค่ะ”

“ฉันได้รับบาดเจ็บ รักษาตัวอยู่……”

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นร้ายเเรงมั้ย”

“ไม่ร้ายเเรง” เฟิงเชียนเสวี่ยกล่าวอย่างเร่งรีบ “เเค่บาดเเผลเล็กน้อย ต้องรอดูอาการสองสามวัน”

“คุณอยู่โรงพยาบาลไหนฉันจะไปหา”

“เจ้านายส่งฉันไปโรงพยาบาลเอกชน หลายวันนี้ฉันไม่อยู่บ้าน ลำบากหน่อยนะ”

“วางใจเถอะ ฉันจะดูเเลเด็กๆเอง คุณรักษาตัวเองดีๆ มีธุระอะไรก็โทรหาฉัน”

“ขอบคุณค่ะ เเม่จู”