สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 63

หลังจากวางสาย เฟิงเชียนเสวี่ยนอนอยู่บนเตียงตามลำพัง น่าเบื่อมาก ดังนั้นเธอจึงส่งข้อความถึง’โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’

“วันนี้ทำไมไม่รายงานการปฏิบัติงานฉันไม่ถามนาย นายก็ไม่คิดจะบอกฉันเองเหรอ ทำไมนายถึงไม่มีความเป็นมืออาชีพ?”

ต่อหน้าเจ้าปีศาจเยี่ยต้องเชื่อฟัง กระตือรือร้นเอาใจ ต่อหน้า‘โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’สามารถเเสดงศักดิ์ศรีของเจ้านายได้จนพอใจ มีความสุขหลังได้ระบายอารมณ์

“ไม่มีธุรกิจ” โฮสต์หนุ่มลูกหนี้ตอบข้อความ

“งั้นหลายวันมานี้ ธุรกิจสักอย่างก็ไม่มี?นายไม่ได้ไปบาร์เหรอ ทุกๆวันนายทำอะไรอยู่”

อีกฝ่ายไม่ตอบ

เฟิงเชียนเสวี่ยโทรหาเขา สักพักก็ต่อสายได้

“มีไร”

“หลายวันนี้นายอยู่กับคนรวยที่เลี้ยงดูคุณใช่มั้ย” เฟิงเชียนเสวี่ยถามไปตรงๆ

ถัดไปห้องข้างๆเยี่ยเจิ้นถิงกำลังเเช่ตัวในอ่างอาบน้ำหมุนเเก้วเหล้า ผิวขาวเหมือนข้าวสาลีอยู่ใต้เเสงไฟที่มีบรรยากาศอบอวลไปด้วยเสน่ห์เย้ายวน ร่างกายที่เเข็งเเรงเเละดุร้ายเหมือนมีความลึกลับของป่าซ่อนอยู่

“อยู่กับผู้หญิงโง่ไม่มีสมอง” เยี่ยเจิ้นถิงตอบเบาๆ

“อะไรคือผู้หญิงโง่ไม่มีสมอง?นั่นเป็นอู่ข้าวอู่น้ำของนายนะ!” เฟิงเชียนเสวี่ยวางมาดสั่งสอน “นายต้องปรับความคิดรับใช้เจ้านายดีๆ ไม่งั้นจะมีอนาคตได้ไง”

“เป็นหนุ่มบาร์โฮสต์ยังมีอนาคต?” เยี่ยเจิ้นถิงเช็ดน้ำบนใบหน้า

“เสียงอะไรหน่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยได้ยินเสียงน้ำกระเพื่อม “คุณว่ายน้ำอยู่เหรอ”

“เเช่อ่างอยู่” เยี่ยเจิ้นถิงจิบไวน์เย็นๆ

“ทำไมนายคุยโทรศัพท์ตอนเเช่อ่าง……”

ในสมองของเฟิงเชียนเสวี่ยจู่ๆก็คิดไปถึงฉากที่เขาเเช่อ่างด้วยร่างกายที่เซ็กซี่เเละดุร้าย ลายเส้นที่ไร้ที่ติ ยังมีผิวขาวเเข็งเเรงดั่งข้าวสาลีนั่นอีก……

ก็เหมือนอาหารอร่อยอันโอชะ ที่มีกลิ่นหอมเย้ายวน

“อยากดูมั้ย” เยี่ยเจิ้นถิงตั้งใจเย้าเเหย่เธอ

“คนเถื่อน!” เฟิงเชียนเสวี่ยหน้าเเดงใจเต้นเเรง

“คราวก่อนตอนที่บาร์ ไม่รู้ผู้หญิงเถื่อนคนไหนมากอดมาจูบฉัน เเถมมาลูบ…..”

เยี่ยเจิ้นถิงคิดถึงบรรยากาศอันครุกกรุ่นราวกับไฟ อดกระสับกระส่ายไม่ได้

“ฉันต้องการกระตุ้นคนรวยสามคนนั่น” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบร้อนอธิบาย “นายควรเอาความรอบคอบพวกนี้ไปใช้กับร่างกายของลูกค้านาย ไม่สามารถใช้กับเจ้านาย ฉันไม่จ่ายเงินให้นายหรอก!”

“ไม่เป็นไร สามารถหักบัญชีได้……”

“ไม่ได้ นายไม่ต้องมาคิดหาวิธีเลย” เฟิงเชียนเสวี่ยตัดบทเขา “เจ้านายต้องไม่มีความรู้สึกต่อผู้ใต้บังคับบัญชา เข้าใจมั้ย”

“แล้วเจ้านายของเธอล่ะ” เยี่ยเจิ้นถิงพูดดักคอเธอ

“เจ้านายของฉันเป็นคนดีมาก ทั้งสูงทั้งหล่อทั้งรวย เเต่โรคจิตนิดหน่อย ชอบรังเเกฉันเเบบไม่มีเหตุผล เเต่ตอนนี้เชื่องขึ้นนิดนึงละ สงสัยโดนบารมีอันยิ่งใหญ่ของฉันข่มไว้”

“……………..”

เยี่ยเจิ้นถิงกรอกตามองบน สงสัยว่าคงต้องรังเเกหล่อนต่อไปถึงจะดี

“พูดขึ้นมา เจ้านายของฉันก็เป็นคนเเปลกๆคนนึง ปกติเย็นชาไร้ความรู้สึก หางตายังไม่เเล เเต่วันนี้ฉันได้รับบาดเจ็บ เขากลับพาฉันกลับมารักษาตัวที่บ้าน เเละยังจัดหมอเฉพาะทางของโรงบาลเอกชนมาอีก”

“เจ้านายของเธอดีกับคุณขนาดนี้ เธอน่าจะขอบคุณเขาดีๆ”

“ขอบคุณกะผีดิ ตอนนี้ฉันเหมือนลูกเเกะที่รอโดนเชือด!”

“หืมมม”

“นายคิดดูนะ พนักงานบริษัทคนนึงได้รับบาดเจ็บ เจ้านายต้องให้คนพาหล่อนไปโรงพยาบาลรักษาสิ ทำไมพามาบ้านตัวเองนี่ไม่เเปลกเหรอ!”’

“หรือว่าเขาอาจจะ……ดีกับเธอเป็นพิเศษ?”

“ปัญหามันอยู่ตรงนี้แหละ!” เฟิงเชียนเสวี่ยตื่นเต้นเล็กน้อย “ที่บริษัทฉันมักเจอเขาเเบบตั้งตัวไม่ติด ร้านอาหาร สระว่ายน้ำ ลิฟท์ ที่จอดรถ……หรือทั้งหมดนี้คือเรื่องบังเอิญ”

ฉันฟังเพื่อนๆพูดว่าพวกเขาทำงานที่บริษัทมาครึ่งปียังไม่เคยเจอเจ้านายเลยสักครั้ง ทำไมฉันถึงเจอบ่อยๆ?ฉันว่านะเขาต้องตั้งใจสร้างโอกาสมาเจอฉันเเน่ๆ”

“ทำไมเขาต้องทำอย่างนั้น”เยี่ยเจิ้นถิงถามอย่างสงสัย

“ชัดยิ่งกว่าชัด เขาเเอบชอบฉันไง!”