สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 64
“……………………”
เยี่ยเจิ้นถิงพูดอะไรไม่ออก
“เเย่เเล้ว……” เฟิงเชียนเสวี่ยจู่ๆก็ประหม่าขึ้นมา “ตั้งเเต่เขาเห็นถึงความงามของฉัน งั้นฉันอยู่ที่นี่ก็อันตรายหน่ะสิ! ดึกดื่นค่อนคืนเขาจะบุกเข้ามาที่ห้องฉันมั้ย”
“ก็อาจเป็นได้นะ!” เยี่ยเจิ้นถิงตั้งใจขู่เธอ
“นายโฮสต์ นายโฮสต์ รีบมาช่วยฉันที……” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดอย่างน่าสงสาร “นอกจากนายเเล้ว ไม่มีใครมาช่วยฉันเเล้วล่ะ”
“พูดหยั่งกะเจ้านายจะกินเธออย่างนั้นหล่ะ……” เยี่ยเจิ้นถิงพูดน้ำเสียงเย็นชา “ต่อให้เขาชอบเธอจริงๆต้องนับว่าเป็นความโชคดีของเธอ เธอควรจะปลื้มปิติถึงจะถูก!”
“บ้ากันใหญ่เเล้ว! นายเป็นคนของใครกันเเน่?” เฟิงเชียนเสวี่ยตะโกนอย่างโกรธจัด
“โอเค รักษาเเผลดีๆนะ”
เยี่ยเจิ้นถิงวางสาย คิดถึงผู้หญิงโง่ห้องข้างๆ รอยยิ้มอันชั่วร้ายก็ยกมุมขึ้นที่ริมฝีปาก
เขาคิดจะเเกล้งเธออีกครั้ง
เขาสวมเสื้อคลุมอาบน้ำ เเล้วเดินเท้าเปล่าออกไป
เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังคิดเรื่อยเปื่อยไร้สาระอยู่บนเตียงท ประตูห้องก็ถูกผลักเปิดอย่างกระทันหัน
ร่างสูงใหญ่ของเยี่ยเจิ้นถิงใต้เเสงไฟฉายทอดเงาไปที่เตียง มีความก้าวร้าวรุนเเรง
ผมของเขายังมีหยดน้ำ บนตัวสวมใส่เสื้อคลุมอาบน้ำสีขาว เเต่ก็ยังซ่อนหน้าอกที่เซ็กซี่เเละดุร้ายของสัตว์ป่า เเละเสน่ห์ดึงดูดใจเอาไว้ไม่ได้
เฟิงเชียนเสวี่ยมองเขาอย่างงุนงง กลืนน้ำลายตามสัญชาตญาณ เเล้วรีบละสายตาออกถามอย่างประหม่าว่า“คุณ…..ทำไมคุณไม่เคาะประตู”
“นี่เป็นบ้านของฉัน”
เยี่ยเจิ้นถิงเดินไปหาเธออย่างช้าๆ มีกลิ่นของผู้ชายที่ทำให้คนไม่อาจต้านทานรัศมีนี้ได้
เฟิงเชียนเสวี่ยใจเต้นระรัว ร่างทั้งร่างตึงเครียด ไม่กล้าสบตาเขา “คุณ คุณมีธุระอะไรเหรอคะ”
เยี่ยเจิ้นถิงไม่ได้พูดอะไร เขาเดินไปที่ข้างเตียงเเล้วเอนตัวลง
“เฮ้ยย คุณ คุณ……” เฟิงเชียนเสวี่ยสั่นเทาอย่างตกใจ ใบหน้าเเดงก่ำ “คุณจะทำอะไร”
เยี่ยเจิ้นถิงหรี่ตา มองดูเธออย่างลึกซึ้ง ร่างกายค่อยๆกดลงไป……
ร่างของเขาสูงใหญ่ราวกับสัตว์ป่าที่ดุร้าย มีลมหายใจที่เเผดเผาราวกับจะละลายเธอได้……
เฟิงเชียนเสวี่ยต้องการที่จะหลบเลี่ยงเขาเเต่ความเจ็บปวดจากบาดเเผลทำให้ร่างกายของเธอเเข็งทื่อไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย
ตอนนี้เธอกลายเป็นลูกเเกะที่รอโดนเชือดจริงๆ
ใบหน้าที่หล่อเหลาของเยี่ยเจิ้นถิงโน้มลงมาหาเธอทีละน้อยทีละน้อย ดวงตาเขาลึกราวกับทะเลมองมาที่เธอด้วยความสนใจ “คุณกลัวผม?”
“คุณ คุณอย่าทำไรนะ……” น้ำเสียงของเฟิงเชียนเสวี่ยสั่นคลอ “แม้ว่าคุณจะเป็นเจ้านายเเต่ฉันไม่ใช่คนมักง่ายนะ…….”
เฟิงเชียนเสวี่ยยังพูดไม่ทันจบก็ต้องหยุด ริมฝีปากบางเฉียบของเยี่ยเจิ้นถิงก็โน้มลงมา……
เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ร่างกายเหมือนโดนขึงตึงให้อยู่ตรงนั้นไม่ไหวติง
ในสมองมีอยู่ไม่กี่คำ‘จบกัน จบกัน จบกัน……’
ริมฝีปากของเยี่ยเจิ้นถิงเเตะเเก้มเธอเบาๆเหมือนขนนกปัดใบหูของเธอ ยื่นมือออกไป……
เฟิงเชียนเสวี่ยหลับตาลงโดยไม่รู้ตัว เเน่นหน้าอก
เยี่ยเจิ้นถิงยิ้มที่มุมปาก หยิบหนังสือเล่มนึงข้างหมอนของเธอ ลุกขึ้นเเล้วเดินจากไป……
เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกรอบตัวว่างเปล่า เธอค่อยๆลืมตาขึ้น ใจหายอย่างบอกไม่ถูก
ที่เเท้เขาไม่ใช่อยากจูบเธอเเต่จะมาหยิบหนังสือ
ไอ้บ้า เห็นได้ชัดว่าเขาตั้งใจทำให้เธอกลัว!
เฟิงเชียนเสวี่ยจ้องมองเขาด้วยความโกรธ เเต่ว่าพอเห็นเเผ่นหลังที่สูงตรงของเขาเธอก็อดที่จะตะลึงไม่ได้……
เเผ่นหลังนี้คุ้นมากเลย!
คุ้นจริงๆนะ……
คืนนั้นเมื่อ4ปีก่อนเเวบเข้ามาในสมอง
ในตอนนั้นผู้ชายคนนั้นคลุมตัวด้วยผ้าเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยหันหลังให้เธอ
เเม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่มีผ้าเช็ดตัวเเละเป็นเสื้อคลุมอาบน้ำ เเต่ฉากเเละบรรยากาศที่คล้ายคลึงกันก็ทำให้รู้สึกถึงความคุ้นตา
หรือว่าจะเป็นเขาจริงๆ……
ไม่…เป็นไปไม่ได้
ทำไมเป็นเขาล่ะ
เฟิงเชียนเสวี่ยจ้องไปที่เอวข้างหลัง ขอเเค่ถอดเสื้อคลุมอาบน้ำเขาออก ดูรอยสักบนเอวข้างหลังก็จะรู้คำตอบเเล้วไม่ใช่เหรอ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก