สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 65

เเม้เยี่ยเจิ้นถิงจะเดินออกจากห้องไปเเล้ว เเต่ก็ยังคิดไปเรื่อยเปื่อย……

เฟิงเชียนเสวี่ยอยากลุกขึ้นมานั่งเเล้วเรียกให้เขาหยุด เเต่สาวใช้ตรงประตูนั่นก็ปิดประตูไปเเล้ว

เฟิงเชียนเสวี่ยจึงล้มตัวบนเตียงอย่างหมดปัญญา บอกกับตัวเองในใจต้องรักษาอาการบาดเจ็บดีๆ รอบาดเเผลหายดีเเล้วทุกอย่างก็จะง่ายขึ้น

เยี่ยเจิ้นถิงกลับมาถึงห้อง คิดถึงเฟิงเชียนเสวี่ยที่ตกใจสั่นเทา ริมฝีปากก็ยกมุมโค้งขึ้น

ผู้หญิงนั่น ดูโง่ๆ น่ารักมาก!

คืนนี้เฟิงเชียนเสวี่ยนอนไม่หลับไม่ใช่เพราะเจ็บเเผลเเค่เพราะสมองหยุดคิดไม่ได้

เดี๋ยวก็คิดถึงชิป เดี๋ยวก็คิดถึงด้านหลังของเยี่ยเจิ้นถิง……

สองเรื่องนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเเต่กลับส่งผลต่ออารมณ์ของเธอทั้งสิ้น

เธอรู้สึกกังวลใจมาก อยากเเก้ไขโดยเร็วที่สุด

เช้าวันรุ่งขึ้นเฟิงเชียนเสวี่ยโดนเสียงโทรศัพท์ปลุกจนตื่น เป็นลูกๆที่โทรศัพท์มา เธอรับสายหลังจากพูดปลอบประโลมไม่กี่คำก็หาข้ออ้างวางสายไป

เธอไม่อยากให้ใครรู้ว่าลูกๆยังอยู่ ตอนนั้นธุรกิจของบ้านเฟิงใหญ่โตมาก สร้างศัตรูไว้มากมาย ถ้าข่าวเผยเเพร่ไปต้องมีศัตรูในอดีตจงใจหาเรื่องยุ่งยากมาให้เเน่……

เหลยอวี่พาผู้ช่วยหมอมาเปลี่ยนผ้าพันเเผลให้เฟิงเชียนเสวี่ย ตอนที่เปิดประตูเยี่ยเจิ้นถิงก็ผ่านมาพอดี

ชุดสูทสีดำดูปราณีตเเสดงถึงอารมณ์ที่ทรงพลังเเละลึกลับของเขา ร่างกายเหยียดตรงดูเย่อหยิ่งในเเสงเเดดยามเช้า

เขากำลังคุยโทรศัพท์ขณะเดิน เมื่อเดินผ่านมาที่ประตูเขาก็มองกวาดตาไปรอบๆห้อง

พอดีสบตากับเฟิงเชียนเสวี่ย เขาดูไม่เเยเเสเเละดูมั่นใจ เเต่เธอกลับดูตื่นเต้นเล็กน้อย

สุดท้ายก็เป็นเขาที่ละสายตาก่อนรีบร้อนเดินจากไป

เเต่สายตาของเธอกลับมองตามเเผ่นหลังเขาไปตลอด อยากเเยกเเยะว่าเขาเป็นคนนั้นใช่หรือไม่......

ถึงเเม้ว่าเเผ่นหลังนี้จะเหมือนมากเเต่เธอก็ไม่สามารถเชื่อมโยงเขากับหนุ่มบาร์โฮสต์ที่รับใช้คนรวยทุกวันได้

“คุณหนูเฟิง ตอนนี้ฉันกำลังจะทำเเผลให้คุณ คงจะเจ็บเล็กน้อย คุณอดทนหน่อยนะคะ”เหลยอวี่พูดเตือนด้วยความอ่อนโยน

“อือ มาเลย”

ที่จริงเฟิงเชียนเสวี่ยก็ไม่ได้จริงจังเเต่พอเหลยอวี่ปลดผ้าก๊อตบนคอของเธอออก เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทันที “อ่า เจ็บเจ็บเจ็บ”

พอเยี่ยเจิ้นถิงที่เดินอยู่บนบันไดเวียนได้ยินเสียงร้องก็หยุดฝีเท้า หันศรีษะกลับมาตะโกน: “บอกให้คุณทำเบาๆหน่อย!”

“ค่ะ คุณชายเยี่ย” สาวใช้ที่เฝ้าประตูรีบวิ่งเข้าไปรายงาน

เหลยอวี่เเละเฟิงเชียนเสวี่ยได้ยินที่เยี่ยเจิ้นถิงพูดทั้งคู่ เหลยอวี่ขอโทษซ้ำๆว่า: “ขอโทษค่ะคุณหนูเฟิง ทำคุณเจ็บใช่มั้ยคะ”

“ไม่เป็นไร”

เหมือนมีกระเเสน้ำอุ่นๆไหลมาในหัวใจ เป็นอีกครั้งที่ยืนยันข้อสรุปของเธอเมื่อวาน: “เจ้านายเเอบชอบฉัน!”

เฟิงเชียนเสวี่ยมีความปราถนาที่สวยงามนั่นก็คือนั่งกินนอนกินรอกองเงินหล่นทับ

เธอคิดว่ารอตอนเเก่ ลูกสามคนเติบโตขึ้น ความปราถนาถึงจะเป็นจริง คิดไม่ถึงว่าจะเกิดขึ้นตอนนี้

สาวใช้สองคนพยาบาลสองคนหมอหนึ่งคนผลัดกันรับใช้ ข้าวมาก็อ้าปาก เสื้อผ้ามาก็ยื่นมือไปรับ ไม่ต้องพูดเลยว่าจะมีความสุขขนาดไหน

ยิ่งกว่านั้นสาวใช้ตระกูลเยี่ยได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี ทั้งเก่งแล้วยังสังเกตุสีหน้าเก่งอีกต่างหาก

เฟิงเชียนเสวี่ยมองดูหน้าต่างจากพื้นจรดเพดานถอนหายใจ:“เเสงอาทิตย์ช่างดีจริง”

คนรับใช้ช่วยพยุงเธอนั่งรถเข็น เข็นเธอไปที่สวนดอกไม้อาบเเดด

เมื่อเดินออกจากห้องเฟิงเชียนเสวี่ยถึงเห็นความหรูหราของบ้านกับตา

เเม้ว่าการออกเเบบจะเรียบง่ายเเต่กลับดูเเยบยลยอดเยี่ยม บ้านทั้งหลังใช้สีขาวเป็นหลัก

เฟอร์นิเจอร์เเละของตบเเต่งทุกชิ้นเป็นลิมิเต็ดอิดิชั่นที่ออกแบบโดยดีไซเนอร์ชื่อดัง ภาพวาดสีน้ำมันที่เเขวนอยู่บนผนังเเละเเจกันที่สูงจากพื้นจรดเพดานล้วนเป็นสิ่งล้ำค่า

บิดาของเฟิงเชียนเสวี่ยเคยเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในไฮ่เฉิง เธอในฐานะลูกสาวของตระกูลที่ร่ำรวยจึงคุ้นเคยกับการเห็นสิ่งของดีๆ คุ้นกับการเห็นฉากอะไรดีๆ

เเต่บ้านของเยี่ยเจิ้นถิงหรูหรากว่าที่เธอเคยเห็นร้อยเท่า

ออกจากตัวบ้านก็เห็นสวนเเละสนามหญ้าที่เทียบได้กับสวนของราชวงศ์ ยิ่งทำให้เธอประหลาดใจกับความมั่งคั่งของเยี่ยเจิ้นถิง

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงคำที่ซือห้าวซวนพูดประโยคนึง: “ดูเหมือนคุณยังไม่เข้าใจถึงความสามารถของประธานเยี่ย”