สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 67

“จริงเหรอ ดีจริง” เฟิงเชียนเสวี่ยระงับอารมณ์ ไม่ให้ตัวเองระเบิดความโกรธออกมา “ยินดีกับป้าด้วย”

“ฮ่าๆ ขอบใจ” ไป๋ชิวอวี่หัวเราะอย่างมีความสุข “หกโมงเย็นคืนนี้ อย่าไปสายล่ะ เดี๋ยวถึงเวลาลู่ลู่กับลูกเขย แล้วก็หลานชายฉันก็จะไปด้วย เอ้อ ใช่ ลูกเฉยฉันเธอก็น่าจะรู้จัก เค้าคือ....”

“ฉันรู้ ซือเฮ่าเซวียนไง ”เฟิงเชียนเสวี่ยจงใจเเสดงเหมือนว่าตัวเองอารมณ์ดี “ฉันไปตรงเวลาเเน่”

“งั้นก็ดี” ไป๋ชิวอวี่เเกล้งทำเป็นสุภาพ “ให้ฉันส่งรถไปรับเธอมั้ย”

“ไม่ต้องหรอก ฉันไปเองได้” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดอย่างเย็นชา “คุณป้ารีบกลับบ้านเถอะ บ้านฉันไม่มีอะไรเลยไม่รั้งคุณไว้ก็เเล้วกัน”

“วางใจเถอะ ฉันจะไปเเล้วล่ะ” ไป๋ชิวอวี่พูดอย่างมีนัยยะว่า “ขอเเค่เธอเชื่อฟังฉันก็ไม่รบกวนคนในบ้านของเธอ”

พอวางสาย สีหน้าของเฟิงเชียนเสวี่ยไม่สู้ดี มองดูบ้านหรู เเล้วคิดถึงบ้านของตัวเอง.....

คุณพ่อเริ่มจากศูนย์ ตอนเฟิงเชียนเสวี่ยจำความได้ สองคนพ่อลูกอาศัยอยู่ในบ้านเล็กๆขนาด60ตารางเมตร

พ่อมีงานยุ่งทั้งวันทั้งคืน เป็นเเม่จูที่ดูเเลเธอตลอด

เมื่อเธอเติบโตขึ้นบ้านของพวกเธอก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

ตอนเธออายุสิบหก พ่อของเธอก็กลายเป็นคนร่ำรวยในไห่เฉิง พวกเขาย้ายไปอยู่ที่บ้านพักกลางภูเขาทางตอนใต้

มันเป็นบ้านที่พ่อของเธอสร้างให้เธอ พ่อพูดว่าเขาจะทำให้เธอเป็นเจ้าหญิงน้อยที่มีความสุขไร้กังวลตลอดชีวิต…

เเม้ว่าตั้งเเต่เด็กเธอจะไม่มีเเม่ เเต่เธอก็อยู่อย่างมีความสุข

เธอได้รับดูแลปกป้องอย่างดีที่สุดจากพ่อ ดังนั้นเมื่อยามวิกฤติมาถึง เธอจึงไม่ทันสังเกตและไม่ทันตั้งตัวรับมือใดๆ

ถ้าหากไม่มีลูกๆ เกรงว่าเธอคงไม่สามารถยืนหยัดมาได้จนถึงวันนี้

เเม้ว่าตอนนั้นเธอจะสับสนและทำเรื่องที่เหลวไหลลงไปจนคลอดลูกสามคนออกมา แต่เธอก็รับผิดชอบต่อความผิดพลาดที่เธอทำไว้

เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะเลี้ยงดูลูกๆของเธอ ให้ลูกเติบโตในสภาพเเวดล้อมที่ดี

ทุกวันนี้เธอเเค่อยากเลี้ยงลูกๆให้ดีให้เติบใหญ่ ไม่อยากจมปลักกับอดีตอีก

ทว่ามักมีคนหาเรื่องมาให้ถึงที่

หรือเป็นเพราะตอนนี้เธอไม่มีที่พึ่ง พวกเขาเลยคิดว่าเธอจะรังเเกได้ง่ายๆ?

“คุณหนูเฟิง คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ” เหลยอวี่เห็นสีหน้าที่ไม่สู้ดีจึงถามอย่างกังวล “มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ”

“ไม่มีอะไร......” เฟิงเชียนเสวี่ยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “คืนนี้ตอนหกโมงฉันจะออกไปข้างนอก รบกวนคุณจัดยาเเก้ปวดให้หน่อย”

“กินยาเเก้ปวดก็ไม่มีประโยชน์นะคะ” เหลยอวี่ยิ้มพลางมองดูเธอ “ฉันไปเป็นเพื่อนคุณดีกว่า อย่างนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นคุณก็ไม่ต้องเป็นกังวล”

“จะรบกวนคุณมากไปมั้ย” เฟิงเชียนเสวี่ยประหลาดใจเล็กน้อย หมอเหลยอวี่คนนี้ช่างดีกับเธอเหลือเกิน

“คุณชายเยี่ยให้ฉันดูเเลคุณไม่ใช่เเค่การรักษา รวมถึงเรื่องอื่นๆก็ต้องดูเเลให้ทั่วถึงค่ะ” เหลยอวี่นั่งลงเเละป้อนยาให้เธอกิน “กินยาเสร็จฉันจะให้คนมาเเต่งหน้าเเต่งตัวให้คุณ พวกเราออกเดินทางห้าโมงนะคะ”

สไตลิสต์เปลี่ยนชุดที่ใส่สบายเเต่คงความสง่าให้กับเฟิงเชียนเสวี่ย บนคอพันผ้าพันคอไหมสีขาวเพื่อปกปิดรอยเเผล

ผมลอนยาวของเธอพาดบนไหล่อย่างเป็นธรรมชาติ เเต่งหน้าบางๆ

การเเต่งตัวดูเเล้วเรียบร้อยงามสง่า เเต่ก็ยังปกปิดความรู้สึกที่สูงส่งเเละพลังในตัวของเฟิงเชียนเสวี่ยไว้ไม่ได้อยู่ดี!

มองตัวเองในกระจก เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย......

สี่ปีมานี้เธอไม่เคยเเต่งหน้า ไม่เคยดูเเลผิว กระจกก็เเทบไม่ได้ส่อง ในสมองคิดเเต่เรื่องหาเงินมาเลี้ยงครอบครัว

เธอเกือบลืมไปแล้วว่าตัวเองหน้าตาเป็นยังไง

ที่เเท้ ยังสวยขนาดนี้!

“ไปเถอะค่ะ!” เหลยอวี่เข็นเฟิงเชียนเสวี่ยขึ้นรถ

“เดี๋ยวนะ” เฟิงเชียนเสวี่ยมองดูรถตรงหน้า ตกใจจนชะงักไป “โรลส์-รอยซ์ เเฟนธอม นี่มันรถของประธานเยี่ยนี่?”

“เเฟนธอมก่อนหน้านี้เอาไปล้าง ส่งไปตรวจสภาพ เมื่อวานเพิ่งนำกลับมา ฉันถามประธานเยี่ยเเล้วท่านบอกคุณเอาไปใช้ได้ตามสะดวกค่ะ” เหลยอวี่ตอบอย่างให้ความเคารพ