สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 67

“จริงเหรอ ดีจริง” เฟิงเชียนเสวี่ยระงับอารมณ์ ไม่ให้ตัวเองระเบิดความโกรธออกมา “ยินดีกับป้าด้วย”

“ฮ่าๆ ขอบใจ” ไป๋ชิวอวี่หัวเราะอย่างมีความสุข “หกโมงเย็นคืนนี้ อย่าไปสายล่ะ เดี๋ยวถึงเวลาลู่ลู่กับลูกเขย แล้วก็หลานชายฉันก็จะไปด้วย เอ้อ ใช่ ลูกเฉยฉันเธอก็น่าจะรู้จัก เค้าคือ....”

“ฉันรู้ ซือเฮ่าเซวียนไง ”เฟิงเชียนเสวี่ยจงใจเเสดงเหมือนว่าตัวเองอารมณ์ดี “ฉันไปตรงเวลาเเน่”

“งั้นก็ดี” ไป๋ชิวอวี่เเกล้งทำเป็นสุภาพ “ให้ฉันส่งรถไปรับเธอมั้ย”

“ไม่ต้องหรอก ฉันไปเองได้” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดอย่างเย็นชา “คุณป้ารีบกลับบ้านเถอะ บ้านฉันไม่มีอะไรเลยไม่รั้งคุณไว้ก็เเล้วกัน”

“วางใจเถอะ ฉันจะไปเเล้วล่ะ” ไป๋ชิวอวี่พูดอย่างมีนัยยะว่า “ขอเเค่เธอเชื่อฟังฉันก็ไม่รบกวนคนในบ้านของเธอ”

พอวางสาย สีหน้าของเฟิงเชียนเสวี่ยไม่สู้ดี มองดูบ้านหรู เเล้วคิดถึงบ้านของตัวเอง.....

คุณพ่อเริ่มจากศูนย์ ตอนเฟิงเชียนเสวี่ยจำความได้ สองคนพ่อลูกอาศัยอยู่ในบ้านเล็กๆขนาด60ตารางเมตร

พ่อมีงานยุ่งทั้งวันทั้งคืน เป็นเเม่จูที่ดูเเลเธอตลอด

เมื่อเธอเติบโตขึ้นบ้านของพวกเธอก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

ตอนเธออายุสิบหก พ่อของเธอก็กลายเป็นคนร่ำรวยในไห่เฉิง พวกเขาย้ายไปอยู่ที่บ้านพักกลางภูเขาทางตอนใต้

มันเป็นบ้านที่พ่อของเธอสร้างให้เธอ พ่อพูดว่าเขาจะทำให้เธอเป็นเจ้าหญิงน้อยที่มีความสุขไร้กังวลตลอดชีวิต…

เเม้ว่าตั้งเเต่เด็กเธอจะไม่มีเเม่ เเต่เธอก็อยู่อย่างมีความสุข

เธอได้รับดูแลปกป้องอย่างดีที่สุดจากพ่อ ดังนั้นเมื่อยามวิกฤติมาถึง เธอจึงไม่ทันสังเกตและไม่ทันตั้งตัวรับมือใดๆ

ถ้าหากไม่มีลูกๆ เกรงว่าเธอคงไม่สามารถยืนหยัดมาได้จนถึงวันนี้

เเม้ว่าตอนนั้นเธอจะสับสนและทำเรื่องที่เหลวไหลลงไปจนคลอดลูกสามคนออกมา แต่เธอก็รับผิดชอบต่อความผิดพลาดที่เธอทำไว้

เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะเลี้ยงดูลูกๆของเธอ ให้ลูกเติบโตในสภาพเเวดล้อมที่ดี