สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 68

เฟิงเชียนเสวี่ยมองไปที่รถด้วยความงุนงง จำได้ว่าเมื่อเธอกลับจากชนบทวันเเรก เเท๊กซี่ที่เธอเเละลูกๆเฉี่ยวชนเข้ากับโรลส์-รอยแฟนธอมไม่ไกลจากสถานีรถไฟ

ตอนนั้นเธอเห็นชายคนนึงอยู่ในรถ ที่หลังได้รับบาดเจ็บสาหัส รอยสักหัวหมาป่าที่หลังส่วนล่างมีเลือดอาบ

เธอมองปราดเดียวก็จำได้ว่าเขาคือผู้ชายคนเดียวกันกับเมื่อสี่ปีก่อน

เเต่ยังไม่ทันจะเเน่ใจ รถก็ขับออกไปเเล้ว

ความคิดของเธอล้วนอยู่ที่ตัวผู้ชาย เลยลืมจำเลขทะเบียนรถ เเต่ว่า…

เธอจำได้อย่างชัดเจนว่ารถโรลส์-รอยซ์ เเฟนธอมในโลกนี้มีจำนวนจำกัดเเค่ 35คัน ว่ากันว่ามีเเค่สามคันในตลาดจีน

หรือว่า…เยี่ยเจิ้นถิงจะเป็นคนๆนั้นจริงๆ

“คุณหนูเฟิง คุณเป็นอะไรไปคะ” เหลยอวี่เรียกเบาๆ

“ไม่ ไม่มีอะไร” เฟิงเชียนเสวี่ยสติกลับคืนมา ตั้งใจเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ฉันปลื้มใจที่ได้เห็นรถที่ดีขนาดนี้”

“คุณไม่ต้องเกรงใจไป คุณชายเยี่ยบอกไว้เเล้วว่าคุณเอาไปใช้ได้ทุกเมื่อ” เหลยอวี่หัวเราะ “พวกเราขึ้นรถกันเถอะค่ะ”

“อื่อ”

ขึ้นรถเเล้วเฟิงเชียนเสวี่ยยังพยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวันนั้น เเต่ทำไงก็จำไม่ได้ว่ารถคันนั้นเลขทะเบียนอะไร

เธอจงใจหยั่งเชิงเหลยอวี่ “ใช่เเล้ว คุณหมอเหลย ก่อนหน้านี้ประธานเยี่ยได้รับบาดเจ็บมาใช่มั้ย”

ยังไงเขาก็เป็นถึงหมอประจำตระกูลเยี่ย ถ้าหากเยี่ยเจิ้นถิงได้รับบาดเจ็บ เหลยอวี่ต้องรู้อย่างเเน่นอน

“ไม่นี่คะ” เหลยอวี่ตอบ “คุณชายเยี่ยในฐานะทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลเยี่ยต้องเเบกรับภาระรับผิดชอบของทั้งตระกูล ความปลอดภัยของเขาคือสิ่งที่สำคัญที่สุด ข้างกายของเขาได้รับการคุ้มกันจากบอดี้การ์ดเหรียญทองสิบเเปดคน ไม่บาดเจ็บง่ายๆหรอกค่ะ”

“อืม” เฟิงเชียนเสวี่ยพยักหน้า ในใจกำลังสงสัย ไม่ได้รับบาดเจ็บ?

คิดๆไปก็ใช่ ครั้งก่อนเห็นเขาที่บริษัท เขายังว่ายน้ำที่สระน้ำไร้ขอบชั้นบนสุดอยู่เลย

ถ้าเขาเป็นคนๆนั้นจริง เเผลด้านหลังน่าจะยังไม่หายดี โดนน้ำน่าจะยังต้องระวัง จะว่ายน้ำได้ยังไง

หรือเธอจะเข้าใจผิดไปนะ

“ทำไมจู่ๆก็ถามขึ้นมาคะ” เหลยอวี่ถามกลับ

“ก่อนหน้านี้ฉันเห็นเขาอารมณ์เสียหงุดหงิดง่าย เลยคิดว่าเกิดจากบาดเเผลหรือเปล่า แหะๆ”

เฟิงเชียนเซวี่ยหาข้ออ้าง

“ฮิๆ คุณชายเยี่ยอารมณ์ดีอยู่ค่ะ”

เหลยอวี่ยิ้มเล็กน้อย แววตาส่องประกายซับซ้อน

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่ได้ถามต่อ มองออกไปนอกหน้าต่างเงียบๆ พลางคิดว่าเดี๋ยวจะจัดการกับพวกตระกูลไป๋ยังไง

หลังจากขับรถไปประมาณสี่สิบนาที ในที่สุดก็ถึงบ้านหลังเดิมของตระกูลเฟิง ที่ตอนนี้กลายเป็นบ้านตระกูลไป๋

รถขับเข้าไปในบ้าน จากระยะไกลๆเฟิงเชียนเสวี่ยเห็นเงาที่คุ้นตาของคนกลุ่มนึง

ที่แท้พวกคนที่เคยทำงานกับพ่อของเธอ ตอนนี้เกือบทุกคนอยู่ที่นี่หมด

เฟิงซื่อหยวนเเละไป๋ชิวอวี่สวมใส่เสื้อผ้าหรูหราสวยงาม รอรับแขกอยู่หน้าประตูด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

คนกลุ่มนั้นถือกล่องของขวัญมากมาย ทักทายพวกเขาอยู่ด้วยความเคารพ

ฉากตรงหน้าฉันช่างคุ้นเคยนัก มิใช่ตระกูลเฟิงเมื่อไม่กี่ปีก่อนหรอกหรือ

เวลานั้นเฟิงเชียนหยางยังร่าเริง หน้าประตูก็ครึกครื้นเเบบนี้ เเล้วก็มีคนคอยเอาของขวัญมาเยี่ยมเยียนเเบบนี้…

บางทีเเม้เเต่คำพูดเหล่านั้น ก็คงไม่ต่างกับเมื่อก่อนมากนัก

เพียงเเต่ครอบครัวของเฟิงซื่อหยวนตอนนั้นก็อยู่ในกลุ่มคนนำของขวัญมาให้ ตอนนี้กลับกลายเป็นเจ้าของบ้านเเทน

“ปิ๊นๆ!”เสียงเเตรรถดังมาจากข้างหลัง

เฟิงเชียนเสวี่ยมองไปที่กระจกมองหลัง รถเบนท์ลีย์สีขาวต่ออยู่ข้างหลังรถโรลส์-รอยซ์ นั้นคือรถของตระกูลซือ

“จะบีบแตรทำบ้าอะไร!” ในรถซือเฮ่าเซวียนดุคนขับรถ

“ขอโทษครับท่านประธานซือ” คนขับรถก้มหัวลง

“คุณจะหงุดหงิดทำไมคะ” ไป่ลู่ดูไม่พอใจ “นี่มันบ้านของฉัน ใครก็มาขวางทางของฉันไม่ได้”

“รถเเฟนธอมคันหน้า ทำไมเหมือนรถของประธานเยี่ย” ซือเฮ่าเซวียนไขกระจกรถ สังเกตดููอย่างระมัดระวัง “หรือว่าพ่อเเม่เธอเชิญประธานเยี่ยมา”

“ประธานเยี่ยคนไหน” ไป่ลู่ยื่นหน้าออกไปดู “คุณหมายถึงเยี่ยเจิ้นถิงจากบริษัทเซิ่งเทียนคนนั้นเหรอ”

“ซือหย่วนไปดูซิ” ซือเฮ่าเซวียนสั่ง

“ครับ” ซือหย่วนลงรถไปตรวจสอบเเล้วทำไม้ทำมือ

“เป็นรถของประธานเยี่ยจริงครับ” ซือเฮ่าเซวียนรีบสั่ง “ รีบจอดรถ”

“ครับ” คนขับหยุดรถ

ซือเฮ่าเซวียนรีบเดินไปทักทายรถคันหน้า

ไป่ลู่ลงมาจากอีกด้านนึง เหยียบรองเท้าส้นสูง รีบวิ่งก้าวให้ทันเขา