สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 70

“เด็กโง่ เเม่ต้องการระบายความเเค้นเเทนหนูไง” ไป๋ชิวอวี่ดึงไป๋ลู่ พูดเสียงต่ำ “ในที่สุดลูกก็ได้เเต่งงานเข้าตระกูลซือให้กำเนิดลูกชายกับเฮ่าเซวียนความสุขที่ได้มาอย่างยากลำบากนี้ เเม่จะให้ใครมาทำลายมันได้ยังไง”

“เเม่ ความหมายของเเม่คือ…….”

“ค่ำวันนี้เเม่จะให้เฟิงเชียนเสวี่ยรับรู้ความจริง รู้เเล้วก็ถอยไปซะ” ไป๋ชิวอวี่หัวเราะเยือกเย็น “ลูกรอดูละครดีๆเถอะ!”

“รู้อยู่เเล้วเเม่รักหนูที่สุด” ไป๋ลู่กอดมารดาไป๋ชิวอวี่หอมเธอทีนึง “เเม่ เเม่รู้มั้ย ตั้งเเต่เฟิงเชียนเสวี่ยกลับมา เฮ่าเซวียนก็เย็นชากับหนู หนูกำลังจะประสาทอยู่เเล้ว”

“เรื่องนี้ลูกไม่ต้องออกหน้าเอง ไม่งั้นจะกระทบความสัมพันธ์ของลูกกับเฮ่าเซวียน” ไป๋ชิวอวี่ตบๆที่มือของเธอ พูดกำชับ “ลูกเเค่เเสดงป็นคุณผู้หญิงที่ใจดีเเละมีน้ำใจเรื่องอื่นๆให้เเม่จัดการเอง”

“อืมมม” ไป๋ลู่พยักหน้าอีกครั้ง “หนูเข้าใจ!”

“พวกเราเข้าไปกันก่อน มู่เฟิงล่ะ”’

“หลับไปบนรถเเล้ว”

……

ซือหย่วนเข็นเฟิงเชียนเสวี่ยเข้าไปในบ้าน สายตาของคนทั้งห้องจับจ้องมาที่เธอ

บรรดาลุงป้าจำเฟิงเชียนเสวี่ยได้ในพริบตาด้วยสายตาที่เเตกต่างกัน ต่างคนต่างคิด บางคนก็วิจาร์ณเสียงต่ำๆ

“ทำไมเธอกลับมาเเล้ว”

“ตอนนั้นทำเรื่องเหลวไหลขนาดนั้น ทำให้พ่อโกรธจนตาย ตอนนี้ยังกล้าเสนอหน้ามาอีก?เป็นฉันคงหนีไปหลบไกลๆตั้งนานเเล้ว”

“ชู่ว์ ไม่ต้องพูดเเล้ว!”

“ทำไมพูดไม่ได้ หล่อนทำออกมาได้ ฉันพูดไม่ได้เหรอ?”

……

“เชียนเสวี่ย!” เฟิงซื่อหยวนทักทายอย่างอบอุ่น “เจอหนูสักทีนะ หลายปีมานี้ฉันตามหาหนูมาตลอด หนูเป็นยังไงบ้าง”

น้ำเสียงของเขาฟังดูจริงใจมากเหมือนญาติผู้ใหญ่ห่วงใยบุตรหลาน

“สบายดีค่ะ ขอบคุณลุงรอง”

เฟิงเชียนเสวี่ยมองเขาด้วยรอยยิ้ม อยากเห็นน้ำใจคนจริงๆ