สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 71

ไป๋ชิวอวี่จัดเเจงให้เฟิงเชียนเสวี่ยอยู่ตรงกลางระหว่างเธอกับไป๋ลู่ สองเเม่ลูกขนาบซ้ายขวา ดูเหมือนอบอุ่น แต่ที่เเท้ต้องการให้เธอหนีไปไหนไม่ได้

หลังจากนั่งเเล้ว ป้าคนนึงที่เเซ่ฮวงยิ้มตาหยีมองที่เฟิงเชียนเสวี่ยอย่างประเมิน: “ไม่ได้เจอหลายปีเชียนเสวี่ยโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากนะ”

“เมื่อก่อนดูเเล้วคล้ายเด็กๆตอนนี้โตเป็นผู้ใหญ่เเล้ว” คุณน้าอีกคนที่เเซ่หม่าจงใจถามขึ้นว่า “พี่ชิวอวี่เมื่อกี้พี่พูดถึงเด็กๆที่ไหนเหรอ?หรือว่าเชียนเสวี่ยเเต่งงานมีลูกเเล้ว”

“ใช่เเล้ว เชียนเสวี่ยมีลูกสามคนเเล้ว พูดก็พูดเถอะ เวลาผ่านไปไวจริงๆ พวกเรามันเเก่เเล้ว” ไป๋ชิวอวี่พูดยิ้มๆ“เชียนเสวี่ย ทำไมวันนี้ไม่พาลูกๆมาด้วยล่ะ”

ตอนนี้เฟิงเชียนเสวี่ยไม่ได้ขัดจังหวะคำพูดของไป๋ชิวอวี่ปล่อยให้เธอพูดจนจบ

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้อยู่เล้วตั้งเเต่ตอนที่ไป๋ลู่เดินชนเธอกับลูกๆที่สนามเด็กเล่นความลับนี้ก็ปิดไม่อยู่เเล้ว

อย่างน้อยกับตระกูลไป๋ตระกูลเฟิงก็เเพร่สะพัดไปก่อนเเล้ว

จากนิสัยของไป๋ชิวอวี่ ลับหลังคงพูดเรื่องเเย่ๆมากมายของเธอให้บรรดาป้าๆน้าๆฟังหมดเเล้ว

คืนนี้ที่ไป๋ชิวอวี่เชิญพวกนี้มาไม่มีอะไรมากไปกว่าคิดเเสดงละครฉากนึง จงใจทำให้เฟิงเชียนเสวี่ยได้รับความอับอายต่อหน้าซือเฮ่าเซวียนเเละจะได้ตัดความสัมพันธ์ของสองคนนี้ให้หมดสิ้นไป

“โอ้สวรรค์…..”

คนทั้งโต๊ะรู้สึกว่าไม่น่าเป็นไปได้ คิดไม่ถึงสี่ปีที่ไม่เจอกันเฟิงเชียนเสวี่ยมีลูกเเล้วเเละมีถึงสามคน

ลุงอาหลายคนขมวดคิ้วใบหน้าเคร่งขรึมสายตาที่มองดูเฟิงเชียนเสวี่ยเต็มไปด้วยความดูถูก

ป้าที่เเซ่หวงถามอย่างตื่นเต้น:“เชียนเสวี่ย หนูเเต่งงานตั้งเเต่เมื่อไหร่ ทำไมพวกเราไม่รู้เลย”

“ลูกอายุเท่าไหร่เเล้ว” คุณน้าเเซ่หม่าถามต่อ “สามีทำงานอะไร ทำไมไม่มากับหนูด้วยกัน”

ไป๋ชิวอวี่กับไป๋ลู่กึ่งเหมือนยิ้มไม่ยิ้มมองดูเฟิงเชียนเสวี่ย

สองเเม่ลูกต้องการรอดูว่าเฟิงเชียนเสวี่ยจะบอกทุกคนว่าอะไร จะบอกกับทุกคนว่าคืนนั้นเจอโฮสต์ในบาร์จากนั้นก็มีลูกสามคน…….

เงียบไปครู่นึง ในที่สุดเฟิงเชียนเสวี่ยก็พูดออกมา: “นี่เป็นเรื่องส่วนตัว ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกคุณมั๊ง”

ทันใดนั้นทุกคนไม่คิดว่าเธอจะตอบมาเเบบนี้

ลุงคนหนึ่งถอนหายใจอย่างโกรธๆ “ทำไมจะไม่เกี่ยวกับพวกเรา พวกเราเป็นญาติผู้ใหญ่ของเธอนะหรือว่าถามเรื่องของเธอไม่ได้”

“เธอทำลับๆล่อๆ หรือว่าท้องก่อนเเต่ง”อาอีกคนถามขึ้น “ที่เเท้พ่อของเด็กคือใคร”

“ทำไมเธอไม่พูดอะไร” คนอื่นๆถามอย่างกังวลว่า “ไม่ใช่ว่าเธอคบผู้ชายที่เเต่งงานเเล้ว เเล้วให้กำเนิดลูกนอกกฎหมายนะ”

“ฮ่าฮ่า……” น้าสาวคนหนึ่งเย้ยหยัน “คบผู้ชายที่เเต่งงานเเล้วยังดีนะ กลัวก็เเต่พ่อของเด็กเป็นใครก็ยังไม่รู้นี่ซิ”

“เธอทำเรื่องน่าอายอย่างนี้ ทำให้ตระกูลเฟิงอับอายขายหน้า”

ลุงคนหนึ่งตบโต๊ะด้วยความโกรธ

“เชียนเสวี่ย เธอนี่มันไม่รักดี” น้าหม่าเยาะเย้ย “สี่ปีที่เเล้วทำเรื่องไร้ยางอาย พ่อเธอโกรธจนโดดตึกฆ่าตัวตาย นึกว่าเธอจะสำนึกผิดเเล้วที่ไหนได้ตอนนี้ยิ่งเเย่ไปกันใหญ่”

“ใช่เเล้ว พวกเราทนดูต่อไปไม่ไหวเเล้ว เห้อ……”ป้าหวงถอนหายใจ “ถ้าประธานเฟิงที่อยู่ในยมโลกรู้ว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างนี้สงสัยจะนอนตายตาไม่หลับ”

“ตอนเด็กก็เชื่อฟังดีอยู่หรอกโตขึ้นมาทำไมเปลี่ยนเป็นเเบบนี้ บาปเหลือเกิน” น้าอีกหลายคนตำหนิเสียงเบาๆ

“พูดไปพูดมาก็เพราะไม่มีเเม่สั่งสอนเลยไร้ยางอาย เธอดูลู่ลู่สิ ไม่เห็นเหมือนเธอเลย……”

“ นั่นซินั่นซิ ลู่ลู่เป็นเด็กที่ไร้เดียงสาว่านอนสอนง่าย มีความสัมพันธ์ที่ชัดเจนเปิดเผยเเละซื่อสัตย์เเต่งงานเเล้วก็มีลูกไหนจะเหมือนเธอ…….”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้รอยยิ้มที่พอใจก็ปรากฎบนหน้าของไป๋ลู่

“ไอ้หยา พี่หวง เธออย่าพูดอย่างนี้สิ” ไป๋ชิวอวี่เเสร้งทำเป็นยิ้มอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว “ฉันเข้มงวดกับลู่ลู่ตั้งเเต่เด็ก เชียนเสวี่ยเด็กคนนี้น่าสงสารตั้งเเต่เด็กก็ไม่มีเเม่ ดังนั้นจึงเดินทางผิดพวกเราเป็นผู้ญาติใหญ่ก็สมควรอบรมเธอ”

“พูดกันพอหรือยัง”

เฟิงเชียนเสวี่ยสุดท้ายอดรนทนไม่ไหว