สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 703

“หา！！！！！”

ทุกคนต่างอยู่ในความไม่สงบและตกตะลึง

เพื่อจีบสาวแล้วคุณชายเยี่ยถึงกับยอมเพื่อเธอ

ชายชาตรีอกสามศอกยอมแพ้ให้กับสาวงาม！

รักแผ่นดินแค่ไหนแต่รักสาวงามยิ่งกว่า！

เพียงเพื่อรอยยิ้มของสาวสวย เขาถึงกับยอมลดตัวไปเต้นระบำแก้ผ้า！！

คำพูดสวยหรูทั้งหมดที่สามารถอธิบายถึงเยี่ยเจิ้นถิงได้ ผู้คนที่อยู่รอบๆต่างคิดออกมาไว้ในหัว...

ทุกคนไม่เพียงแต่ตกตะลึงแต่ยังอุทานออกมา ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายที่ยอดเยี่ยมขนาดไหนสุดท้ายก็ดีไม่พ้นเงื้อมมือของผู้หญิง！！！

เฮ้อ ทั้งน่านับถือและน่าถอนหายใจ！

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า...” เหลิ่งเชียนเสวี่ยหัวเราะออกมาอย่างเบิกบานใจ “ไม่เสียแรงที่เป็นประธานเยี่ย พูดคำไหนคำนั้น นับถือ นับถือ！！！”

“หึ หึ...” คนที่เย็นชาอย่างเหลิ่งเชียนเสวี่ยก็หัวเราะออกมาอย่างได้ใจ

ราวกับว่าตอนนี้ทุกคนคิดว่าตระกูลเหลิ่งจะต้องชนะเป็นอย่างแน่！

แน่นอนว่ากติกานั้นพวกเธอเป็นคนตั้ง พวกเธอจะไม่ชนะได้อย่างไร?

“มา！ เริ่มเลย！” เหลิ่งเชียนเสวี่ยแทบรอไม่ไหวที่จะรู้ผล เห็นเธอหันไปโบกมือให้กับเยี่ยฮุยแล้วพูดว่า “ไม่ต้องกลัว คนที่ต้องเต้นระบำแก้ผ้าคือประธานเยี่ยของพวกนาย ไม่ใช่นายสักหน่อยที่ต้องไปเต้น！”

เยี่ยฮุยมองใบหน้าที่ทั้งเคยคุ้นเคยและสนิทสนม ตอนนี้ใบหน้าสวยของเธอนั้นมีทั้งความเย่อหยิ่งและโหดร้าย ในใจของเขาสาบานเงียบๆว่า ตลอดทั้งชีวิตนี้ของเขาจะไม่แตะต้องผู้หญิง！

ผู้หญิงเป็นเหมือนกับโชคร้ายที่จะนำพาภัยพิบัติมาให้...

“ยืนบื้ออยู่ทำไมล่ะ” เยี่ยเจิ้นถิงเองก็เร่งขึ้น “โยนลูกดอกสิ！”

ในใจของเยี่ยฮุยรู้สึกอึดอัด ประธานเยี่ยของพวกเขาเวลานี้ทำอะไรอย่างไม่คิดเพียงเพื่อเอาใจผู้หญิง

ช่างเถอะ ตายเป็นตาย！

เยี่ยฮุยสูดหายใจเข้าลึกๆและหยิบลูกดอกลูกสุดท้ายเคลื่อนมา จากนั้นเดินไปยังจุดปาลูกดอก

“เร็วเข้า！” เหลิ่งปิงยืนเร่งอยู่ด้านข้าง มือของเธอกำลังถือลูกดอกไหวอยู่และได้เตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว เธอชื่อว่าเยี่ยฮุยจะปาไม่เข้าเป้า ดังนั้นจึงได้รอให้เขา ล้มเหลวออกจากสนามไป

บอดี้การ์ดหญิงของตระกูลเหลิ่งแต่ละคนล้วนแต่หยิ่งยโส สายตาของทุกคนต่างจ้องไปที่เยี่ยฮุย

บอดี้การ์ดของตระกูลเยี่ยนั้นต่างมีท่าทีอมทุกข์ แม้แต่คุณชายเยี่ยของพวกเขาก็ไปหลบอยู่ข้างศัตรู พวกเขาหมดหวังแล้ว...

เฮ้อ...

เยี่ยฮุยหรี่ตาลงและปาลูกดอกออกไป

ที่แท้คุณชายเยี่ยของพวกเขานั้นไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด...

“ฝีมือของผมชั้นต่ำต้อยเสียจริง” เยี่ยเจิ้นถิงใช้ผ้าเช็ดหน้าบนโต๊ะอาหารเช็ดคราบน้ำบนมือของตนอย่างสง่างาม

“เมื่อกี้นี้คุณ...ลงมือ?”

เหลิ่งเชียนเสวี่ยมองไปที่มือของเยี่ยเจิ้นถิง คิ้วของเธอค่อยๆขมวดแน่นขึ้น

การกระทำของเยี่ยเจิ้นถิงนั้นรวดเร็วมากจนเธอไม่ทันได้รู้สึกตัวเลยสักนิด

ไม่ผิด ในช่วงเวลาสำคัญนั้นเขาได้หยิบก้อนน้ำแข็งขึ้นมาแล้วปาออกไปลงบนใบหน้าซีกขวาของเหลิ่งมั่วอย่างแม่นยำ

ตอนแรกเหลิ่งมั่วนั้นได้ขยับไปอีกนิดจนทำให้ลูกดอกเข้าเป้าตรงกลีบดอกไม้พอดี...

“ใช่” เยี่ยเจิ้นถิงไม่ปฏิเสธ แต่กลับยังขมวดคิ้วและหัวเราะออกมา “ทำไมหรือครับ เข้าขากันใช้ได้ไหม？”

“คุณ...”

“นี้ไม่นับ เห็นกันอยู่ชัดๆว่าโกง” เหลิ่งปิงตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

เยี่ยเจิ้นถิงเหลือบตาขึ้นมองเธอ สายตาของเขาโดยไม่มีอะไรแต่กลับมีความเยือกเย็นอันหนาวเหน็บแฝงอยู่

เหลิ่งปิงตกใจจนถอยหลังไปสองก้าว และไม่กล้าพูดอะไรออกมา