สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 704

“เมื่อกี้ใครเป็นคนบอกว่าขอเพียงบรรลุจุดประสงค์ก็พอ เรื่องวิธีการนั้นไม่สำคัญ？？” อาไห่ถามกลับทันที “พวกคุณเล่นตุกติกได้แต่พวกเราทำไม่ได้งั้นหรือครับ”

“คุณ...”

“หุบปาก！”

เหลิ่งปิงคิดที่จะพูดอะไรออกมาแต่กลับถูกเหลิ่งเชียนเสวี่ยตัดบท

“พนันไปแล้วก็ต้องรับผลของมัน！” เหลิ่งเชียนเสวี่ยยกแก้วเหล้าขึ้นและดื่มมันจนหมด

“ห้าวหาญสมกับเป็นคุณเหลิ่ง！” มุมปากของเยี่ยเจิ้นถิงยกยิ้มอย่างพึงพอใจ จากนั้นเขาก็ค่อยๆเข้าไปใกล้เธอ “คุณแพ้แล้ว คืนนี้คุณเป็นของผม！”

“ว้าว...”

ผู้คน ณ ที่นั้นต่างชุลมุนขึ้นมาในทันที

ทุกคนอดตื่นเต้นขึ้นมาไม่ได้และรู้สึกดีใจแทนเยี่ยเจิ้นถิง

ในตอนแรกนั้นตระกูลเหลิ่งนั้นได้ยั่วยุ ต่อจากนั้นก็จงใจเล่นโกง

จนทำให้ต้องเผชิญหน้ากับพวกเธออย่างยากลำบากทุกครั้ง ยิ่งเยี่ยเจิ้นถิงยอมอ่อนข้อให้ ก็ยิ่งเห็นถึงความเสี่ยง สุดท้ายเขาก็สามารถเอาชนะได้ด้วยความสามารถของตัวเอง

ดังนั้น ควรรับที่เป็นแบบนี้นั่นทำให้ทุกคนต่างยอมรับ！

“คุณเหลิ่งคะ...” เหลิ่งมั่วกุมใบหน้าซีกขวาที่แดงของเธอ และเข้ามารับโทษ “ดิฉันทำงานได้ไม่ดี โปรดลงโทษด้วยค่ะ！”

“ถอยไป” เหลิ่งเชียนเสวี่ยขมวดคิ้ว และกลอกตา เธอหันไปยิ้มเย็นให้กับเยี่ยเจิ้นถิง “ประธานเยี่ยคิดดีแล้วล่ะก็อย่ามาเสียใจทีหลังนะคะ！”

“ผมไม่เคยนึกเสียใจทีหลังมาก่อน” เยี่ยเจิ้นถิงดุงเหลิ่งเชียนเสวี่ยเข้ามาในอ้อมกอด เขาเกี่ยวปอยผมของเธอขึ้นมายังรักใคร่ “กลับห้องไปแล้วผมจะเต้นระบำแก้ผ้าให้คุณดู~~”

ประโยคนี้คลุมเครือเสียจนทุกคนคิดไม่ถึง

นักธุรกิจที่อยู่ในที่นี้ต่างตื่นเต้นขึ้นมากันทุกคน ไม่ใจของทุกคนนั้นคิดจะแสดงความยินดีกับเยี่ยเจิ้นถิงเพียงแต่พวกเขาไม่ได้ส่งเสียงออกมา

“ได้เลยค่ะ！” เหลิ่งเชียนเสวี่ยนั้นไม่ได้รู้สึกอายเหมือนกับสาวน้อยเลยสักนิด อีกทั้งเธอยังคล้องคอเขาและค่อยๆเข้าไปใกล้ “ฉันอยากจะเห็นจริงๆ... ว่าเวลาคุณเต้นแก้ผ้าแล้วจะเป็นอย่างไร”

“ว้าว！”

ผู้คนที่อยู่ด้านล่างเวทีนั้นต่างพากันผิวปากหวีดหวิวออกมาอย่างตื่นเต้น

เฟิงเชียนเสวี่ยในเวลานั้นเป็นอิสระและไม่มีอะไรมาบังคับได้ ตอนนี้แม้ว่าฐานะของเธอจะเปลี่ยนไปแล้วและแข็งแกร่งขึ้น แต่เธอก็ยังคงมีนิสัยขี้เล่นหลุดออกมาอย่างไม่ตั้งใจ...

เธอยังคงเป็นเธอ ไม่ว่าจะอยู่ในสภาพไหนเธอก็ไม่ได้เปลี่ยนไป

เยี่ยเจิ้นถิงถอดเสื้อคลุมออกแล้วคลุมลงบนร่างของเหลิ่งเชียนเสวี่ย จากนั้นก็เว้นระยะกับเธออย่างเป็นสุภาพบุรุษและไม่ได้เข้าใกล้เธออีก

“คิดไม่ถึงเลยว่าประธานเยี่ยจะเป็นสุภาพบุรุษขนาดนี้” เหลิ่งเชี่ยนเสวี่ยยกยิ้ม

“หรือว่าสำหรับคุณแล้ว ผมเป็นคนหยาบคาย?” เยี่ยเจิ้นถิงเลิกคิ้วถามเธอ

“คุณจะเป็นอย่างไรก็ไม่สำคัญ” เหลิ่งเชียนเสวี่ยมองไปยังเส้นทางที่มีร่มเงาไม้ เธอหรี่ตาลงอย่างเศร้าสร้อย “ที่สำคัญคือตระกูลเหลิ่งกับตระกูลเยี่ยนั้นเป็นศัตรูกัน！”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ในใจของเขาก็หนักอึ้ง ไม่ผิด ตระกูลเหลิ่งกับตระกูลเยี่ยนั้นเป็นศัตรูกัน ตั้งแต่เธอปรากฏตัวขึ้นมาจนถึงตอนนี้เธอเอาแต่หาเรื่องตระกูลเยี่ยมาโดยตลอด เป็นการประกาศสงครามของตระกูลเหลิ่ง...

ในตอนนั้นพวกเขากลัวว่าฐานะที่แท้จริงของเฟิงเชียนเสวี่ยจะหลุดอกมา และจะถูกตระกูลเหลิ่งใช้ประโยชน์ดังนั้นเขาจึงส่งเธอไป แต่เขาไม่คิดเลยว่าเพียงพริบตาเรื่องจะกลายมาเป็นแบบนี้

แต่ว่ามันก็ไม่สำคัญ ไม่ว่าจะมีอุปสรรคแค่ไหนเขาก็จะเอาเธอกลับมาไว้ข้างกายให้ได้...