สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 705

“ไม่มีศัตรูตลอดไปหรอกนะ” จู่ๆเยี่ยเจิ้นถิงก็พูดขึ้น

เหลิ่งเชียนเสวี่ยชะงักไปเล็กน้อยและเธอก็ยิ้มเยาะออกมาในทันที “ประธานเยี่ยกำลังเจรจาขอสงบศึกอยู่เหรอคะ”

“แล้วแต่คุณจะคิด” จู่ๆเยี่ยเจิ้นถิงก็รวบเอวบางของเธอเข้ามาสู่อ้อมกอดของเขา “ไม่ว่าอย่างไรคืนนี้ คุณเป็นของผม！”

เหลิ่งเชียนเสวี่ยไม่ได้ต่อต้านหรือปฏิเสธออกไป เธอทำเพียงแค่ยื่นมือเรียวยาวของตนไปวางบนหน้าอกของเขา “จีบฉันให้ติดก่อนค่อยว่ากัน！”

เพิ่งจะพูดจบเธอก็ออกแรงผลักเขาออกและยกกระโปรงขึ้น จากนั้นหมุนตัวเดินเท้าเปล่าเดินไปด้านหน้า...

เยี่ยเจิ้นถิงมองดูด้านหลังของเธอริมฝีปากของเขาก็ยกยิ้มขึ้นอย่างน่าหลงใหล

ลมเย็นเย็นยามค่ำคืนพัดผ่านจนผมของเหลิ่งเชียนเสวี่ยปลิวสยาย ก้อนเมฆสีขาวจับกลุ่มกันเป็นก้อนค่อยๆลอยไปตามลม

ท่วงท่าอันสง่างามภายใต้แสงจันทร์นั้นเปล่งประกายความยั่วยวนอันน่าหลงใหลออกมา

เยี่ยเจิ้นถิงมองดูเธอแล้วรู้สึกยุบยิบที่หัวใจ เขาจึงเร่งฝีเท้าเดินตามเธอไป

เงาของเหลิ่งเชียนเสวี่ยทอดยาวภายใต้แสงจันทร์อยู่ตรงหน้าเยี่ยเจิ้นถิง

เขาเหยียบไปบนเงาของเธอและห่างกับเธอเพียงเอื้อมมือเท่านั้น แต่สุดท้ายเขายังคงเว้นระยะห่างกับเธอ...

เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่กำลังไล่ล่ากันระหว่างนายพรานและสัตว์ และสัมผัสได้ถึงความรู้สึกพึงพอใจทีอยู่ตรงหน้า และเขาเองก็คิดที่จะอยากให้เธอได้ผ่อนคลาย...

เมื่อเห็นว่าเยี่ยเจิ้นถิงไม่ยอมตามมาสักที เหลิ่งเชียนเสวี่ยจึงหันไปมองเขา ริมฝีปากของเธอยกยิ้มขึ้นอย่างชั่วร้าย “ตามมาไม่ทันล่ะสิ”

“ฮึ！” เยี่ยเจิ้นถิงหัวเราะเสียงเย็นออกมา เขาสืบเท้าเข้ามาด้านหน้าหนึ่งก้าวและยื่นมือไปคว้าแขนบางของเธอเอาไว้...

เหลิ่งเชียนเสวี่ยรู้สึกตกใจและรีบผลักเขาออก จากนั้นเธอก็วิ่งไปด้านหน้า

เยี่ยเจิ้นถิงไล่ตามเธอไป แต่สุดท้ายเขากลับลดความเร็วลง และเว้นระยะกับเธอไว้สามเมตร

เท้าอันเปลือยเปล่าของเฟิงเชียนเสวี่ยนั้นกำลังย่ำอยู่บนพื้นถนนที่สะอาดและราบเรียบ เธอวิ่งไล่ตามแสงจันทร์ไป

เยี่ยเจิ้นถิงจ้องมองด้านหลังของเธออย่างรู้สึกสนใจราวกับกำลังมองดูเหยื่อตัวหนึ่ง ไม่ว่าเธอจะวิ่งอย่างไรก็หนีไม่พ้นเงื้อมมือของเขา

“ประธานเยี่ยระวังครับ！” เยี่ยฮุยตะโกนออกมาทันควัน

เยี่ยเจิ้นถิงหลบอย่างรวดเร็ว แต่ว่าด้านหลังมือของเขานั้นถูกของแหลมคมข่วนจนได้รับบาดเจ็บ ปีกอันแหลมคมคู่นั้นได้กวาดใส่ไปทั่วทั้งเสื้อผ้าของเขา และกระโจนเข้าใส่คนที่อยู่ด้านหลัง

เยี่ยฮุย อาไห่หลบออกในทันที เพื่อให้พ้นจากการทำร้าย

ของสิ่งนั้นลอยวนต่ำอยู่กลางอากาศจากนั้นก็บินกลับมาอีกครั้ง และหล่นลงบนบ่าของเหลิ่งเชียนเสวี่ย

เมื่อเยี่ยเจิ้นถิงมองให้ดีก็พบว่านั่นคือเหยี่ยวตัวหนึ่ง！

ดวงตาดุร้ายในเวลานี้จ้องมาที่เยี่ยเจิ้นถิงด้วยสายตาฆ่าฟัน

“ซื่อเป่า แกดื้ออีกแล้วนะ！” เหลิ่งเชียนเสวี่ยลูบไปบนปีกของเหยี่ยวตัวนั้นเบาๆ เธอแนะนำมันออกมาด้วยรอยยิ้มอันสดใส “นี่คือสัตว์เลี้ยงของฉันค่ะ ชื่อว่าซื่อเป่า！”

ตอนแรกที่เหลิ่งตี้เฟิงมอบมันให้เธอนั้น ก็ได้ให้เธอตั้งชื่อ เธอจึงพูดชื่อออกมาว่า “ซื่อเป่า！”

เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงตั้งชื่อโง่ๆแบบนี้ขึ้นมา แต่ในเวลานั้นในหัวของเธอมีสองคำนี้แล่นขึ้นมา...