สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 706

ยังจะบอกอีกว่าไม่ใช่เฟิงเชียนเสวี่ย?

แม้แต่ชื่อของสัตว์เลี้ยงก็ยังตั้งเหมือนกัน！

เยี่ยเจิ้นถิงเลิกคิ้วขึ้น เขาก้าวเข้าไปหาเหลิ่งเชียนเสวี่ยทีละก้าว

เหลิ่งเชียนเสวี่ยมองมาที่เขาอย่างอ่อนโยน แต่ขาของเธอนั้นกลับค่อยๆถอยออกไป “คุยกันไว้แล้วนะคะ ว่าเมื่อถึงที่ไฟดวงนี้แล้วถ้าหากว่าคุณยังตามฉันไม่ทัน คืนนี้คุณก็ไม่มีโอกาสแล้ว！！”

“ยังไม่ถึง...” เยี่ยเจิ้นถิงหรี่ตาลงและก้าวเข้าไปคว้าเธอเอาไว้

จู่ๆเหยี่ยวตัวนั้นก็เข้ามาจู่โจมอีกครั้ง และเข้ามาขัดขวางการกระทำของเยี่ยเจิ้นถิง

และในเวลาเดียวกันนั้นเองเหลิ่งเชียนเสวี่ยก็หมุนตัวอย่างสวยงามและพิงโคมไฟนั้นได้อย่างสง่างาม และหัวเราะออกมาราวกับเสียงระฆังใส “คิก คิก ฉันชนะแล้ว！”

“แกว้ก...”

เหยี่ยวกรีดร้องออกมาอย่างน่าเวทนา ปีกของมันถูกเยี่ยเจิ้นถิงทำร้ายจนบาดเจ็บ มันรีบใช้ปากของมันจิกไปบนมือของเยี่ยเจิ้นถิง แต่เยี่ยเจิ้นถิงกลับบีบคอของมันอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาด

เขาออกแรงอยู่แบบนั้น ในวินาทีถัดมามันก็กลายเป็นเหยี่ยวตาย！

“อย่านะ...” เหลิ่งเชียนเสวี่ยร้องออกมาอย่างตกใจ

การกระทำของเยี่ยเจิ้นถิงชะงักไป เขาคลายมือออก

เหยี่ยวหลุดพ้นจากเงื้อมมือของเขาแล้วก็กระพือปีกบินไปยังบ่าของเหลิ่งเชียนเสวี่ย และไม่มีความเย่อหยิ่งเหมือนกับเมื่อครู่อีกแล้ว

เหลิ่งเชียนเสวี่ยรีบสำรวจนกเหยี่ยวและพบว่าที่ลำคอของมันมีขนหลุดออกไปเส้นหนึ่ง ปีกเองก็ถูกหักจนได้รับบาดเจ็บ เธอโกรธจนสีหน้าถมึงทึง “เยี่ยเจิ้นถิง คุณช่างไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลย！”

“ผมไว้ชีวิตมัน ก็นับว่าเมตตามากแล้ว”

เยี่ยเจิ้นถิง หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาและเช็ดเลือดบนหลังมือด้วยความเบามือ

“คุณ...” เหลิ่งเชียนเสวี่ยไม่มีอะไรจะเถียงเขา ที่จริงแล้วเป็นเธอที่เล่นตุกติกก่อน สัตว์เลี้ยงของเธอเองก็เข้าไปลอบทำร้ายเขาก่อน ด้วยนิสัยของเยี่ยเจิ้นถิงแล้ว การที่เขาไม่ฆ่าซื่อเป่านั้นนับว่ามีเมตตามากแล้วจริงๆ！

“คืนนี้ผมให้คุณเล่นตุกติกกับผมไปครั้งหนึ่ง ครั้งหน้าคุณคงไม่ได้โชคดีแบบนี้แล้วล่ะ！”

เยี่ยเจิ้นถิงมองเหลิ่งเชียนเสวี่ยอย่างลึกซึ้ง จากนั้นก็หมุนตัวเดินจากไป...

เยี่ยฮุยและพวกรีบตามเขาไป

เบื่อกลับมาถึงห้องเยี่ยฮุยก็รีบหากล่องปฐมพยาบาล เพื่อจัดการแผลบนมือของเยี่ยเจิ้นถิง

โชคดีที่เยี่ยเจิ้นถิงนั้นรู้ตัวเร็วจึงได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ไม่อย่างนั้นจากนิสัยตามธรรมชาติของเหยี่ยวตัวนั้นแล้วเกรงว่าเขาอาจจะเสียมือไปได้

“เคยได้ยินมานานแล้วว่าเหลิ่งตี้เฟิงชอบเลี้ยงสัตว์ป่าดุร้าย ดูแล้วท่าจะเป็นเรื่องจริง” เยี่ยฮุยขมวดคิ้วแน่น “เหยี่ยวตัวนั้นเขามอบมันให้กับคุณเฟิงครับ ไม่สิ คุณเหลิ่งครับ”

“เหยี่ยวตัวนี้นั้นยังมีความดุร้ายอยู่มาก” เยี่ยเจิ้นถิงพูดเตือน “พวกนายต้องระวังเอาไว้！”

“คุณเฟิงสุดยอดจริงๆนะครับ ก่อนหน้านี้ก็เลี้ยงนกแก้วน้อยห่มหนังเสือตัวนั้น ตอนนี้ถึงกับเลี้ยงเหยี่ยว！” เยี่ยฮุยอดที่จะอุทานออกมาไม่ได้ “ผู้หญิงพอเปลี่ยนแปลงขึ้นมาก็ราวกับเป็นคนละคน！”

“ผู้หญิงคนนั้นคือคุณเฟิงจริงๆเหรอครับ” อาไห่ยังคงไม่เชื่อ “เมื่อก่อนเธออ่อนโยนขนาดนั้น ขี้กลัวขนาดนั้น เห็นใครทะเลาะกันก็ตกใจจนตัวสั่น ทำไมตอนนี้ถึงเปลี่ยนไปได้ได้น่ากลัวขนาดนี้กันล่ะครับ”

“ผู้หญิงพ่อโหดขึ้นมาแล้ว ก็ดุเสียยิ่งกว่าเหยี่ยวตัวนั้นเสียอีก” เยี่ยฮุยแกล้งพูดเตือนออกมาให้ดูซับซ้อน “จำเอาไว้นะ หลังจากนี้อยู่ให้ห่างจากผู้หญิง！”

“ครับ ครับ” อาไห่พยักหน้ารัวๆ ความรู้สึกประทับใจที่เขามีต่อผู้หญิงนั้นถูกทำลายไปโดยบอดี้การ์ดสาวตระกูลเหลิ่งพวกนั้นหมดแล้ว

ตอนนี้เขารู้สึกว่าผู้หญิงก็น่ากลัวเหมือนกับเหยี่ยว ต้องอยู่ให้ห่างพวกเธอ...