สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 707

เยี่ยเจิ้นถิงกำลังจัดการบาดแผลของตน ทันใดนั้นก็มีเสียงเยี่ยวร้องมาจากที่ระเบียงและมีเงาดำคืบคลานเข้ามาที่ระเบียงและบินไปยังท้องฟ้า！

เยี่ยฮุยรีบเข้าไปตรวจสอบที่ระเบียงที่อยู่ติดกัน เหลิ่งปิงกำลังตะโกนออกไปบนท้องฟ้ากว้าง “ซื่อเป่ารีบกลับมาเร็ว！”

น่าเสียดายที่เหยี่ยวตัวนั้นไม่ได้ฟังเลยก็บินออกไปเสียแล้ว

“ตายแล้ว！” เหลิ่งปิงรีบกลับเข้าไปรายงานสถานการณ์ภายในห้อง “คุณเหลิ่งคะ ซื่อเป่าบินไปแล้ว เรียกมันแล้วมันก็ไม่สนใจ”

“คนไร้ประโยชน์ รีบไปตามมาเร็ว” เหลิ่งเชียนเสวี่ยตะคอกออกมาด้วยความโกรธ

“ค่ะ！” เหลิ่งปิงรีบพาพรรคพวกไปหาเหยี่ยวตัวนั้น

เยี่ยฮุย ที่ดูเรื่องสนุกพีระเบียงจนจบแล้วก็กลับเข้าไปรายงานสถานการณ์ภายในห้อง และถามออกมาอย่างสงสัยว่า “ประธานเยี่ยครับ เหยี่ยวตัวนั้นตกใจกลัวคุณใช่หรือเปล่าครับ”

“เมื่อกี้ฉันเองก็ลงมือไปไม่หนัก” เยี่ยเจิ้นถิงพูดเสียงเรียบ “ไม่อย่างนั้นคอของมันคงขาดไปนานแล้ว！”

“นั้นมันก็...” เยี่ยฮุยพยักหน้า “แต่ว่าเหยี่ยวตัวนั้นเองก็สุดยอดนะครับ ถึงกับทำให้มือของคุณมีแผลได้”

“มันยังไม่ได้เชื่องเสียทีเดียว มันยังคงมีความรู้สึกที่รุนแรงต่อเหยื่ออยู่” เยี่ยเจิ้นถิงจัดการแผลเสร็จแล้ว เขาก็ดึงแขนเสื้อลง “ถ้าหากว่ามันบินไปอยู่ต่อหน้าคนอื่น เกรงว่าคงจะเป็นเรื่องแล้วล่ะ！”

“ครับ โชคดีที่คุณมีปฏิกิริยาโต้ตอบที่รวดเร็วไม่อยากนั้น ผมเองก็ไม่อยากจะนึก”

เมื่อเยี่ยฮุยนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาในตอนนี้เขาก็ยังรู้สึกหวาดผวาอยู่

“ประธานเยี่ยครับ” อาไห่รีบเข้ามารายงาน “ผู้หญิงที่อยู่ห้องข้างๆโหมดพากันออกไปตามหาเหยี่ยวแล้วครับ คุณเฟิง ไม่สิ คุณเหลิ่งเองก็ออกไปด้วย”

“ให้พวกเขาไป...”

เยี่ยฮุ่ยยังไม่ทันพูดจบเยี่ยเจิ้นถิงก็ลุกยืนขึ้นแล้วก้าวยาวออกไปทางระเบียง

เหลิ่งเชียนเสวี่ยเปลี่ยนชุดอย่างง่ายๆ และพาบอดี้การ์ดหญิงคนหนึ่งไปด้วย ขณะที่เธอกำลังจะขึ้นรถนั้น...

เยี่ยเจิ้นถิงที่อยู่บนระเบียงชั้นสองของวิลล่าก็ตะโกนออกมา “เฮ้！”

เหลิ่งเชียนเสวี่ยหันไปมอง “มีอะไรคะ”

“คุณจะไปหาเหยี่ยวตัวนั้น?” เยี่ยเจิ้นถิงพิงตัวอยู่บนรั้วด้วยท่าทีสบายๆ “ระวังจะถูกมันจิกจนเป็นแผลนะ！”

“จะเป็นไปได้อย่างไรคะ มันเป็นสัตว์เลี้ยงของฉัน” เหลิ่งเชียนเสวี่ยจ้องไปที่เขาด้วยสายตาเย็นชา “ถ้าหากไม่ใช่เพราะคุณไปทำให้มันตกใจ มันจะบินหนีไปได้อย่างไร”

พวกเขารีบลงจากรถและตามเขาไป

เหมือนกับว่าเหยี่ยวตัวนั้นได้ถูกผีเข้าสิง มันบินจากพุ่มไม้ขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างสะเปะสะปะและบางครั้งก็เข้าโจมตีผู้คน จนทำให้บอดี้การ์ดหญิงเหล่านั้นตื่นตกใจจนรีบหลบซ่อน

เหลิ่งเชียนเสวี่ย หันไปผิวปากให้กับเหยี่ยวตัวนั้นเพื่อให้มันสงบลง แต่ว่าเหยี่ยวนั้นไม่ได้ยินเสียงคำสั่งเลยสักนิด และยังบินเวียนอยู่บนเหนือศีรษะของเธอ

เหลิ่งเชียนเสวี่ยที่กำลังร้อนใจอยู่นั้นก็ยื่นมือเข้าไปจับ...

“ระวัง！” เยี่ยเจิ้นถิงพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

เอี้ยวตัวนั้นใช้กรงเล็บจิกไปบนมือของเหลิ่งเชียนเสวี่ยและใช้จงอยปากอันแหลมคมของมันจิกไปบนดวงตาของเธอ

และในช่วงวินาทีวิกฤตินั้นเอง ก็มีมือที่แข็งแกร่งบีบไปบนคอของมันอย่างรุนแรง...

เหยี่ยวรีบหันกลับมาโจมตีเยี่ยเจิ้นถิงทันที แต่เยี่ยเจิ้นถิงนั้นรู้ตัวเร็ว เขาจึงโจมตีเข้าไปหนึ่งหมัด

ได้ยินเพียงเสียงดัง “พลั่ก” เหยี่ยวกระแทกเข้ากับต้นไม้ จากนั้นมันก็ค่อยๆล้มลงและไม่ขยับตัวอีก...

“ซื่อเป่า！” เหลิ่งเชียนเสวี่ยพุ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็วและกอดเหยี่ยวตัวนั้นเอาไว้ เมื่อเห็นว่ามันไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตเธอจึงผ่อนลมหายใจลง...