สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 708

“ไม่เป็นอะไรนะ” เยี่ยเจิ้นถิงเข้าไปประคองเหลิ่งเชียนเสวี่ยขึ้น

“ปกติแล้วซื่อเป่าเชื่องมาก มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน” เหลิ่งเชียนเสวี่ยขมวดคิ้วแน่น “ต้องเป็นคุณที่ทำให้มันตกใจแน่ๆ”

“ผมช่วยคุณเอาไว้ คุณไม่เพียงแต่ไม่ขอบคุณ แต่ยังมาโทษผม?” เยี่ยเจิ้นถิงเลิกคิ้ว “นี่มันยังไงกันครับ?”

“ถ้าหากว่าว่าไม่ใช่เป็นเพราะคุณ มันจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง” ใบหน้าของเหลิ่งเชียนเสวี่ยเต็มไปด้วยความโกรธ

“...”

เยี่ยเจิ้นถิงรู้สึกหมดคำพูด เขาเข้าไปใกล้เธอเพื่อตรวจสอบ เพียงไม่นานเขาก็พบสาเหตุ...

“ที่แท้เหยี่ยวตัวนี้ก็คือเหยี่ยวหัวดำที่อาศัยอยู่บนที่ราบสูง เป็นเหยี่ยวประเภทหนึ่งที่ดุร้ายที่สุด แม้ว่ามองดูแล้วเหมือนมันจะได้รับการฝึกมา แต่เมื่อมันได้เห็นเลือดคนมันก็กลับเข้าสู่สัญชาตญาณเดิมของมัน！”

“ค่ะ พี่ชายบอกว่า จะให้มันเห็นเลือดคนไม่ได้?” เหลิ่งเชียนเสวี่ยตะลึงงันไป “ก่อนหน้านี้มันจิกคุณจนบาดเจ็บ มันโดนเลือดไป ดังนั้นมันถึงได้คุ้มคลั่งขึ้นมา！”

“เมื่อกี้ถ้าหากไม่เป็นเพราะว่าผม ตาของคุณคงบอดไปแล้ว” เยี่ยเจิ้นถิงจ้องไปที่ข้อมมือของเธอ “กลับไปรักษาแผลของคุณเถอะ ไม่อย่างนั้นจะติดเชื้อเอา”

ขณะที่กำลังพูดเขาก็หันหลังเดินจากไป...

เหลิ่งเชียนเสวี่ยก้มหน้ามองดูมือของตัวเอง จึงพบว่าตนเองนั้นได้ถูกกรงเล็บของซื่อเป่าทำร้ายจนมีคราบเลือดไหลออกมาหลายสาย

“คุณเหลิ่งคะ！” เหลิ่งปิงกับเหลิ่งมั่วรีบเข้ามาหา “คุณไม่เป็นอะไรนะคะ”

“พาซื่อเป่ากลับไปก่อน！”

ขณะที่เหลิ่งเชียนเสวี่ยกำลังพูดนั้น ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากทางด้านล่างของเธอ เยี่ยเจิ้นถิงพาคนของเขาไปแล้ว

บนรถ เยี่ยเจิ้นถิงยังคงมองไปที่เหลิ่งเชียนเสวี่ย ที่จริงแล้วเขาไม่สามารถวางใจลงได้ แต่ว่าเขากำลังยับยั้งชั่งใจของตนเอง เขารู้ว่าเรื่องบางเรื่องก็ไม่ควรรีบร้อน...

“คุณเหลิ่งคนนี้อารมณ์ร้ายจริงๆ” เยี่ยฮุยบ่นออกมา “คุณมาช่วยเธอโดยเฉพาะ เธอไม่เพียงแต่ไม่ขอบคุณคุณแถมยังมาโทษคุณอีก”

“ไม่เหมือนกับคุณเฟิงเลยสักนิด” ตอนนี้อาไห่นึกถึงเฟิงเชียนเสวี่ยที่อ่อนโยนมากในสมัยก่อน

“แต่มีนิสัยชอบเล่นตุกติกเหมือนกัน”

เยี่ยเจิ้นถิงนึกถึงสมัยก่อนที่เฟิงเชียนเสวี่ยนั้นเล่นอุบายกับเขา มุมปากของเขาก็ยกยิ้มขึ้น

จู่ๆเขาก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาจึงออกคำสั่งลงไปว่า”ขับช้าลงหน่อย！”

“เกิดอะไรขึ้นครับ” เยี่ยเจิ้นถิงถามออกมาอย่างไม่รีบร้อน

“เธอประสบอุบัติเหตุ ตอนนี้กำลังช่วยชีวิตอยู่ในห้องฉุกเฉิน” คุณท่านเยี่ยพูดอย่างเป็นกังวล “เธอรอแกทีนี่มาทั้งคืน ระหว่างทางที่กลับบ้านก็เกิดเรื่องขึ้น ตระกูลเยี่ยของพวกเราต้องรับผิดชอบ แกรีบมาเร็ว”

“ทราบแล้วครับ” เยี่ยเจิ้นถิงวางสายลงและออกคำสั่งกับเยี่ยฮุยว่า “เตรียมรถ ไปโรงพยาบาลไท่จี๋”

“ครับ” เยี่ยฮุยรีบไปจัดการทันที

เยี่ยเจิ้นถิงเปลี่ยนไปอยู่ในชุดสบายๆ เขาใส่รองเท้าเสร็จแล้วก็รีบลงไปชั้นล่าง และได้พบกับเหลิ่งเชียนเสวี่ยที่อยู่ห้องด้านข้างและพรรคพวกกำลังขนกระเป๋าเดินทางเตรียมที่จะจากไป

“ประธานเยี่ย บังเอิญจังเลยนะคะ！”

เหลิ่งเชียนเสวี่ยอยู่ในชุดกระโปรงที่มีใส่สบายขึ้น เธอปล่อยผมยาวของเธอให้สยายออก ดูแล้วเข้าถึงได้ง่ายกว่าเดิมมาก

“แม่คนสับปลับ จะกลับแล้วหรอ” เยี่ยเจิ้นถิงพูดเยาะเย้ย

“เฮอะ！” เหลิ่งเชียนเสวี่ยเลิกคิ้วขึ้น “ที่ของข้างๆมีสัตว์ร้ายอาศัยอยู่ตัวหนึ่ง ฉันจะหลับลงได้อย่างไร ฉันควรที่จะออกไปจากที่นี่ก่อนน่าจะดีกว่านะคะ”

“คุณเองก็รู้ว่าผมเป็นสัตว์ร้าย...” เยี่ยเจิ้นถิงเข้าไปใกล้เธออย่างมีนัยยะ ริมฝีปากบาง เย็นเฉียบของเขานั้นไล้ไปทั่วแก้มของเธอ และกระซิบที่ข้างหูของเธอ “ระวังว่าผมจะจับคุณกิน！”