สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 709

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า งั้นคุณก็คงต้องกินมันแล้วล่ะ！” เหลิ่งเชียนเสวี่ยหัวเราะพร้อมกับขึ้นรถไป จากนั้นเธอก็เปิดกระจกรถและอิงไปบนกระจกรถอย่างเกียจคร้าน “จริงสิ วันนี้ต้องขอบคุณคุณนะคะ！”

“ในที่สุดคุณก็เห็นจิตใจอันดีงามของผม” เยี่ยเจิ้นถิงจ้องไปที่มือของเธอที่ได้ทำการรักษาไว้อย่างเบื้องต้น “อย่าลืมล้างแผลล่ะ ไม่อย่างนั้นมันจะติดเชื้อเอา”

“รู้แล้วค่ะ” เหลิ่งเชียนเสวี่ยโยกมือแล้วยกยิ้ม “ฉันยังต้องเอามันมาจัดการคุณอยู่นะ จะไม่ให้มันเป็นบาดเจ็บหรอก！”

“งั้นก็ดี！” เยี่ยเจิ้นถิงยิ้มออกมาอย่างราบเรียบและขึ้นรถไป

รถทั้งสองคันออกตัวในเวลาเดียวกัน และเข้าแถวเรียงกัน

อาไห่และเหลิ่งมั่วถลึงตาใส่กันและเร่งความเร็วของรถขึ้นพร้อมกัน

ที่เบาะด้านหลังนั้นเยี่ยเจิ้นถิงกับเหลิ่งเชียนเสวี่ยต่างมองหน้าและยิ้มให้กัน เธอปิดหน้าต่างรถและ พูดกับตัวเองในใจว่า “จะต้องมีครั้งหน้าอีก！”

...

เมื่อมาถึงที่โรงพยาบาลไท่จี๋ก็เป็นเวลาตีสามครึ่งไปแล้ว

เขาลงมาจากรถก็เห็นเยี่ยเซินกำลังรออยู่ที่หน้าประตู

“ลุงเซินครับ ดึกขนาดนี้แล้วทำไมลุงยังอยู่ที่นี่อีก” เยี่ยฮุยถามอย่างเป็นห่วง

“เกิดเรื่องกับคุณหลิงแล้ว กำลังอยู่ในห้องฉุกเฉิน คุณท่านเยี่ยเป็นกังวลมาก ฉันเองก็ย่อมต้องตามมาด้วย” เยี่ยเซินพูดอธิบาย “ตอนนี้คุณหลิงกำลังเปลี่ยนเครื่องกลับมาที่ประเทศอยู่ครับ ช่วงฟ้าสางน่าจะมาถึง”

“อยู่ดีๆทำไมถึงได้เกิดอุบัติเหตุขึ้น” เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้วถามขึ้น “คนตระกูลเยี่ยเป็นคนขับรถไปส่งเธอกลับหรือเปล่า”

“ไม่ใช่ครับ เป็นบอดี้การ์ดของตระกูลหลิง” เยี่ยเซินพูด

“คนขับรถล่ะ” เยี่ยเจิ้นถิงถาม

“กำลังช่วยชีวิตอยู่เหมือนกันครับ” เยี่ยซฺนเคร่งเครียด “บาดแผลของเขาสาหัสกว่าของเธอครับ”

“ชนกับรถอะไรเข้าล่ะ” เยี่ยเจิ้นถิงถามไปเดินไป

“ตอนนี้ยังไม่แน่ชัดครับ ตำรวจจราจรกำลังตรวจสอบ คู่กรณีได้หนีไปแล้วครับ”

พวกเขารีบมายังห้องฉุกเฉิน คุณท่านเยี่ยกำลังนั่งงีบหลับอย่างอ่อนล้าอยู่บนรถวีลแชร์

เยี่ยเจิ้นถิงถอดเสื้อคลุมออกแล้วเดินเข้าไปนำมันห่มให้กับคุณท่านเยี่ย

เยี่ยฮุยไปตรวจสอบสถานการณ์อยู่ เพียงไม่นานเขาก็กลับมารายงานว่า “ทางตำรวจแจ้งว่าคู่กรณีจงใจพุ่งเข้ามาชน จนทำให้รถของคุณหลิงพลิกคว่ำ ส่วนเรื่องรายละเอียดนั้นทางตำรวจกำลังสอบสวนอยู่ครับ”

“คอยเฝ้าดูเอาไว้ให้พวกเขารีบตรวจสอบให้ได้โดยเร็ว ถ้ามีข่าวอะไรรีบบอกกับฉัน”

“แจ้งไปแล้วครับ”

ในเวลานี้เองประตูของห้องฉุกเฉินก็เปิดออก นายแพทย์เดินออกมาแล้วพูดว่า “คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ”

“งั้นก็ดี...” เยี่ยเจิ้นถิงจึงคลายใจลง เขาจึงเหลือบมองเยี่ยฮุยแล้วพูดว่า “นายคอยเฝ้าอยู่ที่นี่ ฉันจะไปหปู่”

“ครับ”

เยี่ยเจิ้นถิงนำข่าวไปบอกกับคุณท่านเยี่ย ในที่สุดคุณท่านเยี่ยก็วางใจลงได้

เยี่ยเจิ้นถิงคิดจะส่งเขาและกลับไปพักผ่อน ตุ่ณท่านเยี่ยไม่ยอมจะให้เขาอยู่ที่นี่คอยดูแลหลิงอวิ๋น

เยี่ยเจิ้นถิงเอาชนะเขาไม่ได้ จึงทำได้เพียงแต่อยู่ที่นี่และให้เยี่ยฮุยไปส่งเขากลับบ้าน

คุณท่านเยี่ยกลับไปได้ไม่นาน หลิงเฟิ่งเซียวก็มาถึง เขาวิ่งมาตลอดทางและมุ่งหน้ามายังห้องฉุกเฉินก็ได้ยินว่าลูกสาวของเขานั้นได้พ้นขีดอันตรายแล้ว เขาจึงวางใจลง