สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 711

เฉินเฉินรู้สึกว่ากระแสน้ำอุ่นค่อยๆ ไหลลงมาจากศีรษะ อดไม่ได้ที่จะสั่นสะเทือนไปทั้งตัวแล้วเงยหน้ามอง...

“โอ้ ซื่อเป่าน้อยอึใส่หัวต้าเป่าแล้ว!”

หลงหลงชี้ไปที่ซื่อเป่าน้อยแล้วตะโกนด้วยความตกใจ

“โอ้แม่เจ้า!” เย่ว์เย่ว์ปิดตาทันที เธอไม่กล้ามอง “น่าขยะแขยงมาก!”

สีหน้าของเฉินเฉินเขียวปัดจนมีรอยย่นบนหน้าผากและกัดฟันด้วยความโกรธ “ซื่อ เป่า น้อย !”

“ฮื่อๆ” ซื่อเป่าน้อยรีบบินลงมาบนโซฟา มองเฉินเฉินด้วยความขี้ขลาด “กลัว กลัว!”

“แกอึใส่หัวฉัน แกยังจะกลัว?” เฉินเฉินโกรธจนใบหน้าเล็กแดงก่ำ

“เฉินเฉิน ซื่อเป่าน้อยน่าจะตกใจกับเสียงร้องเมื่อกี้ อย่าโกรธเลย” คุณท่านเยี่ยปลอบใจ “ไปสระผมให้สะอาดก่อนเถอะ”

พูดพลางโบกไม้โบกมือ สาวใช้ที่อยู่ข้างๆ รีบพาเฉินเฉินไปสระผมทางด้านข้าง

ยังโชคดีที่วันนี้ใช้รถพี่เลี้ยงในรถก็เลยมีทุกอย่าง

“ซื่อเป่าน้อย มานี่!” เย่ว์เย่ว์เอื้อมมือไปหาซื่อเป่าน้อย

ซื่อเป่าน้อยบินเข้าไปในอ้อมแขนของเธอและใช้หัวที่มีขนปุกปุยถูใบหน้าของเธอในลักษณะประจบสอพลอ

“ทีหลังอย่าอึใส่หัวคนอื่น รู้ไหม” เย่ว์เย่ว์สอนมันอย่างอดทน “เฉินเฉินชอบความสะอาดที่สุด แกเป็นแบบนี้ เขาจะโกรธเอาได้”

“กลัว กลัว...” ซื่อเป่าน้อยยังคงพูดประโยคนี้ซ้ำๆ

“เมื่อกี้มันเสียงอะไร ผมเองก็ตกใจเหมือนกัน” หลงหลงถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “เสียงเหมือนเสียงร้องของสัตว์ป่า”

“เหมือนเหยี่ยว” เยี่ยเซินคิดอย่างรอบคอบ “แม้ว่าที่ชิวซานจะมีสัตว์ป่าปรากฏตัวเป็นครั้งเป็นคราว แต่ก็ไม่น่าจะมีเหยี่ยว!”

“เมื่อกี้เสียงนั้นดังออกมาจากรถคันนั้น” แม้ว่าคุณท่านเยี่ยจะอายุมากแล้ว แต่ความเฉียบแหลมก็ยังสูงกว่าคนทั่วไป “ คนงานเลี้ยงสัตว์หรือเปล่า”

“ใครจะเลี้ยงเหยี่ยวครับ” เยี่ยเซินขมวดคิ้ว “ไม่ใช่สิ อีเกิ้ลคันทรี่เป็นชนชาติที่มีการต่อสู้ ว่ากันว่ามิสเตอร์แอลก็ชอบเลี้ยงสัตว์ป่า ก่อนหน้านี้ที่เราสงสัยว่าคนที่อาศัยอยู่ทางตอนเหนือของป้านซานเป็นคนของตระกูลเหลิ่ง เกรงว่าจะเป็นความจริงครับ”

“ให้เยี่ยจวินไปตรวจสอบ” คุณท่านเยี่ยมีสีหน้าเคร่งขรึม “พวกป่าเถื่อนนั่น อย่าทำร้ายลูกของฉัน”