สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 712

“มีอย่างที่ไหน!” คุณท่านเยี่ยตะโกนอย่างเดือดดาล “แก๊งนี้เลี้ยงอะไรก็ไม่ดี? คาดไม่ถึงว่าจะเลี้ยงเหยี่ยว? พวกเขาสามารถควบคุมมันได้?”

“เห็นด้วยครับ” เยี่ยเซินก็นึกไม่ถึงเช่นกัน “ผมจะส่งข่าวให้คุณชายน้อย เขาจัดการได้”

“เฉินเฉิน หนูลองดูอีกทีว่าคนที่อาศัยอยู่ในวิลล่าทางเหนือเป็นใคร”

คุณท่านเยี่ยต้องการตรวจสอบว่าเป็นคนของตระกูลเหลิ่งหรือไม่

“เป็นกลุ่มหญิงสาว...”

เฉินเฉินมองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์อีกครั้งและพบว่ามีคนกําลังจ้องมองที่กล้องของหุ่นยนต์นกพิราบ

เขาตกใจจึงรีบย้ายหุ่นยนต์นกพิราบ แต่มันสายเกินไปแล้ว...

เสียงปืนดัง “ปัง” จากนั้นหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเฉินเฉินก็กลายเป็นจุดสีขาวและมีเสียง “ช็อต” ดังออกมา

“นกพิราบของฉัน!”

เฉินเฉินโกรธจนลุกขึ้น มือเล็กๆ คู่หนึ่งกําแน่น ใบหน้าเล็กเขียวปัด

“เกิดอะไรขึ้น” คุณท่านเยี่ยถามอย่างรวดเร็ว

“มีคนทำหุ่นยนต์นกพิราบของผมระเบิด” อารมณ์ของเฉินเฉินฮึกเหิมมาก “มันเกินไปแล้ว!”

“มีอย่างที่ไหน!” คุณท่านเยี่ยขมวดคิ้ว “กล้าทำลายสิ่งประดิษฐ์ของหลานชายฉัน!”

เขาหันไปสั่งเยี่ยเซินว่า “นายส่งคนไปเดี๋ยวนี้เลย สั่งสอนพวกเขาให้เป็นบทเรียนหน่อย”

“ครับ” เยี่ยเซินโทรศัพท์ทันทีและส่งคนไปจัดการทั้งยังกําชับว่า “บอกว่าพวกเขาเลี้ยงสัตว์ป่าดุร้าย จนทำให้คุณหนูน้อย นายน้อยและสัตว์เลี้ยงตัวน้อยของตระกูลเรากลัว นอกจากนี้ พวกเขายังทำลายสิ่งประดิษฐ์ของนายน้อยตระกูลเราต้องให้เจ้านายของพวกเขาออกมาขอโทษ”

พอวางสายไปเยี่ยเซินก็ถามคุณท่านเยี่ยว่า “แบบนี้ได้ไหมครับ”

“หนูคิดว่ายังไงล่ะ” คุณท่านเยี่ยมองเฉินเฉิน นี่เป็นโอกาสดีที่เขาจะกระชับความสัมพันธ์กับเฉินเฉิน เมื่อหลานถูกรังแกเขาก็ต้องออกหน้าแทน

“เอาแบบนี้ก่อนเถอะครับ” เฉินเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อยแม้ว่าจะโกรธมากแต่ก็ถือว่ามีเหตุผล “ผมใช้หุ่นยนต์นกพิราบสํารวจพวกเขา ผมเองก็ผิด แต่พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องระเบิดนกพิราบของผมนี่ มีอะไรคุยกันก่อนไม่ได้เหรอ”

“คุณชายน้อยมีเหตุผล” เยี่ยเซินพยักหน้ารัวๆ

เยี่ยเซินไม่พอใจจึงเดินไปด้านข้างเพื่อโทรหาเยี่ยเจิ้นถิง

ไม่นานก็รับโทรศัพท์ “ลุงเซิน!”

“คุณชาย ผมเพิ่งโทรหาเยี่ยจวินเรื่องเชิงเขาทางตอนเหนือ คุณน่าจะรู้แล้วใช่ไหม”

“รู้แล้ว ผมจะจัดการเอง”

“หุ่นยนต์นกพิราบที่คุณชายน้อยเฉินเฉินคิดค้นขึ้นเมื่อกี้ถูกอีกฝ่ายโจมตีจนพังอีกแล้ว คุณชายน้อยโกรธมาก เพื่อเกลี้ยกล่อมคุณชายน้อย คุณท่านจึงตัดสินใจจะไปจัดการด้วยตัวเอง...”

“อย่าเด็ดขาด!” เยี่ยเจิ้นถิงรีบบอก

“อ๊ะ?”

“เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ผมไปจัดการก็พอแล้ว ทําไมต้องไปรบกวนคุณปู่ด้วย” เยี่ยเจิ้นถิงหาข้ออ้าง “อายุก็มากแล้วยังจะไปทะเลาะกันเพราะเรื่องของเด็กๆ อีกอายไหม”

“ผมก็คิดแบบนี้เหมือนกัน...” เยี่ยเซินป้องปากกระซิบว่า “แต่ผมเกลี้ยกล่อมเขาไม่ได้นะ”