สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 732

"ต้าเป่า!!!" หลงหลงตะโกนอย่างตื่นตระหนกและพยายามที่จะรีบไปช่วยเฉินเฉิน แต่ก็ถูกคุณท่านเยี่ยจับไว้แน่น

“กรี้ด...” เย่ว์เย่ว์กรีดร้องและหลับตาด้วยความหวาดกลัว เธอไม่กล้ามองต่อ

เมื่อเห็นว่านกอินทรีกำลังจะโจมตีเฉินเฉิน ในช่วงเวลาวิกฤตนี้ เสียงนกหวีดก็ดังขึ้นมาจากข้างนอก...

นกอินทรีหยุดโจมตีทันเวลา มันบินลอยอยู่ในอากาศและจ้องมองที่เฉินเฉินอย่างเย็นชา ด้วยดวงตาที่เฉียบคม!

เฉินเฉินสบตามันและสายตาเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

นกอินทรีบินตระหง่านหน้าเด็กหกขวบ นี้เป็นฉากที่ช็อกมาก!

"ต้าเป่า..."

ในเวลานี้ จู่ๆ ก็มีเสียงโหยหวนดังขึ้น จากนั้นเงาสีเขียวเล็กๆ ก็บินผ่านเหมือนลูกธนู จิกไปที่ปีกของนกอินทรี

นกอินทรีหันศีรษะช้าๆ และมองดูนกแก้วตัวน้อยที่น่าสมเพชด้วยสายตาเย็นชา

หลงหลงกับเย่ว์เย่ว์ตื่นตระหนกและจ้องที่ซื่อเป่าน้อยด้วยความอึ้ง

ซื่อเป่าน้อยผู้น่าสงสารที่อยู่ต่อหน้านกอินทรีดุร้ายตัวนั้น เหมือนกับนกน้อยปวกเปียกไร้เรี่ยวแรง

แน่นอนว่าแค่นกอินทรีกระพือปีกเล็กน้อย ซื่อเป่าน้อยก็กระเด็นออกไปแล้ว...

“ซื่อเป่าน้อย!”

เย่ว์เย่ว์รีบออกไปรับซื่อเป่าน้อย แต่เพราะทรงตัวไม่ดีเลยเผลอล้มลงไป แม้ว่ามันจะไม่เจ็บ แต่เมื่อเธอเห็นดวงตาที่แหลมคมของนกอินทรีเธอก็กลัวจนน้ำตาไหลพร้อมกับร้องแงออกมา

เมื่อนกอินทรีได้ยิน เย่ว์เย่ว์ร้องไห้ มันก็สงสัยเล็กน้อยจึงกระพือปีกบินไปหาเธอ

“กรี๊ด...กรี๊ดดด...”

เย่ว์เย่ว์กรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าเล็กๆ ของเธอแดงก่ำและร่างเล็กๆ ของเธอก็สั่นไม่หยุด มือที่จับซื่อเป่าน้อย ก็ตึงเพราะความเครียด ตึงจนเกือบจะบีบคอซื่อเป่าน้อยจนตาย...

และในเวลานี้เอง เยี่ยเจิ้นถิงก็รีบวิ่งลงมาเพื่อปกป้องเย่ว์เย่ว์ได้ทันเวลา เขาปล่อยหมัดไปทางนกอินทรี

ดวงตาของนกอินทรีเบิกกว้าง มันรีบหันกลับและบินออกไปทันที

ครั้งล่าสุดที่มันกัดเขา ตอนนี้มันก็ได้รับบทเรียนแล้ว

"เฉินเฉิน เย่ว์เย่ว์..." คุณท่านเยี่ยรีบเรียกเหลนทั้งสองของเขา "ไม่เป็นไรใช่ไหม มาให้ปู่เจิงดูสิ"

"ฮื่อออ..." เย่ว์เย่ว์ตกใจมากและเงยหน้าขึ้นทั้งๆที่ร้องไห้อยู่

พอเหลิ่งเชียนเสวี่ยที่อยู่ข้างนอกได้ยินเสียงร้องของเด็กมากรายๆ เธอก็รู้สึกว่าเหมือนมีมีดมาปักที่หัวใจของเธอมันทำให้เธอเจ็บปวดจนไม่อยากจะมีชีวิตต่อไปอีก...

"ค่ะ"

พวกผู้หญิงเข้าไปในรถและออกเดินทางทันที

เมื่อเห็นพวกเขาไปแล้ว เยี่ยฮุยก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แล้วเยี่ยจวินก็เดินไปอย่างรวดเร็วและเมื่อเขาเห็นเหลิ่งเชียนเสวี่ยที่อยู่ในรถ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ "ไม่แปลกใจเลยที่คุณบอกว่าพวกเขาหน้าตาเหมือนกัน นี่มันคุณเฟิงชัดๆ!"

“ตอนนี้ฉันสงสัยว่าเธอไม่ใช่คุณเฟิง ไม่อย่างนั้นทำไมเธอถึงจะไม่รู้จักเด็กๆ”

เยี่ยฮุยขมวดคิ้วและมองไปที่ขบวนรถที่อยู่ห่างไกลด้วยสายตาที่ซับซ้อน

"มันก็แปลกจริงๆ"

เยี่ยฮุยไม่เข้าใจเช่นกัน ต่อให้เฟิงเชียนเสวี่ยจะจำสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นได้และมีความแค้นต่อคุณชายเยี่ยกับคุณท่านเยี่ยและจงใจแก้แค้น แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทำร้ายเด็ก

ฉากเมื่อกี้มันอันตรายจริงๆ!

แม้ว่าเหยี่ยวจะเป็นสัตว์เลี้ยงของเธอ แต่ก็ไม่มีสักครั้งที่สัตว์ป่าจะเชื่องได้อย่างหมดจด

หากสิ่งต่างๆ อยู่เหนือการควบคุมขึ้นมา คุณชายเฉินเฉินก็จะตกอยู่ในอันตราย...