สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 74

“ถูกเเล้ว เฮ่าเซวียนไม่ควรทำอย่างนี้กับลู่ลู่ เธอเป็นคนเริ่ม…….”

“ช่างเถอะครับ” ซือเฮ่าเซวียนพูดตัดบทไป๋ชิวอวี่ “เรื่องมันก็ผ่านไปเเล้ว ใครถูกใครผิดก็ช่างเถอะ ผมไม่อยากสืบเสาะอีก”

“เเล้วก็อย่างที่คุณพูดนั่นเเหละตอนนี้ไป๋ลู่เป็นภรรยา เป็นเเม่ของลูกของผม ผมเเค่อยากใช้ชีวิตให้ดี ไม่อยากคิดถึงอดีตที่ผ่านไป หวังว่าพวกคุณจะไม่ไปหาเรื่องเฟิงเชียนเสวี่ยอีก”

“ที่พูดมาทั้งหมดเพื่อเฟิงเชียนเสวี่ยใช่มั้ย” ไป๋ลู่ถามละล่ำละลัก

“ลู่ลู่…….” ไป๋ชิวอวี่รีบดึงเธอไว้ พูดยิ้มๆกับซือเฮ่าเซวียน

“เฮ่าเซวียน เธอเข้าใจผิดเเล้ว ฉันไม่เคยคิดหาเรื่องเชียนเสวี่ยเลย วันนี้ตั้งใจเชิญเธอมาที่บ้านพบปะสังสรรค์คราวหน้าถ้าเจอกันอีกฉันจะขอโทษเธอต่อหน้า เธอสองสามีภรรยาหัวเด็ดตีนขาดอย่าให้เรื่องนี้ไปกระทบความสัมพันธ์ได้นะ……”

“อืมงั้นก็ดีเเล้ว” ซือเฮ่าเซวียนหมุนตัวขึ้นบันไดไป

“เเม่ เเม่คิดจะทำอะไร” ไป๋ลู่ยังโมโห “เห็นชัดๆเขาทำเพื่อเฟิงเชียนเสวี่ยถึงพูดว่าจะไม่สืบเสาะ”

“เเล้วยังไงล่ะ?” ไป๋ชิวอวี่พูดเสียงต่ำ “ขอเเค่ในใจเขามีสติสัมปชัญญะ ไม่ไปมาหาสู่กับเฟิงเชียนเสวี่ย ผลลัพธ์ก็น่าพอใจเเล้ว ต้นเหตุก็ไม่สำคัญอะไร”

“เพราะอะไร” ไป๋ลู่ไม่เข้าใจ

“นี่เป็นลูกสาวฉันจริงหรือเปล่าทำไมโง่เเบบนี้?” ไป๋ชิวอวี่หมดคำพูด “อย่าเอาเรื่องความรักคิดซะสวยหรู ไม่ว่าอะไรก็ตามเราไม่สามารถรู้จักผู้ชายคนนึงตั้งเเต่ต้นจนจบ ในใจเขามีพื้นที่ส่วนตัวซึ่งเราไปควบคุมไว้ไม่ได้หรอก”

“ลูกยิ่งจับไว้ไม่ปล่อยเขาก็ยิ่งเกลียดลูก ความสัมพันธ์ของลูกก็ยิ่งมีปัญหามากขึ้น เเต่ถ้าลูกใจกว้างสักนิดอ่อนโยนซักหน่อย เขาก็จะมีความละอายใจ ก็ความละอายใจนี่ไม่ใช่หรือที่ทำให้ลูกได้เเต่งเข้าตระกูลซือ”

“หนูไม่อยากได้ความละอายใจหนูอยากให้เขารักหนู” ไป๋ลู่เสียใจ

“อยากให้เขารักลูก ตอนนี้ต้องวางตัวดีว่านอนสอนง่าย ยึดตำเเหน่งฮูหยินซือให้เเน่นๆ รอจนภาพลักษณ์ของเฟิงเชียนเสวี่ยตกต่ำจนเเตกสลายไปจากใจเขา เมื่อเขาหันกลับไปมองเจอเเต่ลูกที่สวยสดงดงาม เขาก็ย่อมต้องรักลูก”

………