สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 74

“ถูกเเล้ว เฮ่าเซวียนไม่ควรทำอย่างนี้กับลู่ลู่ เธอเป็นคนเริ่ม…….”

“ช่างเถอะครับ” ซือเฮ่าเซวียนพูดตัดบทไป๋ชิวอวี่ “เรื่องมันก็ผ่านไปเเล้ว ใครถูกใครผิดก็ช่างเถอะ ผมไม่อยากสืบเสาะอีก”

“เเล้วก็อย่างที่คุณพูดนั่นเเหละตอนนี้ไป๋ลู่เป็นภรรยา เป็นเเม่ของลูกของผม ผมเเค่อยากใช้ชีวิตให้ดี ไม่อยากคิดถึงอดีตที่ผ่านไป หวังว่าพวกคุณจะไม่ไปหาเรื่องเฟิงเชียนเสวี่ยอีก”

“ที่พูดมาทั้งหมดเพื่อเฟิงเชียนเสวี่ยใช่มั้ย” ไป๋ลู่ถามละล่ำละลัก

“ลู่ลู่…….” ไป๋ชิวอวี่รีบดึงเธอไว้ พูดยิ้มๆกับซือเฮ่าเซวียน

“เฮ่าเซวียน เธอเข้าใจผิดเเล้ว ฉันไม่เคยคิดหาเรื่องเชียนเสวี่ยเลย วันนี้ตั้งใจเชิญเธอมาที่บ้านพบปะสังสรรค์คราวหน้าถ้าเจอกันอีกฉันจะขอโทษเธอต่อหน้า เธอสองสามีภรรยาหัวเด็ดตีนขาดอย่าให้เรื่องนี้ไปกระทบความสัมพันธ์ได้นะ……”

“อืมงั้นก็ดีเเล้ว” ซือเฮ่าเซวียนหมุนตัวขึ้นบันไดไป

“เเม่ เเม่คิดจะทำอะไร” ไป๋ลู่ยังโมโห “เห็นชัดๆเขาทำเพื่อเฟิงเชียนเสวี่ยถึงพูดว่าจะไม่สืบเสาะ”

“เเล้วยังไงล่ะ?” ไป๋ชิวอวี่พูดเสียงต่ำ “ขอเเค่ในใจเขามีสติสัมปชัญญะ ไม่ไปมาหาสู่กับเฟิงเชียนเสวี่ย ผลลัพธ์ก็น่าพอใจเเล้ว ต้นเหตุก็ไม่สำคัญอะไร”

“เพราะอะไร” ไป๋ลู่ไม่เข้าใจ

“นี่เป็นลูกสาวฉันจริงหรือเปล่าทำไมโง่เเบบนี้?” ไป๋ชิวอวี่หมดคำพูด “อย่าเอาเรื่องความรักคิดซะสวยหรู ไม่ว่าอะไรก็ตามเราไม่สามารถรู้จักผู้ชายคนนึงตั้งเเต่ต้นจนจบ ในใจเขามีพื้นที่ส่วนตัวซึ่งเราไปควบคุมไว้ไม่ได้หรอก”

“ลูกยิ่งจับไว้ไม่ปล่อยเขาก็ยิ่งเกลียดลูก ความสัมพันธ์ของลูกก็ยิ่งมีปัญหามากขึ้น เเต่ถ้าลูกใจกว้างสักนิดอ่อนโยนซักหน่อย เขาก็จะมีความละอายใจ ก็ความละอายใจนี่ไม่ใช่หรือที่ทำให้ลูกได้เเต่งเข้าตระกูลซือ”

“หนูไม่อยากได้ความละอายใจหนูอยากให้เขารักหนู” ไป๋ลู่เสียใจ

“อยากให้เขารักลูก ตอนนี้ต้องวางตัวดีว่านอนสอนง่าย ยึดตำเเหน่งฮูหยินซือให้เเน่นๆ รอจนภาพลักษณ์ของเฟิงเชียนเสวี่ยตกต่ำจนเเตกสลายไปจากใจเขา เมื่อเขาหันกลับไปมองเจอเเต่ลูกที่สวยสดงดงาม เขาก็ย่อมต้องรักลูก”

………

ซือหย่วนเข็นเฟิงเชียนเสวี่ยออกจากบ้าน มองไกลๆเห็นรถของตระกูลเยี่ยค่อยๆขับเข้ามา

เฟิงเชียนเสวี่ยพูดกับซือหย่วน “ซือหย่วน คุณเข้าไปก่อนเถอะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับลุงรองนิดหน่อย”

“ครับผม” ซือหย่วนก้มหัวทำความดคารพเเล้วเดินออกไป

เฟิงซื่อหยวนมองดูเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างละอายใจ: “เชียนเสวี่ย เจ็บมากมั้ย ป้าของหนูอารมณ์ไม่ดี หนูอย่าถือสารอลุงกลับไปจะต่อว่าให้”

“ลุงรอง” เฟิงเชียนเสวี่ยเงยหน้าขึ้นมองเขา “คุณพ่อของหนูตายยังไงคะ”

“เอ่อ”เฟิงซื่อหยวนสีหน้าเเข็งขึ้นทันทีเเววตายุ่งเหยิง “หนู จู่ๆหนูถามทำไมใครๆก็รู้ว่าคุณพ่อของหนูโดดตึก…….”

“ทำไมพ่อโดดตึก” เฟิงเชียนเสวี่ยถามตรงๆ “ตระกูลเฟิงกิจการรุ่งเรือง ทำไมจู่ๆก็ล้มละลายโดยไม่มีสัญญาณเตือน”

“เรื่องธุรกิจหนูไม่เข้าใจหรอก……” เฟิงซื่อหยวนดูหงุดหงิด “ลุงก็ไม่รู้อะไรมาก……”

“งั้นทำไมลุงไม่มางานศพของคุณพ่อทำไมตอนนั้นจู่ๆก็หายตัวไป” เฟิงเชียนเสวี่ยรุกถามต่อ “มันต้องมีสาเหตุซิคะ?”

“ลุงไม่รู้ ลุงไม่รู้อะไรเลย” เฟิงซื่อหยวนพูดลนลาน “อย่าถามเเล้ว ใช้ชีวิตของหนูต่อไป”

เขาหยิบบัตรธนาคารจากในกระเป๋าเสื้อส่งให้เฟิงเชียนเสวี่ย “นี่ลุงรองให้หนูนะ รหัสก็คือวันเกิดของคุณพ่อหนู ถือซะว่าเป็นสิ่งที่ชดเชยให้หนู”

เพิ่งพูดจบเขาก็หมุนตัวกลับวิ่งหายเข้าไปในบ้าน

เฟิงเชียนเสวี่ยมองตามเเผ่นหลังเขาไป ในใจยิ่งเเน่ใจว่าการตายของบิดาต้องมีเงื่อนงำเเน่

จะเกี่ยวข้องกับเฟิงซื่อหยวนเเละไป๋ชิวอวี่มั้ย?

เเต่ดูท่าทางของเฟิงซื่อหยวนไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ไป๋ชิวอวี่ก็ไม่น่าจะมีปัญญา ฆาตกรรมบิดาของเธอ

ที่เเท้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?