สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 744

อีกทั้งในตอนนี้ ดยุคหลุยส์ยังแสดงรอยยิ้มพริมใจที่สดใสและอ่อนหวานผ่านมาในกล้องซึ่งเป็นแบบที่ผู้หญิงหลายคนชอบ

เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขามืดลง เขาจ้องไปยังรูปถ่ายและพูดกับเยี่ยจวินว่า "ดูสิ พฤติกรรมพวกนี้ดูเหมือนเกย์หรือเปล่า"

"..." เยี่ยจวินชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นมองไปที่เยี่ยเจิ้นถิงอย่างอ่อนใจ "เขาเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของท่านนะครับ"

เยี่ยเจิ้นถิงเติบโตมาอย่างเยือกเย็นและหยิ่งยโส เขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง และไม่ค่อยมีเพื่อน แต่ก็ยังมีเพื่อนเพียงคนเดียวที่คบกับเขานั่นคือ ดยุคหลุยส์

ดยุคหลุยส์อายุน้อยกว่าเยี่ยเจิ้นถิงสองปี เขาได้รับการเลี้ยงดูอย่างเอาใจใส่ตั้งแต่ยังเด็ก แต่เขาก็ถูกควบคุมอย่างเข้มงวดตั้งแต่การใช้ชีวิตเพื่อการศึกษาไปจนถึงการหาเพื่อนด้วยเช่นกัน

เขาแทบจะอยู่ที่คฤหาสน์มาตลอดตั้งแต่เขาจำความได้ เขาไม่ค่อยได้พบเจอโลกภายนอก สิ่งที่เขารู้จักทั้งหมดคือผู้คนชนชั้นสูงที่ทั้งรวยและมีหน้ามีตา แต่เนื่องจากความขัดแย้งทางผลประโยชน์ คนจากราชวงศ์อื่น ๆ จึงตั้งตัวเป็นศัตรูและคิดจะทำร้ายเขาอยู่ตลอด

นอกจากนี้ยังมีนักธุรกิจบางคนที่มีจุดมุ่งหมายที่แข็งแกร่งมาก และดยุคหลุยส์ก็เข้ากับคนพวกเขาไม่ได้

มีเพียงแต่เยี่ยเจิ้นถิง ที่ต่อให้จะหยิ่งหรือเย็นชาขนาดไหน แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่คิดร้ายกับดยุคหลุยส์

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาทั้งสองก็คืออีกคนหนึ่งขยับตัวตลอดเวลา อีกคนอยู่หนึ่ง คนหนึ่งเย็นชา และอีกคนใจร้อน ซึ่งนี่มันทำให้เกิดความแตกต่างอย่างชัดเจน

แต่กว่าจะรู้ตัวก็เป็นเพื่อนกันไปเสียแล้ว

“และท่านก็เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของเขาด้วย” เยี่ยจวินกล่าวเสริม

"???" เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้ว "นี่นายหมายความว่ายังไง"

“ท่านทั้งสองคนเล่นด้วยกันบ่อยๆ ถ้าเขาเป็นเกย์ ท่านคงไม่...”

"เยี่ยจวิน!" เยี่ยเจิ้นถิงรีบแย้งเยี่ยจวินและถามอย่างจริงจังว่า "นายรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงจัดให้นายออกไปทำงานข้างนอกตลอด"

“เพราะผมจะได้ไม่มีเยี่ยฮุยให้คุยด้วย?”

เยี่ยจวินต้องการทราบคำถามนี้มากเช่นกัน เขาเข้ามาที่ตระกูลเยี่ยพร้อมกับเยี่ยฮุย และอยู่ทำงานเคียงข้างเยี่ยเจิ้นถิงด้วยกัน แต่เยี่ยเจิ้นถิงมักจะส่งเขาไปทำงานข้างนอกและให้เยี่ยฮุยไว้ข้างๆ ตัวแทน

เขาเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด เพราะมักจะถูกเรียกให้ใช้แรงงาน

แต่เยี่ยฮุยทำงานสบายๆ ก็ได้รับความชื่นชมจากเจ้านายได้อย่างง่ายดาย

ในใจของเขารู้สึกว่าไม่เท่าเทียม ถ้าไม่ใช่เพราะทั้งสองเป็นพี่น้องกัน เขาคงไม่ยอมแน่ๆ

"นายมีสมองเพียงข้างเดียว และไม่เปลี่ยนมุมมองกว้างๆ" เยี่ยเจิ้นถิงจ้องมองเขาอย่างเย็นชา "เยี่ยฮุ่ยฉลาดกว่านายมาก"

"ผมรู้แล้วว่าผมผิดเองครับ..." เยี่ยจวินก้มศีรษะอย่างเศร้าสร้อย

“จากนี้ไปก็อยู่เงียบๆ และอย่าพูดถ้าไม่มีธุระอะไร” เยี่ยเจิ้นถิงสั่งอย่างโหดเหี้ยม

“ครับ” เยี่นจวินก้มหัวลง และไม่กล้าพูดอะไรอีก

เอาล่ะ ผมเล่นไม่เป็น!

สุดท้ายเมื่อเพลงจบ เหล่าผู้ชมก็ส่งเสียงปรบมือดังกึกก้อง

การสนทนาที่เต็มไปด้วยตื่นเต้นของแขกและบริกรบางคน——

"นี่ต้องเป็นนักเปียโนมือหนึ่งของโลกแน่ๆ พวกเขาเล่นมันได้ดีมาก"

“ใช่ ฉันไม่รู้ว่าเขามาจากไหน แต่ดูเหมือนว่าฉันจะไม่เคยเห็นพวกเขาผ่านในสื่อใดๆ”

"ปรมาจารย์ที่แท้จริงไม่เคยสนใจที่จะเผยตัวตนหรอก"

"พวกเขาไม่เพียงแต่มีทักษะการเล่นเปียโนที่ยอดเยี่ยมเท่านั้น แต่ยังดูเหมือนตัวละครจากเทพนิยายอีกด้วย ทั้งหล่อและสวยมาก!"

"ใช่แล้ว ผู้ชายมีความสามารถผู้หญิงก็เพียบพร้อม ช่างเป็นคู่สร้างคู่สมจริงๆ!"

“ดูท่าจะชอบกันด้วยนะ น่าจะเป็นคู่รักกัน!”

“ฉันได้ยินมาว่าหนุ่มฝรั่งคนนี้เป็นคนจัดดอกกุหลาบและลูกโป่งในร้านอาหารวันนี้ บางทีเขาอาจจะอยากขอแต่งงานก็ได้”

"ว้าว เยี่ยมมาก ไม่คิดว่าจะได้เจอความรักที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้!"