สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 746

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เยี่ยจวินก็แอบดีใจอยู่เงียบๆ ดูสิ ฉันพูดไม่ผิดไหมล่ะ

พวกเขาสองคน คนหนึ่งดำ คนหนึ่งขาว คนหนึ่งแข็งกระด้าง คนหนึ่งนุ่มนวล ดูเหมือนเป็นคู่รักกันเสียมากกว่า

ใบหน้าของเยี่ยเจิ้นถิงเกือบจะกลายเป็นสีเขียว เพราะข่าวลือเหล่านั้นเพิ่งยืนยันคำพูดของเยี่ยจวิน ที่ว่าพวกเขาสองคนเป็นคู่เกย์จริงๆ!

“โอ้พระเจ้า นี่พวกเขากำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันเนี่ย” ดยุคหลุยส์หน้าแดงด้วยความอับอาย “พวกเขาคิดว่านายกับฉัน...”

เขาชี้ไปที่เยี่ยเจิ้นถิง แล้วก็ชี้กลับมาที่ตัวเอง จากนั้นก็ยกมือปิดหน้าด้วยความอับอาย

หน้าผากของเยี่ยเจิ้นถิงเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีดำ ส่วนชายชาวฝรั่งเศสคนนี้ก็มีภาษากายที่สมบูรณ์

“หลุยส์!” เหลิ่งเชียนเสวี่ยตะโกนเรียก

"ครับผม!" ดยุคหลุยส์กำลังจะวิ่งกลับไป แต่กลับถูกเยี่ยเจิ้นถิงดึงกลับมาที่เดิม เขารีบซึ่งผลักมือเยี่ยเจิ้นถิงออกอย่างกระวนกระวาย "อย่าดึงฉัน ทุกคนคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติระหว่างพวกเรา แต่นายก็ยังจะมาดึงฉันแบบนี้อีก เห้อ ถึงกระโดดลงแม่น้ำหวงเหอก็ล้างไม่สะอาดจริงๆ”

"นายเชื่อเธอแต่ไม่เชื่อฉันงั้นเหรอ?" เยี่ยเจิ้นถิงถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

"ไม่ใช่นะ..." ดยุคหลุยส์ไม่รู้ว่าควรจะเลือกอย่างไรดี สุดท้ายเขาจึงทำได้เพียงพูดว่า "โอเคๆ นายอยู่ทานอาหารเย็นด้วยกันได้ ถ้ามีอะไรค่อยออกไปคุยกันหลังอาหารเย็น โอเคไหม"

"โอเค!" เยี่ยเจิ้นถิงปล่อยมือออกทันที

ขณะนี้ที่โต๊ะทานอาหาร ประกอบด้วยคนสามคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน โดยมีเยี่ยเจิ้นถิงกับดยุคหลุยส์อยู่อีกฝั่งหนึ่ง และมีเหลิ่งเชียนเสวี่ยนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

บรรดาผู้ชมรอบๆ กำลังกระซิบและพูดคุยกันอย่างเมามัน

ดยุคหลุยส์ถามอย่างไม่มั่นใจว่า "เชียนเสวี่ย ผมขอนั่งข้างคุณได้ไหม"

“ได้สิ” เหลิ่งเชียนเสวี่ยตอบตกลงอย่างง่ายดาย

ดยุคหลุยส์รีบเปลี่ยนที่นั่งมานั่งที่ข้างๆ เหลิ่งเชียนเสวี่ยทันที

ซึ่งการเคลื่อนไหวนั้นรวดเร็วราวกับว่าเขากำลังวิ่งหนีเพื่อเอาชีวิตรอด

เยี่ยเจิ้นถิงมองมาอย่างเย็นชา จากนั้นก็รับเมนูมาจากบริกร พร้อมกับสั่งไวน์หนึ่งขวด แล้วส่งเมนูให้ดยุคหลุยส์

“ฉันเตรียมอาหารเย็นสำหรับเชียนเสวี่ยและฉันเองเรียบร้อยแล้ว” ดยุคหลุยส์รับเมนูมา “นายไม่อยากสั่งอะไรเพิ่มใช่ไหม”

“ฉันทานอาหารเย็นแล้ว” เยี่ยเจิ้นถิงตอบพร้อมกับหยิบแก้วน้ำขึ้นดื่ม

“กินอาหารเย็นแล้ว? แล้วคุณจะมาเล่นสนุกที่นี่อีกทำไม” เหลิ่งเชียนเสวี่ยเลิกคิ้วขึ้น จ้องมองกลับไปที่เยี่ยเจิ้นถิงอย่างไม่เกรงใจ