สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 752

ลงเขามายี่สิบนาที รถสองคันก็มาบรรจบกัน

เมื่อเยี่ยเจิ้นถิงขึ้นรถ เขาสั่งว่า "ทีมหนึ่งไปบาร์เยี่ยเซ่อกับฉัน ทีมสองกลับไป"

"ครับ"เยี่ยฮุยดีใจมาก

ทุกครั้งที่เยี่ยเจิ้นถิงไปบาร์เยี่ยเซ่อ หรือไม่ก็ไปที่คฤหาสน์เชิงเขา และสถานที่ที่มีของกินน่าสนุกสนานก็จะพาเยี่ยฮุย อาไห่และคนอื่นๆ ที่อยู่ทีมหนึ่งไป งานที่หนักและเหนื่อยทั้งหมดล้วนให้ทีมบีของเขาทำ แต่เหมือนจะไร้คนเห็นค่า

"กลับไปพักผ่อนให้สบายเถอะ"เยียยเจิ้นเจิ้นถิงพูดอย่างไม่เป็นทางการ

เยียยจวินยืดหลังตรงทันที จู่ๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองมีพลังที่ไม่มีที่สิ้นสุดขึ้นมาอีกครั้ง

"ลำบากนายแล้วนะ"เยี่ยฮุยตบไหล่เขา แล้วพาคนของเขาขึ้นรถไปทันที

เยี่ยจวินมองพวกเขาจากไป ผู้ติดตามที่อยู่ข้างหลังก็ถอนหายใจว่า เมื่อไหร่คุณชายเยี่ยจะพาพวกเราไปเปิดหูเปิดตาในบาร์เยี่ยเซ่อบ้างนะ

"เดี๋ยวก็มีโอกาสน่า!"

….

เยียยเจิ้นถิงแต่งตัวในรถ ทําผมให้เรียบร้อย เช็คในกระจกแล้วลงจากรถ

บาร์เยี่ยเซ่อเต็มไปด้วยผู้คนเช่นนี้ทุกวัน พวกหนุ่มหล่อสาวสวยล้วนมาดื่มด่ำกับความสุขที่นี่

เยียยเจิ้นถิงเบียดเสียดเข้าไปในฝูงชน อยากเข้าไปที่ห้องส่วนตัว แต่ถูกสาวรวยอ้วนสามคนหยุดเอาไว้

ทั้งสามคนมองเขาหัวจรดเท้าด้วยสายตาที่ตื่นเต้น จากนั้นก็กล่าวด้วยความประหลาดใจว่า "เป็นนายจริงๆ ไม่คิดว่าสองปีให้หลังจะได้พบกับราชาโฮสต์ในตอนนั้นที่นี่อีก ฮ่าฮ่า..."

"ไม่ได้นอนกับคุณเมื่อสองปีก่อน พวกเราเสียใจตั้งนานแน่ะ"

"สุดหล่อ เสนอราคาเลย พวกเจ๊มีเงิน ขอแค่นายเอาใจพวกเราให้ดีๆ อยากได้เท่าไหร่ก็ว่ามา"

ผู้หญิงสามคนยิ่งพูดยิ่งตื่นเต้น ยิ่งพูดก็ยิ่งขยับตัวเข้าไปใกล้

ตอนแรกเยี่ยเจิ้นถิงไม่อยากสนใจพวกเธอ แต่เขาพบว่าร่างที่คุ้นเคยนั้นมองเขาอยู่ไม่ไกล ดังนั้นเขาจึงไม่ได้หลบเลี่ยง เพียงแค่พูดเบาๆ ว่า "ผมมีนัดแล้ว!"

พูดพลางก็อยากจะเดินอ้อมพวกเขาแล้วจากไปทันที

"นี่คือผู้ชายของฉัน" เหลิ่งเชียนเสวี่ยมือหนึ่งวางบนไหล่ของเยี่ยเจิ้นถิง และประกาศอย่างหยิ่งผยองว่า "พวกเธออยากได้เขาเหรอ ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือยังไง?"

เยียยเจิ้นถิงยกมุมปากขึ้น นัยน์ตามีประกายแปลกๆ ผุดขึ้นมา

ผู้หญิงคนนี้นิสัยเปลี่ยนไปแล้วสินะ แต่ก็น่ารักดี!

เศรษฐีสามคนนั้นยืนให้มั่นคงได้ยาก คนหนึ่งโทรเรียกคนมา คนหนึ่งยังจัดกระโปรงอยู่ ส่วนอีกคนชี้ไปที่เหลิ่งเชียนเสวี่ยและด่าด้วยความโกรธว่า "ได้เลยนังแพศยา แกกล้า..."

พูดยังไม่จบ เธอก็อึ้งไปเลย มองเหลิ่งเชียนเสวี่ยอย่างตกตะลึง "ทําไมถึงเป็นแกอีกแล้วล่ะ"

เหลิ่งเชียนเสวี่ยขมวดคิ้ว อะไรกันเนี่ย พวกหล่อนรู้จักเธอด้วยเหรอ

"เป็นเธอเหรอ?"

"น่าสมเพช แกอีนังสารเลว เมื่อสองปีก่อน แกขายเขาให้เราเป็นล้านๆ จากนั้นก็ทําให้เราหมดสติ แล้วแกสองคนก็หนีไปพร้อมกับเงิน โชคดีที่เรายกเลิกเช็คทันเวลา มิฉะนั้นแกคงได้เงินไป"

"วันนี้ เราจะไม่ปล่อยแกไปเด็ดขาด!"