สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 753

บอดี้การ์ดของเศรษฐีสามคนนั้นมาแล้ว ทั้งหมดเป็นชายร่างใหญ่

เยียยเจิ้นถิงตกใจเหลือบมองแวบหนึ่ง นี่ก็คือคนเหล่านั้นเมื่อสองปีก่อนไม่ใช่เหรอ

ยังคงเป็นทีมเดิม สถานที่เดิม เวลาดูเหมือนจะใกล้เคียงกัน...

เพียงแต่เหลิ่งเชียนเสวี่ยในปัจจุบันแตกต่างจากเฟิงเชียนเสวี่ยในอดีตอย่างสิ้นเชิง

"ยังมีอีกไหม" เหลิ่งเชียนเสวี่ยชี้ไปที่บอดี้การ์ดกล้ามโตทั้งหกคนนั้น เลิกคิ้วพลางถามว่า "มีแค่ไม่กี่คนนี่เหรอ"

"แกหมายความว่ายังไง"เศรษฐีสามคนนั้นพูดเสียงดังทันที "คนแค่นี้ก็พอที่จะจัดการแกได้แล้ว"

"ใช่!จัดการมัน!"

ทันทีที่สิ้นเสียง บอดี้การ์ดกล้ามโตทั้งหกคนก็จู่โจมเหลิ่งเชียนเสวี่ย

เหลิ่งเชียนเสวี่ยแสยะยิ้มพลางส่งสัญญาณมือ

เหลิ่งปิงเหลิ่งมั่วเลิกคิ้วขึ้นและลงมืออย่างรวดเร็ว เตะออกไปไม่กี่ครั้งทั้งหกคนนั้นล้มลงไปที่พื้น แต่ละคนเอามือกุมท้องพลางร้องครวญครางออกมาอย่างเจ็บปวด

เศรษฐีสามคนนั้นงงไปตามๆ กัน พวกเธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าสาวสองคนที่ดูผอมขนาดนี้จะมีฝีมือและแข็งแกร่งเช่นนี้

"ยังจะสู้ต่ออยู่ไหม" เหลิ่งเชียนเสวี่ยส่งสัญญาณมือ

"แก ฝากไว้ก่อนเถอะ!"เศรษฐีสามคนนั้นโกรธจนหน้าเขียว เพื่อรักษาหน้าก็ยังทิ้งท้ายด้วยคำขู่ไว้อีก

เหลิ่งปิงเหลิ่งมั่วลูบไปที่หมัด พวกหล่อนทั้งสามกลัวจนหนีไปทันที และเตะบอดี้การ์ดอีกสองสามครั้ง "ไอ้พวกขยะ ยังไม่ลุกขึ้นอีก"

บอดี้การ์ดหกคนรีบลุกขึ้นและวิ่งหนีไปอย่างทุลักทุเล

"ไม่เป็นไรใช่ไหม" เหลิ่งเชียนเสวี่ยกลับหันมามองเยี่ยเจิ้นถิง "เคยถูกพวกเธอเอาเปรียบไหม"

"ฉันอ่อนแอขนาดนั้นเหรอ" เยียยเจิ้นถิงดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอด ใกล้ชิดกันมาก "หืม?"

"ปล่อย!" เหลิ่งเชียนเสวี่ยดิ้นไปครู่หนึ่ง พบว่าดิ้นไม่หลุด เธอขมวดคิ้ว "นายแรงเยอะนะ"

เหลิ่งเชียนเสวี่ยทําสัญญาณมือ เหลิ่งมั่วก็ก้าวไปข้างหน้าและพูดกับเยี่ยเจิ้นถิงว่า "เชิญทางนี้ค่ะ"

เยียยเจิ้นถิงมองชาวต่างชาติเหล่านั้นและเดินตามเหลิ่งมั่วเข้าไปในห้องข้างๆ อีกด้านหนึ่ง

เหลิ่งเชียนเสวี่ยและชาวต่างชาติเหล่านั้นเดินเข้าไปในห้องที่อยู่ข้างๆ

ประตูห้องปิดแล้ว คนเหล่านี้ไม่ได้ทําอะไรเลย แค่ยืนอยู่ข้างๆ

เหลิ่งปิงเทไวน์ครึ่งแก้วให้กับเหลิ่งเชียนเสวี่ยและกระซิบว่า "ท่านคิดว่าเขามีอะไรจริงๆ เหรอ"

"มีหรือไม่ ดูปฏิกิริยาของเขาก็รู้แล้ว" เหลิ่งเชียนเสวี่ยเขย่าแก้วไวน์และจ้องมองที่ประตูกระจกด้วยสายตาเย็นชา

"จริงด้วยค่ะ" เหลิ่งปิงพูดอย่างโกรธเคืองว่า "เช้าตรู่วันนี้ บนภูเขา เขาได้แสดงทักษะการขับรถที่ยอดเยี่ยมขนาดนั้น และตอนกลางคืน เราเพิ่งพบว่าทักษะการขับรถของเยี่ยเจิ้นถิงก็สุดยอดเหมือนกัน บนโลกใบนี้จะมีเรื่องบังเอิญขนาดนี้ได้ยังไง"

"ฉันว่าเยี่ยเจิ้นถิงไม่น่าจะโง่ขนาดนั้นหรอก" เหลิ่งมั่วยืนอยู่ข้างประตูและมองออกไปข้างนอกอย่างเงียบๆ "ถ้าเป็นเขาจริงๆ จะเปิดเผยพิรุธในวันเดียวกันได้ยังไง"