สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 754

"ก็จริงค่ะ" เหลิ่งปิงพยักหน้า

"อย่ามัวพูดไร้สาระเลย" เหลิ่งเชียนเสวี่ยส่งสัญญาณมือ

เหลิ่งปิงก้าวไปข้างหน้าเพื่อเปิดแท็บเล็ตทันทีและเปิดวิดีโอออกมา ในไม่ช้าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องตรงข้ามก็ปรากฏบนหน้าจอ

เยียยเจิ้นถิงนั่งบนโซฟาในท่าหยิ่งผยอง จุดซิการ์ และสูบอย่างสง่างาม

สาวเสิร์ฟคนหนึ่งกําลังนั่งยองๆ อยู่ข้างๆ เพื่อเป็นบาร์เทนดี้ให้เขา

ฉากธรรมดาๆ แบบนี้ แต่กลับทำให้คนรู้สึกกดดันขึ้นมาได้อย่างไม่มีเหตุผล

"เขาเป็นโฮสต์จริงๆ เหรอ" เหลิ่งปิงจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างรู้สึกเหลือเชื่อ "ออร่านี้ ไม่ธรรมดาจริงๆ"

"ออร่าของเยี่ยเจิ้นถิงก็แข็งแกร่งมากเช่นกัน แต่พวกเขาสองคนแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง" เธอวิเคราะห์อย่างเรียบเฉยว่า "นอกจากนี้เยี่ยเจิ้นถิงก็ถือตัวมาก ทำตัวสูงส่งเสียขนาดนั้น จะยอมลดตัวมาเล่นเป็นโฮสต์ได้ยังไงกัน"

"ใช่ค่ะ"ทั้งสองรู้สึกว่าโฮสต์คนนี้ไม่มีทางเป็นเยี่ยเจิ้นถิงได้

เหลิ่งเชียนเสวี่ยยังคงจ้องมองที่หน้าจอ มองเขาสูบซิการ์ ดื่มเหล้า แม้กระทั่งเสยผม เธอรู้สึกคุ้นเคยอย่างอธิบายไม่ได้...

และความรู้สึกคุ้นเคยนั้นยังคงเป็นกันเองและอบอุ่น

นี่แตกต่างจากความรู้สึกที่ซับซ้อนของเธอต่อเยี่ยเจิ้นถิงอย่างสิ้นเชิง

แม้โดยสัญชาตญาณ เธอก็ควรเชื่อเขา

เหลิ่งเชียนเสวี่ยพร้อมที่จะสั่งให้ยกเลิกการทดสอบ และในเวลานี้โฮสต์ที่อยู่ห้องตรงข้ามก็ยืนขึ้น ...

เหลิ่งปิงและเหลิ่งมั่วรีบจ้องมองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ มีอะไรจริงๆ เหรอ

"นายท่านคะ ต้องการอะไรเพิ่มหรือป่าวคะ?" สาวเสิร์ฟถามด้วยความเคารพ

โฮสต์คนนั้นหยิบเงินออกจากระเป๋าปึกนึงแล้วยื่นให้เธอ พูดกำชับ"ไม่ต้องคอยบริการที่นี่แล้ว เธอไปที่ประตูห้องตรงข้ามเถอะ"

“อะไรนะคะ? ไปที่นั่นทำไมคะ"สาวเสิร์ฟถาม

โฮสต์หนุ่มเดินมาที่ข้างๆ ประตู พลางมองไปโดยรอบด้วยท่าทางวิตกกังวลเป็นอย่างมาก

"ซาบซึ้งใจจัง!" เหลิ่งมั่วก็ซาบซึ้งใจทันที "ที่แท้เราเข้าใจเขาผิดแล้ว เขาไม่ใช่เยี่ยเจิ้นถิงอยู่แล้ว และก็ไม่มีจุดประสงค์ร้ายอะไรเลยเพียงแค่ต้องการปกป้องคุณหนูเหลิ่งก็เท่านั้น"

"ใช่ ฉันรู้สึกละอายใจมาก..." เหลิ่งปิงก็รู้สึกซึ้งใจเหมือนกัน" แม้เขาจะเป็นเพียงโฮสต์คนหนึ่ง ไม่อาจเชิดหน้าชูตาได้ แต่เขาก็จริงใจกับคุณหนูเหลิ่งจริงๆ"

"เอาล่ะ!" เหลิ่งเชียนเสวี่ยปิดคอมพิวเตอร์แล้วสั่ง "การทดสอบสิ้นสุดลงแล้ว!"

จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอก...

สาวเสริฟข้างนอกตั้งตัวไม่ทัน จนเกือบจะชนเธอ และเมื่อสัมผัสถึงแววตาที่เย็นชาของเธอ จึงรีบขอโทษ "ขอโทษ ค่ะ ขอโทษค่ะ..."

เหลิ่งเชียนเสวี่ยไม่ได้พูดอะไรเลย ก้าวไปข้างหน้าและผลักประตูห้องฝั่งตรงข้ามให้เปิดออก

"คุยกันจบแล้วเหรอ" เยียยเจิ้นถิงเหลือบมองไปที่ห้องฝั่งตรงข้าม ชาวต่างชาติเหล่านั้นจากไปแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะเดาถูก เหลิ่งเชียนเสวี่ยแค่อยากจะทดสอบเขาก็เท่านั้น...