สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 755

"อืม คุยเสร็จแล้ว" เมื่อเหลิ่งเชียนเสวี่ยมองไปที่เยี่ยเจิ้นถิงอีกครั้ง สายตาก็อ่อนโยนขึ้น "ไป เราออกไปขับรถเล่นกันเถอะ"

"ได้"เยียยเจิ้นถิงหยิบกุญแจรถบนโต๊ะและเดินไปที่ประตูหลังพลางโอบไหล่ของเหลิ่งเชียนเสวี่ย

เหลิ่งปิงเหลิ่งมั่วทิ้งบอดี้การ์ดหญิงอีกคนไว้ข้างหลัง

เยียยเจิ้นถิงโบกมือและพูดว่า "อย่าตามมา แค่ไปขับรถเล่นเอง"

"แต่..."

เหลิ่งปิงกําลังจะพูด เหลิ่งเชียนเสวี่ยสั่งว่า "ทําตามที่เขาบอก"

"ค่ะ" เหลิ่งปิงและคนอื่น ๆ ต้องหยุด

"คืนนี้อยากไปไหน"

เยียยเจิ้นถิงมีความสุขกับค่ำคืนแบบนี้มาก แม้ทุกวันจะไม่ได้นอน แต่ตราบใดที่สามารถอยู่ด้วยกันกับเธอไปแบบนี้ เขาก็รู้สึกพึงพอใจมากแล้ว

"ไปทะเล..." ตอนที่เหลิ่งเชียนเสวี่ยพูด ก็มีหญิงสาวในชุดกระต่ายที่มีรูปร่างสุดเซ็กซี่เดินมาหา ผู้หญิงคนนั้นเห็นเหลิ่งเชียนเสวี่ย ก็เบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ "เชียนเสวี่ย??"

เหลิ่งเชียนเสวี่ยหยุดฝีเท้าและมองเธออย่างสงสัย "เธอรู้จักฉัน?"

"ฉันจะไม่รู้จักเธอได้ยังไง" สาวน้อยในชุดกระต่ายเซ็กซี่จับมือเหลิ่งเชียนเสวี่ย พูดอย่างตื่นเต้นว่า "ฉันคือปัวปัว ชิวปัวปัว เธอลืมฉันแล้วเหรอ"

เหลิ่งเชียนเสวี่ยขมวดคิ้วอย่างสงสัย

เยี่ยเจื้นถิงหรี่ตามองดูผู้หญิงคนนี้อย่างละเอียด แต่ชุดแบบนี้น่าจะเป็นเจ้าหญิงของบาร์เยี่ยเซ่อ รู้สึกว่าก่อนหน้านี้เฟิงเชียนเสวี่ยก็เป็นเจ้าหญิงในบาร์เยี่ยเซ่ออยู่สองสามวันเหมือนกัน หรือว่าจะเป็นเพื่อนร่วมงานของเธอ?

"เธอจําฉันไม่ได้จริงๆ เหรอ จิตใจทำด้วยอะไรเนี่ย พวกเราเคยเป็นเพื่อนร่วมงานกันนะ" ชิวปัวปัวเสียใจเล็กน้อย "ฉันยังปลอมตัวเป็นเธอ ช่วยเธอหลอกแฟนอยู่เลย"

"แฟนเหรอ" เหลิ่งเชียนเสวี่ยยิ่งสงสัย

"ก็คือเซิ่ง... อา..." คําพูดของชิวปัวปัวยังพูดไม่จบ ก็ถูกคนเหยียบเท้า เธอเจ็บปวดจนน้ำาตาคลอเบ้า "ใคร ใครเหยียบเท้าฉัน"

กลุ่มสาวๆ ที่แต่งตัวเป็นแมวป่ากลุ่มหลังรีบวิ่งมาและผลักชิวปัวปัวออกไป

"พวกเราไปกันเถอะ”

เยียยเจิ้นถิงฉวยโอกาสนี้โอบตัวเฟิงเชียนเสวี่ยเดินออกไป เมื่อกี้นี้ชิวปัวปัวนั่นเกือบจะหลุดปากพูดออกมาแล้ว

ถ้าปากรั่วมาก็เดือดร้อน

"นายบอกว่า เราเคยอยู่ด้วยกันมาก่อนเหรอ" เหลิ่งเชียนเสวี่ยนึกถึงอดีตอย่างละเอียด "แล้วนายรู้จักผู้หญิงคนเมื่อกี้ไหม"

"ไม่รู้จัก"เยียยเจิ้นถิงปรับที่นั่งให้เธออีกครั้ง

"แล้วเกาถิงล่ะ" เหลิ่งเชียนเสวี่ยขมวดคิ้ว

"ไม่รู้จัก" เยียยเจิ้นถิงลูบผมของเธอ "เกิดอะไรขึ้นกับเธอ จําเรื่องของตัวเองไม่ได้เลยเหรอ"

"ฉันสูญเสียความทรงจําบางอย่างไป..." เหลิ่งเชียนเสวี่ยพึมพํากับตัวเอง "ก่อนหน้านี้ฉันก็รู้สึกว่า ฉันมีความทรงจําบางส่วนที่หายไป เหมือนว่าจะนึกอย่างไรก็นึกไม่ออก กลับมาครั้งนี้ ได้ไปสถานที่ที่คุ้นเคย เห็นสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย บางทีฉันอาจจะนึกเรื่องบางอย่างออกก็ได้..."

"เธอจําอะไรได้บ้าง" เยี่ยเจิ้นถิงสัมผัสใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน

"นึกถึงนายแล้ว" เหลิ่งเชียนเสวี่ยเงยหน้ามองเขา "ความทรงจําที่มีต่อนาย ชัดเจนที่สุด!"

"สวยงามเหรอ"เยียยเจิ้นถิงใช้นิ้วหัวแม่มือลูบริมฝีปากเธอเบาๆ…

"อืม" เหลิ่งเชียนเสวี่ยพยักหน้า "อบอุ่น เป็นกันเอง และมีความสุข ล้วนเป็นความรู้สึกที่สวยงาม..."