สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 76

ทันทีที่เฟิงเชียนเสวี่ยก้าวเข้าบ้านซื่อเป่าน้อยก็กางปีกสยายบินมาหา:“หม่ามี้ หม่ามี้”

“คุณหนูกลับมาเเล้ว” เเม่จูรีบทิ้งไม้ถูพื้นวิ่งเข้าไปดึงตัวเธอ น้ำตาคลอเบ้าเเล้วดูเธอ “คุณหนูที่น่าสงสารของฉัน ให้ฉันดูหน่อย ได้รับบาดเจ็บตรงไหน?”

“บาดเจ็บเล็กน้อย ไม่เป็นอะไรมาก อา……”

เฟิงเชียนเสวี่ยอยากกอดเเม่จู เเต่อาการเจ็บที่ไหล่ของเธอยังรุนเเรงอยู่ ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความปวด

“หม่ามี้ ไม่เจ็บ!”

ซื่อเป่าน้อยอยู่บนศรีษะของเฟิงเชียนเสวี่ย ใช้หัวสีเขียวเล็กๆลูบไปที่เส้นผมของเธอ

“ซื่อเป่าน้อย เด็กดี” เฟิงเชียนเสวี่ยยกมือขวาลูบที่หัวเล็กๆของมัน

“โอ้ รีบนั่งลงรีบนั่งลง” เเม่จูรีบประคองเฟิงเชียนเสวี่ยนั่งบนโซฟา “น่าสงสาร นี่ก็หลายวันเเล้ว ทำไมเเผลยังไม่หายดี”

“เเผลสมานกันเเล้ว” หน้าผากของเฟิงเชียนเสวี่ยมีเหงื่อไหลเท่าเม็ดถัวออกมา “เเม่จู ของนี่เป็นยากับอาหารบำรุงที่หมอของเจ้านายให้มา เเม่จูเก็บไว้ ฉันจะเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า”

“คุณเปลี่ยนเองไหวเหรอ?ฉันช่วยคุณเปลี่ยนเถอะ” เเม่จูไม่ไว้ใจ

“ไม่ต้อง รถโรงเรียนใกล้มาถึงที่ประตูเเล้ว คุณรีบไปรับเด็กๆเถอะ” เฟิงเชียนเสวี่ยเตือน

“โอ้ ใช่ใช่ใช่ ดูความจำฉันนี่สิ ฉันวางของเสร็จจะออกไปรับเลย”

เเม่จูประคองเฟิงเชียนเสวี่ยเข้าห้อง จากนั้นก็ไปเก็บข้าวของ พาซื่อเป่าน้อบไปรับเด็กๆ

เฟิงเชียนเสวี่ยพยายามเปลี่ยนชุดอยู่บ้านชุดหนึ่ง เตรียมจะดื่มน้ำ เด็กๆก็เเย่งกันเข้ามา: “หม่ามี้หม่ามี้หม่ามี้…..”

“”เฮ้!เฟิงเชียนเสวี่ยเพิ่งขานรับ เจ้าอ้วนสามคนเเท๊คทีมกันพุ่งตัวเข้าไปที่อ้อมเเขนของเธอ ชนโดนบาดเเผลของเธอ เหมือนถูกฉีกเป็นชิ้นๆ

เฟิงเชียนเสวี่ยกัดริมฝีปากข่มความเจ็บ ไม่ส่งเสียงออกมา

“ไอ้โหยว เจ้านายน้อยของฉัน เบาๆหน่อยเบาๆหน่อย” เเม่จูรีบเตือน “ม้ามีของพวกเธอเขา…….”

“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร”

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบขยิบตาให้เเม่จู เป็นสัญญาณว่าอย่าบอกเด็กๆเรื่องอาการบาดเจ็บของเธอ

“หม่ามี้ เเม่ทำไมเหงื่อออกมากขนาดนี้ ไม่สบายใช่มั้ย”

เฉินเฉินช่างสังเกตุ คิ้วเล็กๆขมวดเเล้วก็พบว่าเฟิงเชียนเสวี่ยมีบางอย่างผิดปกติ

“ต้าเป่า หม่ามี้ไม่เป็นไร……” เฟิงเชียนเสวี่ยลูบศรีษะเฉินเฉินอย่างอ่อนโยน

เธอต้องเข้าห้องน้ำเพื่อขัดสีฉวีวรรณเตรียมเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกชุด

เวลานี้ข้างนอกจู่ๆมีเสียงเคาะประตูอย่างรุนเเรง

“ใครหน่ะ?” เเม่จูตะโกนถาม จากนั้นไปเปิดประตู “คุณเองเหรอ?คุณมาอีกทำไม”

“ทำไมฉันจะมาไม่ได้” เป็นเสียงของไป๋ชิวอวี่

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบร้อนเปลี่ยนเสื้อผ้า เเต่เพราะบาดเเผลสาหัส จะยกมือขึ้นยังลำบาก ทำอะไรจึงช้า

“คุญนายไป๋ เชิญคุณออกไป อย่ามาหาเรื่องที่นี่”

“เเกเป็นตัวอะไร?คู่ควรพูดกับฉันเหรอ?” ไป๋ชิวอวี่พูดอย่างจองหอง “เฟิงเชียนเสวี่ยล่ะเรียกมันออกมา”

“คุณนายไป๋……”

“คุณเป็นใครทำไมบุกมาบ้านของฉันเเล้วยังไม่มีมารยาทอีก?”

เด็กๆวิ่งออกมาจากห้องครัว เห็นใบหน้าที่ดุร้ายของไป๋ชิวอวี่ ถามอย่างโกรธเคือง