สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 76
ทันทีที่เฟิงเชียนเสวี่ยก้าวเข้าบ้านซื่อเป่าน้อยก็กางปีกสยายบินมาหา:“หม่ามี้ หม่ามี้”
“คุณหนูกลับมาเเล้ว” เเม่จูรีบทิ้งไม้ถูพื้นวิ่งเข้าไปดึงตัวเธอ น้ำตาคลอเบ้าเเล้วดูเธอ “คุณหนูที่น่าสงสารของฉัน ให้ฉันดูหน่อย ได้รับบาดเจ็บตรงไหน?”
“บาดเจ็บเล็กน้อย ไม่เป็นอะไรมาก อา……”
เฟิงเชียนเสวี่ยอยากกอดเเม่จู เเต่อาการเจ็บที่ไหล่ของเธอยังรุนเเรงอยู่ ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความปวด
“หม่ามี้ ไม่เจ็บ!”
ซื่อเป่าน้อยอยู่บนศรีษะของเฟิงเชียนเสวี่ย ใช้หัวสีเขียวเล็กๆลูบไปที่เส้นผมของเธอ
“ซื่อเป่าน้อย เด็กดี” เฟิงเชียนเสวี่ยยกมือขวาลูบที่หัวเล็กๆของมัน
“โอ้ รีบนั่งลงรีบนั่งลง” เเม่จูรีบประคองเฟิงเชียนเสวี่ยนั่งบนโซฟา “น่าสงสาร นี่ก็หลายวันเเล้ว ทำไมเเผลยังไม่หายดี”
“เเผลสมานกันเเล้ว” หน้าผากของเฟิงเชียนเสวี่ยมีเหงื่อไหลเท่าเม็ดถัวออกมา “เเม่จู ของนี่เป็นยากับอาหารบำรุงที่หมอของเจ้านายให้มา เเม่จูเก็บไว้ ฉันจะเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า”
“คุณเปลี่ยนเองไหวเหรอ?ฉันช่วยคุณเปลี่ยนเถอะ” เเม่จูไม่ไว้ใจ
“ไม่ต้อง รถโรงเรียนใกล้มาถึงที่ประตูเเล้ว คุณรีบไปรับเด็กๆเถอะ” เฟิงเชียนเสวี่ยเตือน
“โอ้ ใช่ใช่ใช่ ดูความจำฉันนี่สิ ฉันวางของเสร็จจะออกไปรับเลย”
เเม่จูประคองเฟิงเชียนเสวี่ยเข้าห้อง จากนั้นก็ไปเก็บข้าวของ พาซื่อเป่าน้อบไปรับเด็กๆ
เฟิงเชียนเสวี่ยพยายามเปลี่ยนชุดอยู่บ้านชุดหนึ่ง เตรียมจะดื่มน้ำ เด็กๆก็เเย่งกันเข้ามา: “หม่ามี้หม่ามี้หม่ามี้…..”
“”เฮ้!เฟิงเชียนเสวี่ยเพิ่งขานรับ เจ้าอ้วนสามคนเเท๊คทีมกันพุ่งตัวเข้าไปที่อ้อมเเขนของเธอ ชนโดนบาดเเผลของเธอ เหมือนถูกฉีกเป็นชิ้นๆ
เฟิงเชียนเสวี่ยกัดริมฝีปากข่มความเจ็บ ไม่ส่งเสียงออกมา
“ไอ้โหยว เจ้านายน้อยของฉัน เบาๆหน่อยเบาๆหน่อย” เเม่จูรีบเตือน “ม้ามีของพวกเธอเขา…….”
“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร”
เฟิงเชียนเสวี่ยรีบขยิบตาให้เเม่จู เป็นสัญญาณว่าอย่าบอกเด็กๆเรื่องอาการบาดเจ็บของเธอ
“หม่ามี้ เเม่ทำไมเหงื่อออกมากขนาดนี้ ไม่สบายใช่มั้ย”
เฉินเฉินช่างสังเกตุ คิ้วเล็กๆขมวดเเล้วก็พบว่าเฟิงเชียนเสวี่ยมีบางอย่างผิดปกติ
“ต้าเป่า หม่ามี้ไม่เป็นไร……” เฟิงเชียนเสวี่ยลูบศรีษะเฉินเฉินอย่างอ่อนโยน
“หม่ามี้ไม่สบายเหรอครับ”
หลงหลงรีบยกเเก้วน้ำมาให้เฟิงเชียนเสวี่ย เพราะความรีบร้อน น้ำกระเด็นออกมา เขารีบเอามือเล็กๆรับ กลัวน้ำหยดใส่ตัวของมารดา “หม่ามี้ดื่มน้ำ”
“ขอบใจเอ้อร์เป่า” เฟิงเชียนเสวี่ยซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก
“หม่ามี้ เย่ว์เย่ว์เช็ดเหงื่อให้”
เย่ว์เย่ว์เขย่งเท้า ใช้เเขนเสื้อเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก ใบหน้าเล็กๆของเธอเต็มไปด้วยความกังวล
“ขอบใจลูกๆ หลายวันมานี้หม่ามี้ออกไปทำงานข้างนอก พวกลูกเป็นเด็กดีรึเปล่า”
“ดี!” ลูกๆสามคนตอบพร้อมกัน
เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกโล่งใจ ไม่ว่าจะลำบากเเค่ไหนกดดันเพียงใด ขอเเค่ได้อยู่กับลูกทั้งสามคนเธอก็รู้สึกว่าชีวิตคุ้มค่า
“เอาล่ะเด็กๆ ให้หม่ามี้พักสักครู่ ออกไปกับยายก่อนนะ”
เเม่จูรีบหาข้ออ้างเเยกเด็กสามคนออกมา “วันนี้ยายทำปีกไก่เเช่โค้ก พวกหนูออกมาช่วยหน่อยได้มั้ย”
“ได้” เด็กสามคนออกจากห้องไป
เฟิงเชียนเสวี่ยล้อคประตู ก้มศรีษะมอง เพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าไปก็เปียกเหงื่อหมดเเล้ว
เธอต้องเข้าห้องน้ำเพื่อขัดสีฉวีวรรณเตรียมเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกชุด
เวลานี้ข้างนอกจู่ๆมีเสียงเคาะประตูอย่างรุนเเรง
“ใครหน่ะ?” เเม่จูตะโกนถาม จากนั้นไปเปิดประตู “คุณเองเหรอ?คุณมาอีกทำไม”
“ทำไมฉันจะมาไม่ได้” เป็นเสียงของไป๋ชิวอวี่
เฟิงเชียนเสวี่ยรีบร้อนเปลี่ยนเสื้อผ้า เเต่เพราะบาดเเผลสาหัส จะยกมือขึ้นยังลำบาก ทำอะไรจึงช้า
“คุญนายไป๋ เชิญคุณออกไป อย่ามาหาเรื่องที่นี่”
“เเกเป็นตัวอะไร?คู่ควรพูดกับฉันเหรอ?” ไป๋ชิวอวี่พูดอย่างจองหอง “เฟิงเชียนเสวี่ยล่ะเรียกมันออกมา”
“คุณนายไป๋……”
“คุณเป็นใครทำไมบุกมาบ้านของฉันเเล้วยังไม่มีมารยาทอีก?”
เด็กๆวิ่งออกมาจากห้องครัว เห็นใบหน้าที่ดุร้ายของไป๋ชิวอวี่ ถามอย่างโกรธเคือง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก