สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 77

“อุ๊ย นี่พวกเด็กพันธุ์ทางนี่เฟิงเชียนเสวี่ยคลอดมาสินะ” ไป๋ชิวอวี่มองเด็กสามคน พูดหัวเราะเยาะ “หน้าตาก็ใช้ได้ แต่ไม่รู้พ่อพันธุ์มาจากไหน…”

“ยัยเเม่มดเเก่ไม่มีมารยาท” หลงหลงได้ยินเเล้วโมโหหยิบไม้กวาดไล่ไป๋ชิวอวี่ “ไสหัวไป!”

“ไสหัวไป ไสหัวไป!”

ซื่อเป่าน้อยบินวนไปรอบๆ ห้องเเละเลียนคำพูดที่หลงหลงตะโกนออกมา

“โอ้โห เจ้าพวกนี้ร้ายใช้ได้ กล้าเอาไม้กวาดจะตีฉัน!” ไป๋ชิวอวี่หลบไม้กวาดของหลงหลงเเละด่าไปไม่หยุด“เฟิงเชียนเสวี่ย ยัยสำส่อน โผล่หัวมาเดี๋ยวนี้นะ!”

“คุณนี่มันไร้การศึกษา” เฉินเฉินขมวดคิ้วเล็กๆ ดุไป๋ชิวอวี่ “พ่อเเม่ของคุณไม่ได้สอนให้รู้จักเคารพคนอื่นเหรอ?”

“หนูรู้จักเธอ เธอเป็นย่าของซือมู่เฟิง” เย่ว์เย่ว์น้อยชี้ไปที่ไป๋ชิวอวี่ ทำปากมุ่ยเเล้วพูดอย่างโกรธเคือง “คุณรีบออกไปนะ ไม่งั้นพวกเราจะเเจ้งรปภ”

“โหล รปภใช่มั้ย” เฉินเฉินหยิบโทรศัพท์โทรไปที่ป้อมรปภ “บ้านพวกเรามีเเม่มดเเก่นิสัยเสียคนนึงมา พวกคุณรีบมาเอาตัวไปหน่อยครับ”

“พวกเเก ไอ้เด็กมีเเม่ไม่มีพ่อสั่งสอน”

“หุบปาก!” เฟิงเชียนเสวี่ยเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จออกมาในที่สุด เธอตะโกนอย่างโกรธเคือง “ไป๋ชิวอวี่ เห็นฉันรังเเกได้ง่ายๆใช่มั้ย วันดีคืนดีก็ตามมาหาเรื่องถึงบ้าน คุณคิดว่าฉันไม่กล้าจัดการคุณใช่มั้ย”

พูดพลาง เฟิงเชียนเสวี่ยก็คว้ามีดปอกผลไม้จากบนโต๊ะชา…

“เฟิงเชียนเสวี่ย เธอ… ในที่สุดก็ออกมา” ไป๋ชิวอวี่ตื่นตกใจ เเต่ยังปากเเข็ง “นังตัวดี กล้าปิดบังฉัน หลอกเอาเงินของลุงรอง รีบเอาบัตรธนาคารคืนฉันมา!”

เฟิงเชียนเสวี่ยนิ่งไปครู่หนึ่ง วันนั้นเฟิงซื่อหยวนยัดบัตรธนาคารมาให้เธอใบหนึ่ง เธอยังไม่ทันตอบอะไร เขาก็ไป

ที่เเท้ไป๋ชิวอวี่มาเพราะเรื่องนี้ มาถามหาบัตรธนาคารคืน

“ทำความเข้าใจใหม่ด้วยนะ ฉันไม่ได้ขอ แต่เค้ายัดใส่มือมาให้เอง” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดเสียงเย็นชา “ฉันไม่เคยอยากได้เงินของตระกูลไป๋”

“งั้นก็คืนฉันสิ เเสร้งทำเป็นเย่อหยิ่ง ถ้าไม่อยากได้ก็คงไม่รับไว้หรอก”

ไป๋ชิวอวี่ตะโกนอย่างก้าวร้าว ตะโกนจบก็เห็นมีดในมือของเธอ จึงถอยหลังไปเล็กน้อย

“ฉันจะไปหยิบให้เดี๋ยวนี้” เฟิงเชียนเสวี่ยใช้มีดชี้หน้าไป๋ชิวอวี่ “ไสหัวออกไปรอข้างนอก”

“ออกไป!” เเม่จูผลักไป๋ชิวอวี่ออกไป จากนั้นก็ล็อคประตู

“หม่ามี้….” เด็กทั้งสามคนกรูกันเข้ามา “เเม่มดเเก่เป็นใคร ทำไมนิสัยเสียขนาดนี้?”

“พ่อเเม่ของเธอไม่ได้สอนเธอ เธอไม่ตั้งใจเรียน ดังนั้นจึงนิสัยเสีย”เฟิงเชียนเสวี่ยย่อตัวลงพูดกับลูก “อย่าไปโกรธคนเเบบนี้เลย ไม่ต้องไปสนใจคำพูดของเธอ วันหลังถ้าเจอก็อยู่ให้ห่างๆไว้”

“ได้ฮะ ทราบแล้วครับ” ลูกสามคนพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

“ดีเเล้ว ไปเข้าครัวกับคุณยายเถอะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยลูบศรีษะน้อยๆของพวกเขา ส่งสายตาให้เเม่จูเพื่อให้เธอดูเด็กๆ ให้ดี

เเม่จูพยักหน้า โอบเด็ก ๆ เข้าไปในครัว

เฟิงเชียนเสวี่ยไปหาบัตรธนาคารใบนั้นจากในห้อง เอาออกไปให้ไป๋ชิวอวี่ “ได้เเล้วก็ไสหัวไปให้ไวถ้าคราวหน้ายังมาหาเรื่องคนบ้านฉันอีก อย่าหาว่าไม่เกรงใจ”

“เชอะ!” ไป๋ชิวอวี่หยิบบัตรไป ยิ้มเยาะเย้ย“เธอจะเกรงใจหรือไม่เกรงใจเเล้วยังไงจะทำอะไรได้ ดูห้องโทรมๆที่เธออยู่ ไม่มีปัญญาหาเสื้อผ้าอาหารดีๆ แล้วยังกล้ามาทำปากดี?คิดว่าตัวเองยังเป็นคุณหนูผู้มั่งคั่งคนนั้นหรือ…”

“พูดพอหรือยัง? ”เฟิงเชียนเสวี่ยตัดบท “ใช่ ตอนนี้ฉันเป็นแค่ธรรมดาไง ไม่มีชื่อเสียงเงินทองอะไรทั้งนั้น เพราะงั้นฉันถึงแลกได้ทุกอย่าง....”

จู่ๆ เฟิงเชียนเสวี่ยก็เอามีดปอกผลไม้ ชี้ไปตรงหัวใจของไป๋ชิวอวี่ ค่อยๆ เดินเข้าไปหาทีละน้อยทีละน้อย พูดพลางกัดฟันเเค่นยิ้ม……

“เเต่คุณไม่เหมือนกัน ตอนนี้คุณมีเงิน มีอำนาจ ชีวิตคุณมีค่า ใบหน้าก็มีค่า!”