สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 78

“เธอ…เธอจะทำอะไร” ไป๋ชิวอวี่กลัวจนตัวสั่น ค่อยๆ เดินถอยหลัง

“วางใจเถอะ ถึงฉันอยากจะฆ่าคุณก็ไม่ลงมือที่นี่หรอก……” เฟิงเชียนเสวี่ยใช้มีดกดไป๋ชิวอวี่ไว้กับผนัง เามอง พูดเสียงเย็นเฉียบ “ฉันเเค่อยากบอกคุณว่าฉันไม่กลัวตาย แต่อย่าให้ฉันต้องเหลืออดถ้าฉันทนไม่ได้ฉันทำได้ทุกอย่าง!”

พูดเสร็จเธอก็เอามีดปอกผลไม้เเทงไปยังไป๋ชิวอวี่……

“โอ๊ยยย!”

ไป๋ชิวอวี่กรีดร้องเสียงดัง

เเต่ว่ามีดไม่ได้เเทงไปที่คน มันเเทงไปที่ประตูไม้ด้านหลังเธอ

เเต่ไป๋ชิวอวี่คงกลัวไม่น้อย ถือบัตรธนาคารเเล้วรีบเผ่นเเน่บ…

เฟิงเชียนเสวี่ยมองตามหลังเธอไป พลางถอนหายใจด้วยความโล่งอก หันตัวกลับเตรียมเข้าบ้าน เเต่เห็นเเม่จูมายืนที่หน้าประตู มองเธอน้ำตาไหลคลอเบ้า “ลำบากคุณหนูเเล้วนะคะ”

เเม่จูปวดร้าวใจ เมื่อก่อนเฟิงเชียนเสวี่ยเป็นคุณหนู ตั้งเเต่เด็กจนโตไม่เคยแม้ต้องหยิบของหนัก ตอนนี้เพื่อความปลอดภัยของลูกๆ กลับต้องมาหยิบมีดปอกผลไม้มาขู่คน

“เเม่จู เป็นอะไรไป”

แต่เฟิงเชียนเสวี่ยไม่ได้ใส่ใจ เธอรู้เเค่ว่าเป้าหมายในชีวิตของเธอคือการได้อยู่กับเเม่จูเเละลูกๆ อย่างมีความสุข ไม่มีใครสามารถทำลายความสวยงามนี้ได้

“หม่ามี้ หม่ามี้……” ซื่อเป่าน้อยกระพือปีกบินออกมา “กินข้าวเเล้ว กินข้าวเเล้ว”

“ฮ่าๆ ซื่อเป่าน้อยหิวเเล้ว พวกเราเข้าไปกันเถอะ” เฟิงเชียนเสวี่ยใช้เเขนซ้ายโอบเเม่จู พูดติดตลกว่า “เเม่จูของบ้านเรากลายเป็นเด็กไปเเล้ว นิดๆ หน่อยๆ ก็ร้องไห้น้ำมูกไหล”

“ฉันปวดใจเเทนคุณเหลือเกิน”

เเม่จูสูดจมูกฟืดฟาด ปาดน้ำตาทิ้ง ไม่ให้เด็กๆเห็น

“คุณยาย หม่ามี้ อาหารเย็นพร้อมเเล้ว”

เด็กๆ ทั้งสามคนช่วยกันยกอาหารออกมาเสริฟ

ทั้งครอบครัวรับประทานอาหารกันอย่างมีความสุข

เฟิงเชียนเสวี่ยเพิ่งจะยกตะเกียบขึ้น จู่ๆโทรศัพท์ก็ได้รับเงินโอนมาโฮสต์หนุ่มลูกหนี้โอนมาแปดหมื่นหยวน

เฟิงเชียนเสวี่ยดีใจมาก รีบส่งข้อความไป “ทำไมเงินมากขนาดนี้”

“รับงานใหญ่มาสองสามงาน” โฮสต์หนุ่มลูกหนี้ตอบกลับ

“ว้าว ยอดไปเลย ยังคิดว่าช่วงนี้นายจะขี้เกียจอีกซะอีก”

“อยากเป็นโฮสต์หนุ่มที่มีอนาคตน่ะ!”

“ฮ่าๆๆ คิดได้ดี พัฒนาการ！”

“ธุรกิจฉันดี เธอก็มีความสุขมากใช่ไม๊”

“เเน่นอนล่ะ อย่างนี้ฉันก็ได้ส่วนเเบ่งเยอะขึ้น สู้ๆต่อไปนะ!”

ส่งข้อความนี้ไป อีกฝ่ายไม่ได้ตอบกลับมา

“คุณหนูเฟิง ทางนี้ค่ะ”

เหลยอวี่เปิดประตูรถ พาเฟิงเชียนเสวี่ยขึ้นรถอย่างนอบน้อม

เฟิงเชียนเสวี่ยเมื่อขึ้นรถเเล้วก็อดถามไม่ได้ “คุณหมอเหลย วันนี้ทำไมเอารถคันนี้มารับฉัน?”

“คุณชายเยี่ยสั่ง พวกเราเเค่ทำตามค่ะ” เหลยอวี่อธิบายยิ้มๆ

“เอาเถอะ” เฟิงเชียนเสวี่ยไม่พูดมากความ “ออกรถเถอะ”

รถค่อยๆเคลื่อนออกไป

ถนนฝั่งตรงข้าม เด็กน้อยสามคนเพิ่งลงจากรถโรงเรียน ตากลมโตเหมือนลูกองุ่นจ้องไปที่รถโรลส์เพิ่มตอนอย่างไม่กระพริบ

ขนตายาวๆของเย่ว์เย่ว์กระพริบ สงสัยว่าตัวเองตาฝาดไปรึป่าว “เมื่อกี้ที่ขึ้นรถไปคือหม่ามี้ใช่ไหม”

“เหมือนจะใช่” หลงหลงบีบคาง ทำเหมือนเป็นผู้ใหญ่พยักหน้า “หม่ามี้ยังใส่ชุดลำลองสีเทาลดราคาชุดนั้นที่ซื้อไว้”

“ยังมีรองเท้าสีขาว” เฉินเฉินเสริมอีกประโยคเเล้วทำท่าเป็นพี่ใหญ่สอน “นี่ไม่สำคัญ ทุกคนย่อมมีชีวิตของตัวเอง พวกเราต้องเคารพความเป็นส่วนตัวของหม่ามี้”

“อื่ออื่อ”

“วันนี้โรงเรียนอนุบาลจัดงานฉลอง เลิกเรียนเร็ว สงสัยคุณยายคงลืม พวกเรากลับบ้านกันเองเถอะ”

“กลับบ้านกัน!”