สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 763

“ไอ้นี่ นายจะเข็นฉันออกมาทำไม” คุณท่านเยี่ยโมโหมาก “หยุดเดี๋ยวนี้ ฉันยังด่าไม่เสร็จเลย”

“ถ้าท่านยังโวยวายต่ออีก เด็กๆ ทั้งสามคนต้องตื่นแน่เลยครับ โดยเฉพาะนายน้อยเฉินเฉิน เขาฟังแค่ไม่กี่ประโยคก็รู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ถึงตอนนั้นเขาต้องโทษท่านแน่ ไม่ง่ายเลยที่จะทำให้ความสัมพันธ์กลับมาดี ถ้าท่านทำพลาดอีกล่ะก็...”

ประโยคนี้มีประโยชน์มาก เพียงไม่นานคุณท่านเยี่ยก็สงบลง

“นายท่านก็จริงๆ เลย ทำตัวไม่ฟังใครกับท่านแบบนี้ ท่านกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะครับ ผมจะไปช่วยพูดแทนท่านเอง”

“ไอ้เด็กคนนั้น ไม่เคารพผู้ใหญ่เอาเสียเลย นายไปสั่งสอนเขาให้ดีเลยนะ!”

“ได้ครับๆๆ ท่านสบายใจได้เลย...”

เยี่ยเซินเกลี้ยกล่อมและหลอกให้คุณท่านเยี่ยให้ออกไปด้านนอก

ภายในห้องหนังสือ เยี่ยเจิ้นถิงถีบโต๊ะน้ำชาล้มลงไปด้วยความโกรธ

เยี่ยฮุยรีบเข้ามาเกลี้ยกล่อม “คุณชายเยี่ย ใจเย็นลงก่อนเถอะครับ เดี๋ยวเด็กๆ จะตื่นเอาได้”

เยี่ยเจิ้นถิงโกรธมากจนไม่สามารถทำให้มันหายไปได้ง่ายๆ

จู่ๆ เยี่ยฮุยก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จากนั้นก็พูดขึ้น “ก่อนหน้านี้ท่านบอกไว้ว่าจะให้คุณหลิงอวิ๋นช่วยโน้มน้าวคุณท่านให้กลับอเมริกาเร็วๆ ไม่ใช่หรือครับ เหมาะเลย เราก็ใช้โอกาสนี้...”

พอได้ยินแบบนั้น เยี่ยเจิ้นถิงก็สงบลง เขาเกือบจะลืมไปแล้วว่านี่สิถึงจะเป็นเรื่องใหญ่

เหลิ่งเชียนเสวี่ยกลับมาที่เมืองไห่เฉิงแล้ว อีกทั้งยังพักอยู่ที่ภูเขาทางเหนือด้วย เหลิ่งซื่อเริ่มเข้าสู่ตลาดในประเทศเป็นวงกว้างแล้ว คิดว่าคงจะประกาศออกมาเร็วๆ นี้ และเธอก็คงจะปรากฏตัวต่อหน้าสื่อต่างๆ

ถึงตอนนั้น เด็กๆ กับคุณท่านก็คงปิดบังเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

ดังนั้น ตอนนี้เป็นโอกาสที่จะโน้มน้าวให้คุณท่านกลับไปที่อเมริกา ขอแค่เขากลับไป เรื่องที่เหลือก็จะจัดการได้ง่ายขึ้น...

ก๊อกๆ! ในขณะนั้นเองก็มีเสียงเคาะประตูดังออกมาจากด้านนอก หลังจากนั้นเหลยอวี่ก็พูดขึ้นมา “คุณชายเยี่ยคะ มีเรื่องจะรายงานค่ะ”

“เข้ามา” เยี่ยฮุยตอบ

“ฉันเหลือเวลาไม่มากแล้ว...แค่กๆๆ...”

คุณท่านเยี่ยยังพูดไม่ทันจับก็ไอขึ้นมา เขากุมหน้าอกไว้และหายใจเหนื่อยหอบ

“คุณท่าน...” เยี่ยเซินรีบเข้ามาทุบหลังให้เขาทันที “ท่านต้องทำการรักษาดีๆ ได้แล้วนะครับ”

“ไม่ใช่ปัญหาเรื่องการรักษา ฉันก็อายุ 98ปี แก่แล้ว” คุณท่านเยี่ยยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “ตอนยังเป็นหนุ่มจะโลดโผนอย่างไรก็ได้ ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น”

“ท่าไม่แก่เลยครับ ท่านยังมีชีวิตชีวาอยู่เลย” เยี่ยเซินน้ำตาคลอ

“คนเรา ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องมีวันนั้น” คุณท่านเยี่ยกลับสงบมาก “ก่อนที่จะถูกฝังไป ฉันแค่อยากจะเห็นไอ้เด็กคนนั้นปล่อยอดีตทิ้งไปได้และเริ่มต้นชีวิตใหม่”

“ผมเห็นว่าเขาก็ไม่ได้ไม่มีความรู้สึกต่อคุณหลิงอวิ๋นเลย” เยี่ยเซินปลอบใจเขา “ตอนนี้คุณหลิงอวิ๋นก็เข้ามาอยู่ในบ้านแล้ว หลังจากนี้พวกเขาต้องอยู่ด้วยกันทั้งวัน เวลาผ่านไปก็คงจะเกิดความรู้สึกขึ้นมาเองครับ”

“หวังว่าจะเป็นแบบนั้น...” คุณท่านเยี่ยถอนหายใจออกมา “ขอแค่เห็นพวกเขาได้อยู่ด้วยกัน ฉันจะได้กลับอเมริกาไปอย่างสบายใจ...”