สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 764

เยี่ยเจิ้นถิงเดินขึ้นไปชั้นบน ตอนที่เดินผ่านห้องนั้น เขาก็เห็นว่าพยาบาลกำลังพยุงหลิงอวิ๋นที่นั่งบนวีลแชร์ขึ้นไปบนเตียง

เหลยอวี่คอยกำชับอยู่ข้างๆ “ช้าหน่อยๆ”

ตอนที่หลิงอวิ๋นนอนลงบนเตียงแล้ว เข็มที่ติดอยู่บนหลังมือของเธอเกี่ยวและทำให้เลือดไหลออกมา

“รีบเอากล่องพยาบาลมา” เหลยอวี่รีบจัดการกับแผลของหลิงอวิ๋นทันที

พยาบาลสองสามคนนำกล่องพยาบาลมาให้และคอยช่วยอยู่ข้างๆ

พยาบาลคนหนึ่งในนั้นอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา “คุณหลิงบาดเจ็บถึงขนาดนี้แล้ว กว่าจะนอนลงบนเตียงได้ไม่ง่ายเลย แล้วก็โดนย้าย พอย้ายไปได้ครึ่งทางก็บอกว่าไม่ต้องย้ายแล้ว นี่มันแกล้งกันชัดๆ”

“ใช่ คุณหลิงน่าสงสารมากเลย”

“เงียบซะ!” เหลยอวี่ตะคอกออกมา

พยาบาลสองคนนั้นก้มหน้าลง ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก

หลิงอวิ๋นนอนลงไปกับเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง แต่ใบหน้ายังประดับไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน เมื่อรอจนเหลยอวี่ทำแผลให้เสร็จแล้ว เธอก็ใช้ภาษามือแสดงว่าของคุณทันที

“คุณหลิงไม่ต้องเกรงใจเลยค่ะ...” พยาบาลทุกคนสงสารหลิงอวิ๋นมาก

เยี่ยเจิ้นถิงเห็นฉากนี้เข้า ในใจก็อดที่จะรู้สึกผิดขึ้นมาไม่ได้ เขาจึงเดินเข้าไปในห้อง

“คุณชายเยี่ย!” เหลยอวี่รีบทำความเคารพ

พยาบาลคนอื่นๆ ก็โค้งคำนับทันที พวกเธอประหม่ามาก

เยี่ยเจิ้นถิงทำท่าทางบอกให้เหลยอวี่พาพยาบาลคนอื่นๆ ออกไป

“เมื่อกี้นี้เสียงดังทำคุณตื่นหรือ”

เยี่ยเจิ้นถิงยืนอยู่ที่ปลายเตียงและจงใจรักษาระยะห่างกับหลิงอวิ๋นอย่าง

“ฉันยังไม่ได้นอนน่ะค่ะ” หลิงอวิ๋นยิ้มออกมาเล็กน้อยพร้อมกับส่ายหน้า จากนั้นก็ใช้ภาษามืออธิบาย “เป็นเพราะบ้านฉันมีเรื่องเกิดขึ้นเล็กน้อย ก็เลยไม่สามารถอยู่ที่นั่นได้ชั่วคราว พ่อของฉันจะกลับอเมริกาแล้ว คุณปู่ก็กลัวว่าฉันอยู่ต่างประเทศคนเดียวแล้วจะไม่ปลอดภัย ก็เลยให้ฉันมาอยู่ที่นี่ ฉันไปทำให้คุณลำบากหรือเปล่าคะ”

ความใจดี เข้าใจคนอื่นและความอ่อนโยนของเธอทำให้คนเกลียดไม่ลงจริงๆ

เยี่ยเจิ้นถิงกลับไปที่ห้อง อาบน้ำ เอนกายลงบนเตียง จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ของโฮสต์หนุ่มขึ้นมา เมื่อเปิดดูบันทึกการโทรของเหลิ่งเชียนเสวี่ย เขาก็อดไม่ได้ที่จะส่งข้อความไปหาเธอ [นอนหรือยัง]

เหลิ่งเชียนเสวี่ยไม่ได้ตอบกลับมา

เยี่ยเจิ้นถิงรู้สึกเสียใจเล็กน้อย เธอทำอะไรอยู่กันนะ

กลางดึก เยี่ยเจิ้นถิงฝันแปลกประหลาด เขาฝันว่าเหลิ่งเชียนเสวี่ยถือปืนชี้มาที่เขา ถามเขาว่าทำไมตอนนั้นถึงต้องส่งเธอออกไปด้วย ทำไมต้องส่งคนไปลอบฆ่าเธอ ทำไมถึงยอมให้เธอถูกเหยียดหยาม ทำไมถึงทำให้แม่จูต้องตาย...

เขาพยายามจะอธิบาย แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ส่งเสียงออกไปไม่ได้

เหลิ่งเชียนเสวี่ยปลดสลักปืนเพื่อที่จะยิงออกไป

ขณะนั้นเอง คุณท่านก็ปรากฏตัวขึ้นมา เขาหมุนล้อวีลแชร์เข้ามา บอกว่าทั้งหมดเป็นเขาที่ทำเอง ไม่เกี่ยวกับคนอื่น

เหลิ่งเชียนเสวี่ยยิ้มอย่างเยือกเย็น “ถ้าอย่างนั้นก็ไปลงนรกซะเถอะ...”

จากนั้นเธอก็ยิงไปที่คุณท่าน...