สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 765

ปัง เสียงปืนดังขึ้น เลือดกระเด็นเข้าตาเยี่ยเจิ้นถิง

เยี่ยเจิ้นถิงตื่นขึ้นมาตื่นจากฝันร้ายทันที เขาเบิกตากว้างมองดูเพดานและหายใจหอบ...

จะให้โศกอนาฏกรรมแบบนี้เกิดขึ้นไม่ได้เด็กขาด

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น ที่ด้านนอกก็มีเจี๊ยวจ๊าวดังขึ้น “หม่ามี้!”

เยี่ยเจิ้นถิงชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็รีบลงจากเตียง เปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไปดูทันที

เด็กๆ ทั้งสามคนตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เห็นว่าห้องที่หม่ามี้เคยอยู่มีคนอยู่ นึกว่าหม่ามี้กลับมาแล้วจึงเรียกหาและพุ่งตัวเข้าไป

แต่คนที่ถูกพยาบาลเข็นออกมากลับเป็นหลิงอวิ๋น!

เด็กๆ ทั้งสามคนชะงักไปทันทีและมองไปที่เธอด้วยความตะลึง

หลงหลงเบิกตากว้าง สีหน้าเต็มไปด้วยความงุนงง “น้าหลิง ทำไมถึงมาอยู่ที่บ้านผมได้ล่ะครับ”

สีหน้าของเย่ว์เย่ว์เต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย แต่ก็ยังทักทายอย่างมีมารยาท “น้าหลิง น้าหลิงได้รับบาดเจ็บหรือคะ”

เฉินเฉินขมวดคิ้วแน่นและไม่ได้พูดอะไรออกมา

หลิงอวิ๋นยิ้มและใช้ภาษามืออธิบาย “ฉันได้รับอุบัติเหตุทางรถยนต์น่ะ เพราะว่าบ้านของหนูๆ มีเครื่องมือการรักษา ก็เลยมาขออยู่ที่นี่ชั่วคราว ต้องขอรบกวนหนูๆ แล้ว”

“อ้อ เป็นแบบนี้นี่เอง” หลงหลงพยักหน้าและพูดอย่างมีมารยาท “ขอให้น้าหลิงหายไวๆ นะครับ!”

“หนูก็ขอให้น้าหลิงหายไวๆ นะคะ” เย่ว์เย่ว์ยิ้มให้หลิงอวิ๋น

“ขอบคุณนะเอ้อร์เป่าซานเป่า!” หลิงอวิ๋นใช้ภาษามือบอกว่าขอบคุณ

“ไม่เป็นไรครับ...”

“น้าหลิงครับ!” จู่ๆ เฉินเฉินก็พูดขึ้นมาอย่างจริงจัง “น้าเรียกแค่ชื่อของพวกเราก็พอแล้ว ต้าเป่า เอ้อร์เป่า ซานเป่าเป็นคำที่แด๊ดดี้กับหม่ามี้เรียกพวกเราครับ น้าเรียกแบบนี้ไม่เหมาะเท่าไร”

หลิงอวิ๋นทำหน้ากระอักกระอ่วนและรีบแก้คำพูดทันที “ได้สิเฉินเฉิน”

“ขอให้น้าหายไวๆ ครับ!” เฉินเฉินโค้งตัวทำความเคารพและหันหลังเดินออกไปทันที

“ลงไปกินข้าวเช้าด้วยนะ!” หลงหลงเดินตามลงไปที่ชั้นล่าง

มีเพียงเย่ว์เย่ว์คนเดียวที่เดินเข้าไปถามอย่างเป็นมิตร “น้าหลิงกินข้าวเช้าหรือยังคะ”