สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 766

“หลิงอวิ๋น เป็นอย่างไรบ้าง อยู่ที่นี่ชินหรือยัง” คุณท่านเยี่ยถามอย่างเอาใจใส่

“ดีหมดเลยค่ะ ขอบคุณค่ะคุณปู่”

หลิงอวิ๋นใช้ภาษามืออย่างช้าๆ ใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ท่าทางของหลิงอวิ๋นราวกับเมฆขาวบริสุทธิ์ อ่อนโยนและสง่างาม ท่าทางของเธอมักจะสงบนิ่ง ให้ความรู้สึกว่าเธอเป็นคนใจดี อ่อนโยนและละเอียดอ่อน

ไม่ว่าใครจะมีอคติต่อเธอขนาดไหนก็ไม่สามารถพูดจาร้ายๆ ใส่เธอได้ลง

เหมือนถ้าพูดเธอเสียงดังเพียงเล็กน้อยก็จะสามารถทำร้ายเธอได้เลย

“คุณหลิงคะ พวกเราเตรียมอาหารสำหรับคนป่วยโดยเฉพาะมาให้แล้วค่ะ”

แม่หรงยกอาหารมาให้หลิงอวิ๋นด้วยตัวเอง

“ขอบคุณค่ะแม่หรง” หลิงอวิ๋นทำภาษามือพร้อมกับยิ้มขอบคุณแม่หรง

“ไม่เป็นไรค่ะ” แม่หรงกับคนรับใช้คนอื่นๆ ต่างก็ชอบพอหลิงอวิ๋น

ในสายตาของพวกเธอ นอกจากพูดไม่ได้แล้ว ที่เหลือหลิงอวิ๋นก็ดีหมดทุกอย่าง

เมื่อเห็นทุกคนต่างก็ชอบหลิงอวิ๋นขนาดนี้ คุณท่านเยี่ยจึงกำชับให้แม่หรงเตรียมอาหารเช้าสำหรับคนป่วยโดยเฉพาะให้กับหลิงอวิ๋น เฉินเฉินขมวดคิ้วแน่น...

“ทุกคนเริ่มทานกันเถอะ” คุณท่านเยี่ยพูดขึ้น

“คุณปู่เจิงกินข้าวกันค่ะ น้าหลิงก็กินด้วย!”

หลงหลงกับเย่ว์เย่ว์พูดขึ้นอย่างมีมารยาท

แต่เฉินเฉินกลับนั่งนิ่งและขมวดคิ้วคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

คุณท่านเยี่ยสังเกตเห็นว่าอารมณ์เขาไม่ค่อยดี จึงถามขึ้น “เฉินเฉิน เป็นอะไรหรือ”

“ไม่มีอะไรครับ” เฉินเฉินก้มหน้าและเริ่มทานข้าว

คุณท่านเยี่ยไม่ได้พูดอะไรต่อ เขารู้สึกว่าตอนนี้เฉินเฉินยังสามารถพูดคุยกับหลิงอวิ๋นได้แบบเป็นปกติอยู่ ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา แค่นี้ก็ดีมากแล้ว

เฉินเฉินรีบพูดขึ้น “คุณปู่เจิงครับ วันนี้โรงเรียนมีงานสถาปนา ในโรงเรียนคนเยอะมาก คุณปู่ให้พวกเขาอยู่ที่นี่ดูเอ้อร์เป่ากับซานเป่าเถอะครับ ให้คนขับรถพาผมไปก็พอแล้ว”

หลงหลงมองไปที่เฉินเฉินอย่างลึกซึ้ง ในดวงตาปรากฏความซับซ้อนออกมา

“แค่คนขับรถคนเดียวจะได้ได้อย่างไร...”

“คุณปู่เจิงครับ” จู่ๆ หลงหลงก็พูดขึ้น “ครั้งที่แล้วที่โรงเรียนจัดงานกีฬาสี มีคนชุดดำแฝงตัวเข้ามา แถมยังจับตัวซานเป่าไปอีกด้วย ผมกลัวมากเลย”

“เอ้อร์เป่า พี่พูดถึงตอนปล้นชิปหรือ” เย่ว์เย่ว์คิดถึงเรื่องนั้นขึ้นมา ใบหน้าน้อยๆ ของเธอก็ซีดเซียว “หนูคิดออกแล้ว คนนั้นน่ากลัวมากเลย เขาเอาหนูกับพี่โยนเข้าไปในรถ จากนั้นก็ไปขโมยของที่บ้านพวกเรา...”

“ใช่ โชคดีที่ตอนนั้นมีหม่ามี้กับคุณยายปกป้องเรา”

“ใช่ๆ เขามาแย่งชิปไปจากท้องของเสี่ยซื่อเป่าเลย...”

ทั้งสองคนสลับกันพูดอธิบายเรื่องในวันนั้น ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกกลัว

“ฮือๆ คุณปู่เจิงคะ หนูกลัวมากเลย” เย่ว์เย่ว์กอดคุณท่านเยี่ยพร้อมกับออดอ้อน “หนูไม่อยากไปโรงเรียนแล้ว หนูไม่ร่วมงานสถาปนาแล้ว”