สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 767

“ไม่ต้องกลัวนะ มีปู่อยู่ ใครก็ไม่กล้าทำร้ายเด็กๆ ทั้งนั้น” คุณท่านเยี่ยรีบปลอบใจพวกเขา “งั้นเอาแบบนั้นแล้วกัน อาเชา นายไปส่งเฉินเฉิน ที่เหลือคอยปกป้องหลงหลงกับเย่ว์เย่ว์ อย่าห่างแม้แต่นิดเดียว เข้าใจไหม”

“ครับ”

“ที่นี่ไม่ไกลจากบ้านมาก แปปเดียวก็ถึงแล้ว น่าจะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น” คุณท่านเยี่ยยังรู้สึกไม่ค่อยวางใจ เขาพูดกำชับ “ระวังด้วยนะ พาคุณนายน้อยกลับไปส่งอย่างปลอดภัยล่ะ”

“วางใจได้เลยครับ!”

รถหยุดลง บอดี้การ์ดแบ่งออกเป็นสองทาง

อาเชาขับไมบัคพาเฉินเฉินกลับส่งที่บ้าน ส่วนคนอื่นๆ ก็พาหลงหลงกับเย่ว์เย่ว์ไปส่งที่โรงเรียนเหมือนเดิม

ก่อนที่จะจากกัน หลงหลงก็พูดกับเฉินเฉิน “ต้าเป่า พี่กลับไปก็พักผ่อนดีๆ นะ”

“เข้าใจแล้ว ขอบคุณนะเอ้อร์เป่า”

เฉินเฉินมองไปที่หลงหลงด้วยสายตาลึกซึ้ง เขารู้ว่าหลงหลงมองแผนของเขาออก และตั้งใจช่วยเขา

“ขับรถระวังด้วยนะ”

คุณท่านเยี่ยรอจนอาเชาขับรถออกไปแล้ว เขาถึงดึงสายตากลับมาและสั่งให้ออกรถ

บนรถ เฉินเฉินขมวดคิ้วจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง ราวกับว่ากำลังวางแผนอะไรอยู่

เมื่อรอจนรถใกล้จะเข้าไปที่ภูเขาทางเหนือแล้ว จู่ๆ เขาก็กุมท้องและจ้องขึ้นมาอย่างทรมาน “โอ๊ย ผมปวดท้องมากเลย...”

“นายน้อย เป็นอย่างไรบ้างครับ” อาเชารีบถามขึ้นทันที “ท่านทนอีกหน่อยนะครับ อีกเดี๋ยวก็ถึงบ้านแล้ว”

“ผมปวดท้องมากเลย ทนไม่ไหวแล้วครับ รีบหยุดรถเร็ว” เฉินเฉินร้องอย่างเจ็บปวดทรมาน “ผมปวดอึมาก”

“หา? ตรงนี้หรือครับ”

อาเชามองไปรอบๆ ที่เป็นที่รกร้างและป่าไม้ ไม่มีห้องน้ำ แต่ก็คิดว่าเฉินเฉินยังเป็นแค่เด็ก อีกทั้งไม่มีคน จึงไม่ได้คิดอะไรมาก

“ก็ได้ครับ”

อาเชาจอดรถไว้ข้างทางที่ติดกับป่าไม้โดยเฉพาะ เพื่อกันไม่ให้เฉินเฉินกลิ้งตกลงไป

เฉินเฉินแบกกระเป๋าลงจากรถ เขากุมท้องและเดินเข้าไปในป่า