สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 770

เฉินเฉินพานกอินทรีไปยังที่ปลอดภัยและรีบออกไปทันที

เฉินเฉินไปได้ครึ่งทางก็ถูกเยี่ยจวินเห็นเข้า เยี่ยจวินพุ่งตัวเข้ามาทันที “นายน้อย ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ!”

“ไม่เป็นไรครับ...”

เฉินเฉินส่ายหน้า ขณะที่กำลังจะพูดต่อ เยี่ยเซินกับบอดี้การ์ดคนอื่นๆ ก็เข็นคุณท่านเยี่ยเข้ามาทันที

“เฉินเฉิน เฉินเฉิน...” คุณท่านเยี่ยรีบเรียกเขาทันที “หาหนูเจอสักที หนูทำปู่ตกใจมากเลย”

“คุณปู่เจิง...”

เฉินเฉินมองดูท่าทางของคุณท่านเยี่ยที่ร้อนใจมากก็อดที่จะรู้สึกผิดขึ้นมาไม่ได้

“ให้ปู่ดูหน่อย ไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม” คุณท่านเยี่ยดึงมือน้อยๆ ของเฉินเฉินเข้ามาและมองดูตั้งแต่หัวจรดเท้า “มือหนูเป็นอะไร ทำไมถึงช้ำแบบนี้ล่ะ ไหนจะหัวเขาอีก ไปบาดเจ็บได้อย่างไร เกิดอะไรขึ้น มีคนรังแกหนูหรือ”

“ไม่มีครับ เป็นผมที่ล้มเอง” เฉินเฉินรีบอธิบาย “ปู่เจิงครับ ผมทำให้ปู่ต้องเป็นห่วงแล้ว ขอโทษนะครับ”

“เดื้อบื้อ ในใจหนูมีเรื่องอะไรก็บอกปู่ ปู่จะจัดการให้หนูแน่นอน อย่าเก็บไว้ในใจ ยิ่งไม่ต้องเลือกวิธีหนีแบบนี้เลย...”

คุณท่านเยี่ยตกใจมากจริงๆ เขายังส่งหลงหลงกับเย่ว์เย่ว์ไปไม่ถึงโรงเรียนก็ได้รับสายโทรศัพท์จากอาเชาว่าเฉินเฉินหนีไปแล้ว

เขาจึงให้คนขับรถกลับรถเพื่อไปตามหาเฉินเฉินทันที

หลงหลงกับเย่ว์เย่ว์ก็เลยไม่ได้ไปเข้าร่วมงานสถาปนาด้วยเหตุผลนี้ ทั้งสองคนเป็นห่วงเฉินเฉินมาก โวยวายว่าจะมาตามหาเขาด้วย แต่กลับถูกคุณท่านเยี่ยส่งกลับไปที่บ้าน

ขณะเดียวกัน ทันทีที่เยี่ยจวินได้รับข่าว เขาก็รีบมาทันที และออกตามหาพร้อมกับพวกเขา

ตามหาอยู่ครึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็หาเฉินเฉินเจอ...

“ผมแค่มาตามหาหุ่นยนต์นกพิราบของผมน่ะครับ” เฉินเฉินหาเหตุผลดีๆ มาสักหนึ่งอัน “ผมปล่อยนกพิราบตัวที่สองออกมา แต่มันไม่ได้กลับไป พิกัดสุดท้ายบอกว่ามันอยู่แถวนี้ผมก็เลยมาตามหา”

“อืมๆๆ ไม่ว่าจะเพราะอะไร คนไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ไปกันเถอะ พวกเรากลับบ้านกัน”

พวกเขาเปิดดูกล้องวงจรปิดดูและเห็นว่าคนของตระกูลเยี่ยเข้ามาในเขตของภูเขาทางเหนือ พอคิดถึงเรื่องวันก่อนที่ซื่อเป่าเกือบจะทำร้ายนายน้อยของพวกเขา คิดว่าพวกเขาอาจจะมาจับซื่อเป่าไป เหลิ่งมั่วจึงรีบพาคนมาที่นี่ทันที

ขณะเดียวกัน เหลิ่งมั่วก็คอยรายงานสถานการณ์ให้เหลิ่งเชียนเสวี่ยฟังอยู่ที่บ้าน เธอพูดขึ้น “พวกเขาต้องมาจับซื่อเป่าแน่ๆ เลยค่ะ ไหนจะคุณท่านเยี่ยที่นั่งรถเข็นคนนั้นอีก ตอนนี้กลุ่มคนของตระกูลเยี่ยอยู่ที่ภูเขาทางเหนือของพวกเราค่ะ”

เหลิ่งเชียนเสวี่ยที่กำลังจัดการเอกสารอยู่ในห้องหนังสือ เมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็วางงานในมือลง ยืนขึ้นและเดินออกไปด้านนอกทันที “ไปดูเดี๋ยวนี้!”

“ค่ะ!”

...

“พวกเรามาตามหานายน้อย ไม่มีใครแตะต้องสัตว์เลี้ยงของคุณทั้งนั้น!”

เยี่ยจวินตอบกลับไปเสียงเรียบ และเตรียมจะพาเฉินเฉินออกไป

ขณะเดียวกันนั้นเอง เหลิ่งปิงก็พูดขึ้น “ไม่มีใครแตะต้อง งั้นพวกคุณมาทำอะไรกันที่นี่ ที่นี่เป็นที่ของตระกูลเหลิ่งของพวกเรา!”