สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 772

เฉินเฉินถูกดึงกลับมาและพลาดโอกาสที่จะได้เห็นคนผู้นั้นอย่างชัดๆ อีกครั้ง

เขาโกรธมาก แต่เขาไม่สามารถอารมณ์เสียได้

ยังไงซะเยี่ยเซินก็ทำไปเพื่อความปลอดภัยของเขาเช่นกัน

คุณท่านเยี่ยขมวดคิ้วและมองไปที่เฉินเฉินรู้สึกไม่สบายใจมาก...

เมื่อพวกเขากลับมาถึงบ้าน หลงหลงและเย่ว์เย่ว์ก็กำลังรออยู่ที่ประตูพร้อมก็ซื่อเป่าน้อย พอพวกเขาเห็นรถเข้ามาพวกเขาก็รีบวิ่งเข้าไป "ต้าเป่า ต้าเป่า!"

เฉินเฉินลงจากรถและยังไม่ทันได้ทรงตัว เย่ว์เย่ว์ก็รีบเข้าไปกอดเขาแน่นและเม้มปากน้อยๆ แล้วก็ร้องไห้เสียงดังลั่น...

"ต้าเป่า ไม่ต้องการเราแล้วเหรอ ทำไมถึงหนีออกจากบ้านไปคนเดียว พี่จะไปไหน รับปากกับหม่ามี๊แล้วนี่ว่าจะดูแลฉันกับเอ้อร์เป่า”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เฉินเฉินก็อดสะเทือนไม่ได้เลยรีบกอดเย่ว์เย่ว์แล้วตบไหล่ปลอบเธอ "ซานเป่า ไม่ต้องร้องแล้ว ฉันไม่ได้อยากหนีออกจากบ้าน ฉันแค่.. "

“ต่อไปพี่จะทำแบบนี้อีกไม่ได้นะเข้าใจไหม” หลงหลงเบ้ปาก ตาแดงและสะอื้น “พี่แทบจะทำให้ผมกับซานเป่าใจวาย ถ้าพี่มีเรื่องอะไร ก็ควรปรึกษาเรื่องนี้กับเรา เราคือแฝดสามไปไหนก็ต้องไปด้วยกัน"

“เข้าใจแล้ว ขอโทษนะ”

เฉินเฉินรู้สึกผิดมาก ที่ผ่านมาเขาทำอะไรตามพังมาตลอด เพราะเขาอยากให้เอ้อร์เป่าและซานเป่าใช้ชีวิตอย่างเรียบง่านไม่ต้องคิดมากเหมือนกับที่เขาทำ

ประการที่สอง เขาไม่อยากให้พวกเขาตกอยู่ในอันตราย...

"เอาล่ะทุกคนเข้าไปข้างในกันเถอะ"

เมื่อเห็นฉากนี้ คุณท่านเยี่ยก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้น แม้ว่าเด็กทั้งสามคนจะมีบุคลิกที่แตกต่างกัน แต่พวกเขาก็เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันตลอด ถ้าหนึ่งในนั้นมีอารมณ์เชิงลบอะไร มันก็จะส่งผลกระทบ ต่ออีกสองคน

กว่าจะผ่านฉากอันเศร้าใจนี้ไปได้ ก็เกือบจะเที่ยงแล้ว

และก็ไปร่วมงานเฉลิมฉลองวันครบรอบของโรงเรียนไม่ทันแล้วด้วย คุณท่านเยี่ยจึงให้ครัวเตรียมอาหารกลางวันให้กับเด็กๆ จากนั้นจึงเรียกเฉินเฉินไปที่ห้องหนังสือเพื่อจะพูดคุยกับเขา

คุณท่านเยี่ยถามเขาว่าเขากลัวนกอินทรีในวันนั้นหรือเปล่า เขาก็ตอบว่าไม่แล้วท่านก็ถามเขาอีกว่าเป็นเพราะเพราะหลิงอวิ๋นย้ายเข้ามาอยู่เขาเลยรู้สึกไม่สบายใจ ถึงอยากอยู่คนเดียวหรือเปล่า เขาก็ตอบว่าไม่