สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 773

"เอ่อ...."

เฉินเฉินได้ยินก็อึ้ง เขาคิดไม่ถึงว่าหลงหลงจะสังเกตเห็น เขาคิดเสมอว่าหลงหลงเป็นคนไร้ความรู้สึกที่เที่ยวกินดื่มมองสาวสวยไปวันๆ

"ต้าเป่า พี่ไม่ต้องกังวล เราบอกให้พี่คนใช้ข้างนอกให้ออกไปแล้ว ไม่มีใครแอบฟังเราหรอก" เย่ว์เย่ว์กักเสียงและพูดเบาๆ ว่า "ถ้าพี่ยังไม่วางใจ งั้นก็พูดให้เบาลงก็ได้"

“ใช่ พี่มีความลับอะไรก็ต้องบอกเรานะ” หลงหลงขมวดคิ้วด้วยใบหน้าจริงจัง “เราสามคนพี่น้องเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน มีเรื่องอะไรก็ต้องเผชิญหน้าร่วมกันนะ”

เฉินเฉินคิดอย่างรอบคอบ มันก็จริง ถ้าเป็นเรื่องอื่นพวกเขาอาจจะไม่ยอมฟังเขา แต่ถ้าเป็นเรื่องของหม่ามี๊พวกเขาจะต้องฟังเขาแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้คุณปู่เจิงก็จับตาดูเข้าอย่างเข้มงวด มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะออกไป ตามลำพังเพื่อถามข่าวคราวของหม่ามี๊ เว้นแต่เอ๋อร์เป่ากับซานเป่าจะช่วย...

อย่างไรซะ ในสายตาของคุณปู่เจิง ทั้งสองคนนี้ก็เป็นเด็กดีและเชื่อฟังมากที่สุด

หากพวกเขาทำอะไรบางอย่าง คุณปู่เจิงจะไม่ขวางพวกเขาอย่างแน่นอน

ยิ่งกว่านั้น หม่ามี๊ก็ไม่ได้เป็นแค่หม่ามี๊ของเขาคนเดียว พวกเขาทั้งสามคนต้องร่วมมือกันเ พื่อตามหาหม่ามี๊ แบบนี้จะได้ออกแรงน้อยแต่ได้ผลมาก

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เฉินเฉินก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปล็อคประตูและรูดผ้าม่าน

แล้วหลงหลงกับเย่ว์เย่ว์ก็มองหน้ากันและรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

หลงหลงถามอย่างกระวนกระวาย "ต้าเป่า พี่มีความลับจริงๆ หรือ"

"ความลับอะไรเหรอ พี่ต้องออกไปผจญภ้ยไหม"

สิ่งที่เย่ว์เย่ว์คิดคือ เฉินเฉินจะพาพวกเขาไปผจญภัยเหมือนในหนังไพเรทส์ออฟเดอะแคริบเบียน

เฉินเฉินไม่ได้ตอบ เขาแค่หยิบแหวนออกมาจากลิ้นชักและถามอย่างลึกลับ "เอ๋อร์เป่า ซานเป่า พวกเธอรู้จักสิ่งนี้ไหม"

"มันคือแหวน"

หลงหลงและเย่ว์เย่ว์เข้ามาสังเกตใกล้ๆ อย่างระมัดระวังและพูดคุยกันเสียงเบา...

"มันค่อนข้างเหมือนแหวนของแด๊ดดี้"

"ไม่ใช่ มันเป็นแหวนของผู้หญิง เหมือนฉันจะเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง..."

“ต้าเป่า หม่ามี๊กลับมาจริงๆ เหรอ” หลงหลงจับมือเฉินเฉินแล้วถามอย่างตื่นเต้น “พี่รีบพูดสิ”

"ใช่ ฉันลุ้นจะแย่แล้ว" เย่ว์เย่ว์ดึงแขนเสื้อของเฉินเฉินและเร่งอย่างกระวนกระวาย "มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"

"พวกเธอยังจำนกอินทรีตัวนั้นได้ไหม" เฉินเฉินเริ่มเล่าเรื่อง "แหวนถูกพบที่เท้าของมัน..."

“ห้ะ?” หลงหลงและเย่ว์เย่ว์ตกใจ

"เรื่องมันเป็นแบบนี้..." เฉินเฉินเล่าให้พวกเขาฟังอย่างละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้น

เมื่อทั้งสองได้ฟังก็ตื่นเต้นมาก

หลงหลงรีบพูด "ไม่แปลกใจเลยที่วันนี้พี่จงใจมุดหนีออกไป ผมก็นึกว่าพี่ไม่มีความสุขเพราะคุณน้าหลิงอวิ๋นอยู่บ้าน พี่เลยแกล้งทำเป็นหนีออกจากบ้านเพื่อทำให้ปู่เจิงตกใจแล้วผมก็ยังให้ความร่วมมือกับพี่ด้วย"

“ต้าเป่า แล้วตอนนี้นกอินทรีเป็นอย่างไรบ้าง” เย่ว์เย่ว์ถามอย่างใจร้อน “หม่ามี๊อาศัยอยู่ กลางภูเขาทางเหนือหรือเปล่า”

"ไม่รู้ ต่อให้หม่ามี๊จะไม่อยู่ที่นั่น แต่คนที่นั่นรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน..." เฉินเฉินพูดอย่างเคร่งขรึม "ตอนนี้เราต้องหาทางแอบไปที่นั่นและหาเบาะแสของหม่ามี๊!"