สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 776

หลิงอวิ๋นกัดริมฝีปากล่างของเธออย่างเขินอายและพูดด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ "บางทีเจิ้นถิงอาจจะแค่ต้อนรับและไม่ได้สื่อถึงแบบนั้นก็ได้"

"ฉันคิดว่าทัศนคติของเขาดีขึ้นกว่าครั้งก่อนมาก เธอต้องมีความมั่นใจหน่อย" คุณท่านเยี่ยกำชับอย่างจริงจัง "หลานชายของฉันเป็นคนปากแข็งแต่ใจอ่อน ภายนอกดูเย็นชา แต่แท้จริง แล้วเขาค่อยข้างอ่อนไหวง่ายมาก เพียงแค่เธอสามารถกุมหัวใจเขาไว้ได้ เขาก็จะปฏิบัติกับเธอเป็นอย่างดี!"

“อืม ฉันทราบ” หลิงอวิ๋นพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

"ตอนนี้เธอยังชอบเขาอยู่หรือเปล่า" คุณท่านเยี่ยถามอีกครั้ง

"ชอบ" หลิงอวิ๋นตอบโดยไม่ลังเล "ฉันบอกคุณแล้วว่าฉันชอบเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันเจอเขาตอนอายุสิบห้าและมันก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย..."

"ดี งั้นก็ดี" คุณท่านเยี่ยยิ้มอย่างพอใจ

และไม่นาน แม่หรงก็เตรียมติ่มซำและโจ๊กสไตล์กวางตุ้งรสเลิศเสร็จ

แล้วคนรับใช้ก็เข็นคุณท่านเยี่ยกับหลิงอวิ๋นมาที่โต๊ะอาหาร ส่วนเจิ้นถิงที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ลงมา

ทั้งสามคนนั่งที่โต๊ะอาหารและทานอาหาร แล้วคุณท่านเยี่ยก็ถามเกี่ยวกับเรื่องของบริษัท และเยี่ยเจิ้นถิงก็ตอบอย่างเฉยเมย

คุณท่านเยี่ยไม่พอใจอย่างมากกับท่าทีสบายๆ ของเขาและบ่นเขาไปสองสามคำ

และเยี่ยเจิ้นถิงก็อารมณ์ร้อนเล็กน้อย "ตั้งแต่เช้าผมอยู่ข้างนอกมาสิบกว่าชั่วโมงแล้ว เย็นนี้จะให้ผมอยู่เงียบๆ หน่อยไม่ได้เหรอไง"

"แก…"

ในตอนที่คุณท่านเยี่ยกำลังจะอารมณ์เสีย หลิงอวิ๋นก็วางขนมจีบกุ้งลงบนจานของเขา จากนั้นก็ใช้ภาษาใบ้สื่อสารว่า "คุณปู่ ขนมจีบกุ้งนี้อร่อยมาก ลองชิมดูค่ะ"

รอยยิ้มที่อ่อนโยนของเธอทำให้ความโกรธของคุณท่านเยี่ยสงบลงอย่างรวดเร็ว

"ใช่แล้ว" คุณท่านเยี่ยพยักหน้า "ฉันเคยอาศัยอยู่ที่นั่น ฉันเลยชินกับสภาพอากาศ ที่นั่นมากกว่า"

"รอหนูหายดีแล้วหนูจะรมยากับกายภาพบำบัดยาจีนให้ มันจะช่วยให้ท่านทุเลาลง" หลินอวิ๋นทำมือต่อ "แล้วก็ หมออาวุโสที่เคยให้การรักษาท่านที่แมนฮัตตันก็เก่งมากเหมือนกัน ให้เขามาที่ด้วยดีไหม"

"เขามาไม่ได้แล้ว" คุณท่านเยี่ยส่ายหัวและถอนหายใจ "เขาอายุแปดสิบกว่าแล้วและสุขภาพของเขาก็ไม่ค่อยดีนัก และตอนนี้ครอบครัวของเขาก็ไม่ให้เขามาต่างประเทศ... เมื่อวานนี้พวกเราคุยโทรศัพท์กัน เขาบอกว่าจะรอฉันกลับไปแล้วจะดูอาการให้ แต่ฉันก็กังวลจริงๆ ว่า กว่าฉันจะกลับไปเขาก็อาจจะไม่อยู่แล้ว อนิจจา..."

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ คุณท่านเยี่ยก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย ในวัยของเขา สิ่งที่เขากลัวที่สุดคือเพื่อน รอบตัวเขาค่อยๆ จากไปทีละคน

"ไม่มีทาง ฉันคิดว่าคุณเหลยค่อนข้างแข็งแกร่ง" หลิงอวิ๋นดูประหลาดใจ

"ก่อนหน้านี้ก็แข็งแรงอยู่ แต่หลังจากครั้งนั้นที่หกล้ม มันก็แย่ลงเรื่อยๆ" คุณท่านเยี่ยพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาขึ้นเรื่อยๆ "เมื่อสองปีก่อนฉันก็หกล้มเหมือนกันและตั้งแต่นั้นมาฉัน ก็อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีรถเข็น ทั้งที่ก่อนหน้านี้ฉันยังสามารถเล่นฟุตบอลกับเหลน ของฉันได้อยู่เลย"

“คนแก่จะไม่ควรจะล้ม” หลิงอวิ๋นขมวดคิ้วและเตือนว่า “อันที่จริง ฉันคิดว่าหมออาวุโสท่านนั้นยังสามารถดีขึ้นได้หากดูแลเขาอย่างดีและท่านก็เองควรเปิดใจรับแพทย์แผนจีนเช่นกัน”