“คุณมาตั้งเเต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่ส่งเสียงบอกสักคำ ทำฉันตกใจเเทบตาย”
เฟิงเชียนเสวี่ยตบที่หน้าอกที่กระเพื่อมหัวใจของเธอเต้นเเรง
ดวงตาของเยี่ยเจิ้นถิงละสายตาไปจากหน้าอกของเธอไม่ได้เผยเนื้อในเล็กน้อยทรวดทรงอวบอัดช่างน่าดูเสียนี่กระไร!
เขาละสายตาออกขมวดคิ้วเเละสั่ง: “เปลี่ยนชุดอื่น!”
“อา? เพราะอะไร”
เฟิงเชียนเสวี่ยมองตัวเองในกระจกสวมชุดสีขาวราคาเเพงบริสุทธิ์งดงามราวกับสวรรค์สร้าง
“ได้ค่ะฉันจะรีบจัดการ” นักออกเเบบLรีบสั่งผู้ช่วยให้ไปหยิบชุดราตรีชุดอื่น
“ไม่ต้องเปลี่ยนเเล้ว ชุดนี้ไม่เห็นมีปัญหาอะไร” เฟิงเชียนเสวี่ยมองตัวเองในกระจกอย่างพินิจพิเคราะห์ “ดูดีมากเเค่เปิดเผยไปนิดเดียวเอง…..”
เยี่ยเจิ้นถิงทำมือคนอื่นๆก็ถอยออกไป
ไม่กี่วินาทีนั้นเหลือเพียงเฟิงเชียนเสวี่ยเเละเยี่ยเจิ้นถิงในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่
เฟิงเชียนเสวี่ยยังคงนั่งอยู่บนโซฟาดูกระจก
เยี่ยเจิ้นถิงก็ลุกขึ้นเเละเดินเข้ามาเเม้ว่าเขาไม่ได้ทำอะไร เเต่ความเเข็งกร้าวโดยกำเนิดของเขาก็เพียงพอที่จะทำให้เฟิงเชียนเสวี่ยตื่นตระหนก
“คุณ คุณจะทำอะไร…..”
เฟิงเชียนเสวี่ยเหมือนลูกเเมวที่หวาดกลัวตัวหนึ่งขดตัวอยู่บนโซฟามือทั้งคู่วางบนหน้าอกเต็มไปด้วยการป้องกัน
เยี่ยเจิ้นถิงเอื้อมมือไปบีบคางเธอเสยหน้าเธอขึ้นให้เธอมองที่ดวงตาของเขา “จำไว้!ร่างกายของคุณ!มีเเค่ผมที่สามารถดูได้!”
“เอ่อ……”
หัวใจของเฟิงเชียนเสวี่ยเต้นเเรงขึ้นโดยไม่รู้ตัวในสมองมีคำถามมากมาย เเต่กลับไม่กล้าส่งเสียง
เยี่ยเจิ้นถิงใช้นิ้วโป้งลูบริมฝีปากที่อ่อนนุ่มเหมือนดอกไม้ของเธอเบาๆ ดวงตาต็มไปด้วยความปราถนา
เเต่เขาไม่ได้ทำอะไรเพิ่มมากกว่านั้น เขาปล่อยตัวเธอ สั่งกำชับคนที่อยู่ด้านหลัง:“จัดการให้เรียบร้อยในสิบนาที”
“ค่ะ”
เยี่ยเจิ้นถิงออกไปเเล้วบรรยากาศในห้องรับเเเขกใหญ่เหมือนได้รับการปลดปล่อยจากภาวะตึงเครียดไปสู่ภาวะผ่อนคลาย
สาวๆกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เฟิงเชียนเสวี่ยชื่นชมรูปร่างของเฟิงเชียนเสวี่ยจากใจจริง
เฟิงเชียนเสวี่ยให้ความร่วมมือโดยดี เเต่ในใจเต้นระส่ำ
คำพูดเมื่อกี้ของเจ้าปีศาจเยี่ยหมายความว่าอะไร
เขาเเอบชอบฉัน จริงๆใช่มั้ย
คืนนี้ต้องหาโอกาสพูดกับเขาให้ชัดเจน มิฉะนั้นในภายภาคหน้ารอจนเขารู้เรื่องของฉันอย่างละเอียดคงบีบคอฉันตาย…….
เปลี่ยนเป็นเดรสสีดำคล้ายเฮปเบิร์นบนคอมีลูกไม้พันรอบๆเพื่อปกปิดบาดเเผลสวมเครื่องประดับเพชรสุดหรู เฟิงเชียนเสวี่ยก็เปลี่ยนจากเจ้าหญิงเป็นราชินี!
เธอดูตัวเองในกระจกไม่เคยลองทำทรงผมนี้มาก่อนก็ดูเหมาะกับเธอดี
“คุณหนูเฟิง พวกเราไปกันเถอะ คุณชายเยี่ยยังอยู่ข้างนอกรอพวกเรา” เหลยอวี่พูดเบาๆ
“อื่อ” เฟิงเชียนเสวี่ยยกกระโปรงขึ้นเเล้วเดินออกไป……
เยี่ยฮุยที่รออยู่ข้างรถยังตกตะลึง เขาไม่สามารถประเมินความงามจากสายตาถึงความงามของเฟิงเชียนเสวี่ยจนหยุดหายใจ ยามรักษาความปลอดภัยที่เซิ่งเทียนตัวเล็กๆคนนั้นกับคนนี้เป็นคนเดียวกันจริงเหรอ?
“มองอีกครั้งหนึ่งฉันจะควักลูกตานายออกมา”
ในรถเยี่ยเจิ้นถิงเตือนอย่างเคร่งขรึม
“ ครับ” เยี่ยฮุยรีบหลบสายตา ก้มหน้าลงไม่กล้ามองเฟิงเชียนเสวี่ย “เชิญคุณหนูเฟิง!”
เหลยอวี่ประคองเฟิงเชียนเสวี่ยขึ้นบนรถเเล้วกลับออกไปนั่งรถด้านหลัง
รถค่อยๆเคลื่อนไปอย่างช้าๆ
มีเพียงเฟิงเชียนเสวี่ยเเละเยี่ยเจิ้นถิงสองคนภายในรถขนาดใหญ่
บรรยากาศเริ่มกลับมาตึงเครียด
เยี่ยเจิ้นถิงไม่ได้เปิดปากเฟิงเชียนเสวี่ยก็ไม่กล้าพูดอะไรนั่งอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยไม่กล้าขยับเเม้เเต่นิด
สายตามองไปที่ผลไม้เเละของว่างตรงหน้ากลืนน้ำลายอย่างอดไม่อยู่
เธอเอบมองเขาเเล้วค่อยๆหยิบลูกเกดยัดเข้าไปในปาก
ตอนนี้ใกล้จะหกโมงเย็นเเล้ว เธอหิว
เยี่ยเจิ้นถิงเหลือบมองเธอทำเป็นผลักขนมตรงข้างๆมือไปให้เธออย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นเเกล้งทำเป็นหลับอยู่บนโซฟา
เฟิงเชียนเสวี่ยเห็นเขานอนจึงหยิบขนมเค้กชิ้นเล็กๆชิ้นหนึ่งขึ้นมากินเกือบจะสำลักจึงดื่มน้ำผลไม้
เยี่ยเจิ้นถิงหรี่ตามองผ่านกระจกหน้าต่างรถยนต์เห็นผู้หญิงที่กินตะกระตะกรามริมฝีปากยกมุมขึ้นเป็นเส้นโค้ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก