สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 81

ระหว่างทางทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันเลยจนกระทั่งรถหยุด……

เฟิงเชียนเสวี่ยมองออกไปนอกหน้าต่างมองไปที่อาคารหรูเห็นรถยนต์หรูหราด้านนอกจอดเรียงรายจนเต็มถึงเพิ่งรู้ว่างานเลี้ยงนี้ใหญ่โตขนาดไหนรีบร้อนถาม: “นี่งานเลี้ยงอะไร”

“งานเลี้ยงประมูลการกุศลธรรมดางานหนึ่ง” เยี่ยเจิ้นถิงตอบเบาๆ “ไม่ต้องกังวลตามอยู่ข้างๆ ผมก็พอ”

“คุณเลือกฉันทำไม?” เฟิงเชียนเสวี่ยถามด้วยความสงสัย “ฉันเป็นเเค่ยามเล็กๆคนหนึ่งไม่มีความชำนาญพิเศษอะไร……”

“พูดไร้สาระเยอะจริง!” เยี่ยเจิ้นถิงพูดตัดบทคำพูดของเธอลุกขึ้นลงจากกรถ

เฟิงเชียนเสวี่ยทำปากมุ่ยไม่พอใจเดินตามไปด้านหลังไป ทว่าเกือบเท้าพลิกยังดีที่เหลยอวี่ประคองเธอทัน

“ประธานเยี่ยเเขกผู้มีเกียรติมากันพร้อมเเล้ว!” ชายวัยกลางคนในชุดสูทเเละรองเท้าหนังพร้อมกับผู้ติดตามออกมาต้อนรับ เมื่อเห็นเฟิงเชียนเสวี่ยก็รีบโค้งคำนับทักทาย,“สวัสดีครับ!”

“สวัสดีค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยตอบกลับอย่างสุภาพ เธอประหลาดใจคนข้างกายของเยี่ยเจิ้นถิงล้วนเคารพเธอ

เยี่ยเจิ้นถิงก้าวเข้าไปในอาคาร

เฟิงเชียนเสวี่ยใส่รองเท้าส้นสูงเดินตามไปข้างหลังช้าๆสายตาโดนรถเบนท์ลีย์สีขาวที่อยู่ไกลๆดึงดูด

นั่นคือรถของซือเฮ่าซวนเขาก็มา!

เดินอีกไม่กี่ก้าวเธอก็เห็นปอรเช่ซึ่งเป็นรถของเฟิงซื่อหยวน

เฟิงเชียนเสวี่ยขมวดคิ้วคืนนี้ครึกครื้นเสียจริงงานเลี้ยงขอิเค่มีเฟิงซื่อหยวน ไป๋ชิวอวี่ก็ต้องอยู่เเน่นอน

เเย่ล่ะ ไป๋ชิวอวี่คงไม่เปิดเผยเรื่องที่เธอมีลูกต่อหน้าเยี่ยเจิ้นถิงหรอกนะ?

ถ้าหากเอะอะโวยวายกันที่นี่ไม่เท่ากับทำให้เยี่ยเจิ้นถิงอับอายขายหน้าเหรอ?

งั้นเธอต้องเดือดร้อนเเน่……

เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังคิดบ้าๆบอๆ จู่ๆก็ชนกับอะไรหนักๆอย่างหนึ่ง

เธอตกใจปิดหน้าผากเเล้วเงยหน้ามอง ที่เเท้เยี่ยเจิ้นถิงหยุดฝีเท้าเพื่อรอเธอ เเต่เธอกลับใจลอยเดินไปชนอกที่เเข็งเเกร่งของเขา

“มองซ้ายมองขวาทำไม” เยี่ยเจิ้นถิงพูดเสียงต่ำๆในคืนอันเงียบสงบเหมือนมีเเม่เหล็กดึงดูด

“ไม่ ไม่มีอะไร……”เฟิงเชียนเสวี่ยตื่นตกใจเล็กน้อย “ฉันฉันรู้สึกไม่สบายกระทันหันหรือฉันกลับก่อนดีกว่า……”

ก่อนที่เธอจะพูดจบมือของเธอก็โดนเยี่ยเจิ้นถิงจูงเเละลากเธอเดินไปข้างหน้า

เธอขัดขืนเล็กน้อยเเต่สลัดไม่พ้นได้เเต่ปล่อยให้เขาจูงมือไป

สัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่เเผดเผาในฝ่ามือหัวใจของเธออดไม่ได้ที่จะเต้นเร็วขึ้นใบหน้าเเดงก่ำ

ขาเขายาวฝีเท้าเร็วมากเธอจึงต้องวิ่งเพื่อให้ทันเขาเมื่อเขาเดินช้าลงเพื่อรอเธอถึงชะลอเท้าลงได้……

เเสงจันทร์ทำให้เห็นเงาของทั้งสองคนบนพื้นดิน ขี้เล่นเเละโรเเมนติก!

มาถึงห้องโถงประตูบานใหญ่สีเเชมเปญก็เปิดออก เพลงวอลทซ์เเสนโรเเมนติกเเละไพเราะก็ลอยมา

เเสงสีหลากหลายของเเสงไฟทำให้เฟิงเชียนเสวี่ยลืมตาเเทบไม่ขึ้น เธอหลับตาลงไม่รู้ตัว ข้างหูได้ยินเสียงปรบมือ

เยี่ยเจิ้นถิงจับมือของเฟิงเชียนเสวี่ยซุกเข้าไปในอ้อมเเขนของเขา จับมือเธอเดินไปข้างหน้า

เฟิงเชียนเสวี่ยพอปรับตัวให้คุ้นเคยกับเเสงไฟเเล้วก็ค่อยๆลืมตาขึ้นเห็นรอยยิ้มอันอบอุ่นสายตาที่เคารพนับถือ

ทั้งหมดนี้ดูเหมือนเป็นนิรันดร์

เฟิงเชียนเสวี่ยดูเหมือนจะย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่ปีก่อน สมัยที่บิดาของเธอยังมีชีวิตอยู่ทุกครั้งที่ครอบครัวจัดงานเลี้ยงก็เป็นภาพที่เจริญรุ่งโรจน์เเบบนี้เหมือนกัน

สี่ปีมานี้เธอตกลงมาจากสวรรค์ทนทุกข์ทรมานบนโลกมนุษย์ได้รู้ถึงความหนาวเเละอบอุ่น เธอคิดว่าคงไม่มีวันได้กลับไปเหมือนอย่างเช่นวันวานเเล้ว……

เเต่มาตอนนี้ผู้ชายข้างๆคนนี้กลับนำความรุ่งโรจน์สูงสุดมาให้เธอ!

“ฉันไม่ได้ดูผิดไปใช่ใหม ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆประธานเยี่ยไม่ใช่เฟิงเชียนเสวี่ยหรอกหรือ”ท่ามกลางผู้คนไป๋ชิวอวี่ขยี้ตากระซิบถามไป๋ลู่ “หรือว่าฉันตาลาย?”

“ฉันก็สงสัยว่าหนูตาลาย” ไป๋ลู่โน้มตัวไปข้างหน้าดูให้ชัดๆ จริงอย่างที่เห็นคนที่คล้องเเขนเยี่ยเจิ้นถิงเข้ามาก็คือเฟิงเชียนเสวี่ย เธอหน้าถอดสี “เเม่ เป็นเธอ นังสำส่อน……”

“ชู่~”ไป๋ชิวอวี่รีบปิดปากไป๋ลู่ “วันนี้ห้ามพูดเหลวไหลเด็ดขาด ถ้าคนอื่นได้ยินจะเดือดร้อนเเน่”