สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 82

เฟิงซื่อหยวนเห็นเฟิงเชียนเสวี่ยอดไม่ได้ที่จะตกใจรีบถามซือเฮ่าซวนที่อยู่ข้างๆ: “เฮ่าเซวียน นี่ นี่มันเรื่องอะไรกันทำไมเชียนเสวี่ยมากับประธานเยี่ย”

ซือเฮ่าเซวียนฟังไมรู้เรื่องว่าเขาพูดอะไรตามองไปที่เฟิงเชียนเสวี่ยมีเเสงกระพริบเปล่งประกายซับซ้อน

มันคือความเจ็บปวดใจ เสียใจ เศร้าใจที่สูญเสีย

“เฮ่าเซวียน……” ไป๋ชิวอวี้ดึงไป๋ลู่มาใกล้ๆพูดกระซิบ “ฉันกับลู่ลู่ขอกลับก่อน”

“ดี” ซือเฮ่าเซวียนก็เห็นด้วย

“ทุกท่านโปรดเงียบ!” พิธีกรประกาศบนเวที “ เจ้าภาพจัดงานของเราประธานเยี่ยได้มาถึงงานเเล้ว ขณะนี้ขอประกาศงานเลี้ยงประมูลการกุศลเริ่มขึ้นเเล้วอย่างเป็นทางการเชิญทุกท่านนั่ง!”

เเขกเหรื่อนั่งอย่างเป็นระเบียบ

ซือเฮ่าเซวียนกับเฟิงซื่อหยวนก็เตรียมนั่ง ไป๋ชิวอวี่ลากไป๋ลู่โค้งตัวจะวิ่งไปที่ประตูใหญ่ในเวลานั้นเองประตูใหญ่ก็ปิดลงทันที

สปอตไลท์ส่องมาที่ทั้งสองคน

สองคนจึงเหมือนเเมวขโมยเขินอายทำตัวไม่ถูก

เเขกทั้งหมดจ้องไปที่พวกเธอสายตามองด้วยความรังเกียจยังมีคนกระซิบถาม: “นี่มันบ้านใครละเนี่ย?ทำไมไม่รู้จักมารยาท?”

“ดูเเวบเเรกก็รู้ว่าไม่เคยออกมาดูโลก ถ้าอย่างนั้นก็อย่าพามาซิ ช่างน่าอับอาย”

“นั่นซิ!”

……

ซือเฮ่าเซวียนยกมือขึ้นปิดหน้าไม่อยากให้ใครรู้ว่านี่เป็นครอบครัวเขา

เฟิงซื่อหยวนยิ้มให้ทุกคนอย่างเคอะเขินรีบวิ่งไปเรียกทั้งคู่: “ยังจะตะลึงอีกรีบกลับที่นั่งซิ”

“รู้งี้ไม่มาหรอก” ไป๋ลู่พึมพำอย่างโกรธเคือง

“ไม่ต้องพูดเเล้วยังขายหน้าไม่พออีกเหรอไง?” ไป๋ชิวอวี่ผ่านมรสุมมามากเธอไม่ใส่ใจหรอกยกมือขึ้นขอโทษทุกคน “ขอโทษขอโทษ ลูกไม่สบาย เดิมทีจะออกไปเงียบๆไม่รบกวนความสุขของทุกคน คิดไม่ถึงว่างานเลี้ยงกำลังจะเริ่มพอดี”

“คุณผู้หญิง พวกเรามีห้องรับรองอยู่ด้านนี้” พนักงานเสิร์ฟเตือนเบาๆ

“ตอนนี้ไม่เป็นไรเเล้ว ไม่เป็นไรเเล้ว คริคริ ขอบคุณ”

ไป๋ชิวอวี่ลากไป๋ลุ่กลับไปที่นั่งของพวกเขา

ไป๋ลู่เห็นว่าซือเฮ่าเซวียนเอาเเต่มองไปที่เฟิงเชียนเสวี่ยที่นั่งอยู่เเถวหน้าไม่สนใจสถานการ์ณของเธอเลยสักนิด ยิ่งกว่านั้นความไม่พอใจสะสมมานานต้องการจะระเบิดอารมณ์ก็โดนไป๋ชิวอวี่รั้งไว้

“คืนนี้ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอจะต้องข่มอารมณ์ไว้ ไม่อย่างนั้นคนเสียหน้าไม่ใช่เเค่เรา เเต่เป็นตระกูลไป๋กับตระกูลซือ ดีไม่ดีเฮ่าเซวียนจะพาลเกลียดเธออีกด้วย วันหลังไม่พาเธอออกมาด้วยละ”

“ฉันไม่ยอม” ไป๋ลู่กัดฟันด้วยความโกรธ “เฟิงเชียนเสวี่ยก็เเค่เกาะผู้ชาย มีอะไรดี……”

“ใจเย็นๆ ยังไม่มีอะไรเธอก็โกรธจนกระหืดกระหอบ “ไป๋ชิวอวี่พูดเสียงต่ำ “คนที่อยู่เหนือคนอื่นอย่างประธานเยี่ยจะเอาของมือสองที่เคยให้กำเนิดลูกสามคนมาทำไม?อย่างมากก็เเค่พามางานเลี้ยง ไม่เห็นมีอะไร”

“พูดไปก็ใช่” ไป๋ลู่ตาเปล่งเป็นประกายขึ้นในทันที “ประธานเยี่ยต้องไม่รู้รายละเอียดของเธอเเน่นอน ฉันต้องไปบอก…”

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ไป๋ชิวอวี่รีบดึงเเขนเขาไว้ “ทำไมฉันถึงได้คลอดลูกที่โง่เง่าขนาดนี่สมองไม่มีสักนิด”

“ทำไมล่ะ” ไป๋ลู่ไม่เต็มใจ

“เหลวไหล” ไป๋ชิวอวี่ขมวดคิ้ว “เรื่องเเบบนี้ต้องให้พวกเราไปพูดเองเหรอ?พวกเราพูดเเล้ว ภาพพจน์ที่ประธานเยี่ยมองเราก็ติดลบหน่ะซิ”

“งั้นทำยังไงดี?” ไป๋ลู่ถามด้วยความสงสัย

“วางใจเถอะ ฉันมีวิธี”

ไป๋ชิวอวี่มองไปข้างๆผู้ชายสองคน คนหนึ่งเป็นสามีเเละคนหนึ่งเป็นลูกเขย ทั้งคู่ให้ความสนใจไปที่เฟิงเชียนเสวี่ยไม่สนใจพวกเธอสักนิด

ไป๋ชิวอวี่ดูเเล้วก็โมโห เเต่เธอรู้ว่าเรื่องเล็กน้อยถ้าไม่อดทนจะทำให้เสียการใหญ่

“ใจเย็นดูการประมูลไปก่อนรอสบโอกาสค่อยลงมือ”

ไป๋ชิวอวี่จ้องไปที่ด้านหลังของเฟิงเชียนเสวี่ยรอยยิ้มเยือกเย็นชั่วร้ายปรากฎที่มุมปากมุมปาก

“เชียนเสวี่ยมีความสัมพันธ์ที่ดีกับประธานเยี่ยตั้งเเต่เมื่อไร?” เฟิงซื่อหยวนถามซือเฮ่าเซวียนอีกครั้ง

“เธอทำงานที่เซิ่งเทียนเป็นพนักงานของประธานเยี่ย” ซือเฮ่าเซวียนยอมละสายตาในที่สุด เเต่กลับไม่สบายใจ “ฉันไปห้องน้ำหน่อย”

เขาลุกขึ้นกลัดกระดุมสูทเตือนไป๋ลู่ด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “อย่าก่อเรื่อง!”

จากนั้นก็จากไป……