สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 84

เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังคิดอยากจะคุยเรื่องของบ้านเฟิงจู่ๆโทรศัพท์ก็มีข้อความเข้า: “ผมรอคุณที่ห้องรับเเขกข้างหลัง!เฮ่าเซวียน!”

เฟิงเชียนเสวี่ยพอเห็นข้อความในใจรู้สึกสับสนชั่วครู่

ซือเฮ่าเซวียนทำไมรู้เบอร์โทรศัพท์ของฉัน?ยังส่งข้อความมาด้วย?มีคนยืมชื่อของเฮ่าเซวียนหลอกฉันออกไปพบหรือเปล่า?

เฟิงเชียนเสวี่ยมองไปที่ที่นั่งของครอบครัวซือ เฟิงซื่อหยวน ไป๋ชิวอวี่และไป๋ลู่สามคนยังรับประทานอาหารด้วยกัน เเต่ซือเฮ่าเซวียนไม่อยู่

เบอร์ที่ส่งข้อความมาเป็นเบอร์ของซือเฮ่าเซวียนผ่านมาหลายปียังไม่เปลี่ยนน่าจะไม่ผิด

เเต่ว่าเธอไม่อยากพัวพันกับเขาอีก

ดังนั้นเฟิงเชียนเสวี่ยตอบกลับไปว่า: “มีอะไรส่งเป็นข้อความเถอะ พวกเราตอนนี้ไม่ควรเจอหน้ากันตามลำพัง”

“ผมอยากคุยกับคุณต่อหน้ารบกวนเวลาเเค่5นาที คุณออกมาทางซ้ายมือก็เห็นผมเเล้วไม่เจอไม่กลับ!”

เมื่อเห็นข้อความนี้เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกสับสนเล็กน้อย เธอนึกถึงหลายปีก่อน เธอทะเลาะกับซือเฮ่าเซวียน เขาบอกจะรอเธอที่ชั้นล่างบ้านเธอ ไม่เจอไม่กลับ

เธอโกรธไม่ยอมลงไปพบ คืนนั้นฝนตกหนักเธอคิดว่าเขาคงกลับไปเเล้วคิดไม่ถึงว่าเขาตากฝนอยู่ตรงนั้นหนึ่งคืน วันที่สองก็เป็นหวัดเเละมีไข้ตัวร้อนต้องเเอดมิดเข้าโรงพยาบาลหนึ่งเดือน……

คิดถึงเรื่องนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยก็นั่งไม่ติดวางส้อมมีดลงพูดกับเยี่ยเจิ้นถิงว่า: “ฉันชอตัวไปห้องน้ำสักครู่”

“อืม” เยี่ยเจิ้นถิงเหลือบมองที่โทรศัพท์ของเธอในตาเหมือนมีไฟโชนเเสงที่ซับซ้อน

เหลยอวี่ประคองเฟิงเชียนเสวี่ยออกจากโต๊ะ

จากทางออกด้านขวาออกไปมองเเวบเดียวก็เห็นซือเฮ่าซวน เขายืนสูบบุหรี่อยู่ที่ทางเดินร่างสีขาวนั้นให้ความรู้สึกโดดเดี่ยวเเละเหงา

เขาเห็นข้างกายเธอมีเหลยอวี่มาด้วยก็ก้มศรีษะลงเดินเข้าห้องน้ำด้านข้างไป

“คุณรอฉันตรงนี้นะ” เฟิงเชียนเสวี่ยกระซิบบอกเหลยอวี่

“ได้ค่ะ” เหลยอวี่รออยู่ห้องน้ำด้านนอก

เฟิงเชียนเสวี่ยเดินเข้าไปที่ห้องน้ำหญิงกำลังเตรียมตัวจะส่งข้อความไปให้ซือเฮ่าเซวียน จู่ๆร่างสีขาวร่างหนึ่งก็โผล่ออกมาจากในกระจกเดินเข้ามากอดเธอจากด้านหลัง

“เอ๊ะ!” เฟิงเชียนเซวี่ยตกใจรีบสลัดให้หลุดพ้น “ปล่อยนะ”

“วางใจ ฉันตรวจดูเเล้ว ทีนี่ไม่มีคน”

ซือเฮ่าเซวียนพูดเสียงต่ำๆยื่นมือออกไปจะกอดเธออีก

เฟิงเชียนเสวี่ยก้างถอยหลังตามสัญชาตญาณเเละวางมือบนหน้าอกของเธอป้องกันตัวเอง “ประธานซือกรุณาให้เกียรติด้วย”

“เสวี่ยเอ๋อร์ทำไมคุณต่อต้านผม” ซือเฮ่าเซวียนเจ็บปวดใจ “หรือว่าคุณอยู่กับเยี่ยเจิ้นถิงจริงๆ?”

“ เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?” เฟิงเชียนเสวี่ยขมวดคิ้ว “ ตอนนี้คุณเเต่งงานไปเเล้วกรุณาคิดถึงสถานะของตัวเองด้วย”

“ฉันขอโทษ…..” ซือเฮ่าเซวียนก้มศรีษะลงพูดอย่างอารมณ์เสีย “ตอนนั้นเป็นเรื่องเข้าใจผิด พวกเราสามารถเริ่มต้นกันใหม่”

“คุณรู้ตัวใหมพูดอะไรออกมา?”

เฟิงเชียนเสวี่ยตาเบิกกว้างเธอคิดไม่ถึงว่าซือเฮ่าเซวียนจะพูดคำๆนี้ออกมา

เเม้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในครั้งนั้นจะเป็นความผิดพลาดเเต่ไม่ว่ายังไงตอนนี้เขาก็เป็นสามีเป็นคุณพ่อเเล้วก็ควรจะระวังกิริยา

เธอรู้สึกผิดหวังกับเขา

“เสวี่ยเอ๋อร์……”

“ประธานซือ” เฟิงเชียนเสวี่ยขัดจังหวะคำพูดของเขาถามเคร่งขรึม “คุณให้ฉันมาเพื่อจะพูดคำพูดพวกนี้เหรอ”

“ทำไมถึงได้เย็นชากับฉัน?” ซือเฮ่าเซวียนรับไม่ได้กับสถานการ์ณตอนนี้

“ฉันไม่อยากยุ่งกับผู้ชายที่เเต่งงานเเล้ว” เฟิงเชียนเสวี่ยขมวดคิ้ว “ถ้าไม่มีอะไรเเล้วฉันขอตัวก่อน”

พูดจบก็หันหลังจากไป……

“ถ้าคุณอยู่กับเยี่ยเจิ้นถิง คุณจะต้องเสียใจเเน่นอน!” จู่ๆซือเฮ่าเซวียนก็พูดประโยคหนึ่ง

เฟิงเชียนเสวี่ยหยุดฝีเท้าหันกลับไปถามเขา: “เพราะอะไร”

“เพราะ……” ซือเฮ่าเซวียนเตรียมจะพูดข้างนอกจู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นจากข้างนอก “ทำไมไม่ให้พวกเราเข้าไป?ฉันมาหาสามี”

เป็นเสียงของไป๋ลู่