สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 93
ไป๋ชิวอวี่รู้ว่าเหตุการ์ณร้ายเเรงรีบพูดอธิบาย: “ ประธานเยี่ย ลูกสาวของฉันหุนหันพลันเเล่นไปชั่วครู่ไม่เคยคิดจะก่อเรื่องในที่ของท่าน พวกเราต้องขอโทษด้วยให้ชดใช้ให้พวกเราชดใช้ค่าเสียหายอะไรก็ได้หมด”
“ ใช่เเล้วใช่เเล้ว ประธานเยี่ยท่านเป็นผู้ใหญ่ใจกว้างโปรดให้อภัยเธอในครั้งนี้ด้วยเถอะ”
เฟิงซื่อหยวนได้เห็นเหตุการ์ณก็รีบเข้ามาขอความเมตตา
เยี่ยเจิ้นถิงไม่สนใจครอบครัวนี้อยู่เเล้วกลับมองไปที่ฉู่จื้อหาน: “คุณคิดว่าไง”
“ ตั้งเเต่เล็กจนโตฉันไม่เคยโดนลบหลู่แบบนี้” ฉู่จื้อหานโกรธจนอภัยให้ไม่ได้ เเต่พยายามอดทน “เเต่นี่เป็นที่ของประธานเยี่ย ฉันจะไม่ก่อเรื่อง.....”
เธอหยุดถามอย่างเคารพ “ประธานเยี่ย ฉันส่งเธอไปให้สถานีตำรวจได้มั้ย ฉันจะให้ทนายฟ้องเธอ”
“อย่านะ คุณหนูฉู่......” ไป๋ชิวอวี่รีบขอร้อง “คุณจะให้พวกเราชดใช้ขอโทษยังไงก็ได้ เเต่ยังไงอย่าส่งไปสถานีตำรวจ คืนนี้ที่นี่มีเเต่เเขกเหรื่อผู้เกียรติเเละยังเป็นที่ของประธานเยี่ยเรื่องเเพร่ออกไปจะไม่เป็นผลดี”
ไป๋ชิวอวี่ในใจรู้ชัดเเจ้ง ไป๋ลู่เป็นนายน้อยของตระกูลซือเท่ากับเป็นคนของตระกูลซือ วันนี้ทำอะไรเสียหน้าก็เเค่คนภายในงานที่รู้เรื่อง
เเละเเน่นอนเรื่องในงานเลี้ยงของประธานเยี่ยเจิ้นถิง เรื่องที่จะปิดเงียบไม่มีใครกล้าซุบซิบนินทาลับหลัง
เเต่ถ้าไปถึงสถานีตำรวจฉู่จื้อหานต้องให้สื่อโหมกระพือข่าวให้มากยิ่งขึ้นไปอีก งั้นเรื่องอับอายขายหน้าของไป๋ลู่ก็จะขึ้นข่าวหน้าหนึ่งเเละขึ้นการค้นหายอดนิยมกลายเป็นเรื่องขบขันของทุกคนในประเทศ
ถึงเวลานั้นไม่ใช่เเค่ซือเฮ่าเซวียน เเม้เเต่ญาติผู้ใหญ่ของตระกูลซือก็คงไม่ปล่อยไป๋ลู่ไปง่ายๆ
ไป๋ลู่ลู่เเม้จะโง่เเต่ก็รู้ข้อนี้ดี
ในตอนนี้จึงไม่กล้าพูดอะไรรอพ่อเเละเเม่ช่วยเเก้ไขจัดการ
ตั้งเเต่เล็กจนโตก็เป็นเช่นนี้มาตลอด……
“ยังดีที่เธอเตือนฉัน” ฉู่จื้อหานขมวดคิ้ว “งานประมูลเพิ่งเริ่มไปไม่ถึงครึ่งเลยนี่จะไปรบกวนความสุขของทุกคนไงล่ะ เเต่ถ้าไม่เเจ้งตำรวจจะลงโทษพวกเธอยังไงดี”
“พวกเรายินดีขอโทษชดใช้……” ไป๋ชิวอวี่รีบพูด
“น่าขัน ฉันต้องการให้ขอโทษหรือไง?” ฉู่จื้อหานพูดเสียงเย็นเฉียบ “ตบฉันไปหนึ่งทีเเต่ขอโทษก็จบหรือไง ฉันตบเธอสิบทีเเล้วขอโทษอย่างนี้จะได้มั้ย”
“ฉัน……”
“ความคิดนี้ก๋ไม่เลว” เยี่ยเจิ้นถิงพูดออกมา “หนามยอกเอาหนามบ่ง!”
ฉู่จื้อหานเมื่อได้รับการสนับสนุนจากเยี่ยเจิ้นถิงก็รีบพูด: “พวกเธอไม่อยากให้เเจ้งตำรวจงั้นให้ฉันตบกลับ ฉันตบกลับสิบที ยุติธรรมดี!”
“ฉู่จื้อหาน อย่าเกินไปหน่อย……”
ไป๋ลู่ยังไม่ทันพูดจบก็โดนฉู่จื้อหานตบไปหนึ่งที
ไป๋ลู่โดนตบจนหน้าเเก้มเเดงไปทั้งเเถบ เธอโกรธจนตัวสั่นข่มอารมณ์โกรธจ้องไปที่ฉู่จื้อหาน
ครั้งนี้ไป๋ชิวอวี่ไม่กล้าพูดอะไร เเม้จะปวดใจเเต่ได้เเต่ข่มไว้……
“นี่ตบครั้งที่หนึ่ง” ฉู่จื้อหานกำลังจะลงมือต่อ
“ทำไมต้องลงมือเอง?มือน่าจะเจ็บ?” เยี่ยเจิ้นถิงกล่าวเสริมมาประโยคหนึ่ง
“ใช่อะ ขอบคุณประธานเยี่ยที่เตือน‘’ ฉู่จื้อหานยิ้มเยือกเย็น “คุณน้าไป๋ รบกวนเเล้ว!”
“เธอ……เธอจะให้ฉันตบ?” ไป๋ชิวอวี่มองที่ฉู่จื้อหานอย่างไม่เเน่ใจ
“ทำไม?ไม่เต็มใจ?” ฉู่จื้อหานเลิกคิ้ว “งั้นฉันคงต้องให้บอดี้การ์ดลงมือ พวกเขาลงมือน่าจะกะน้ำหนักไม่ถูก……”
“บอดี้การ์ด!”
“รอเดี๋ยว……” ไป๋ชิวอวี่รีบห้ามไว้ “ได้ ฉันเอง ฉันเอง!”……
พูดเสร็จเธอง้างมือที่สั่นค่อยๆตบไป๋ลู่หนึ่งที……
“ตบนี้ไม่นับ” ฉู่จื้อหานโมโห “ต้องดังให้ได้ยินหน้าต้องมีรอยฝ่ามือไม่อย่างนั้นไม่นับ”
“เธอ……” ไป๋ชิวอวี่โกรธจนตัวสั่นเเต่ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เเต่ลงมือตบไป๋ลู่อย่างเเรง
“เเม่” ไป๋ลู่ร้องไห้เสียงดัง
“ร้องทำไมกันเเม่เธอยังไม่ตาย!” ฉู่จื้อหานยิ้ม “คุณน้าไป๋ทำได้ดี ต่อเลย!”
ไป๋ชิวอวี่ปิดตา,ตบเเรงๆลงไป
“สอง!”
“สาม!”
“สี่!”
“……”
ฉู่จื้อหานนับทีละคำ
เฟิงซื่อหยวนดูเเล้วปวดร้าวใจเเต่ไม่กล้าออกเสียงได้เเต่ก้มหน้านอบน้อม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก