สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 93

ไป๋ชิวอวี่รู้ว่าเหตุการ์ณร้ายเเรงรีบพูดอธิบาย: “ ประธานเยี่ย ลูกสาวของฉันหุนหันพลันเเล่นไปชั่วครู่ไม่เคยคิดจะก่อเรื่องในที่ของท่าน พวกเราต้องขอโทษด้วยให้ชดใช้ให้พวกเราชดใช้ค่าเสียหายอะไรก็ได้หมด”

“ ใช่เเล้วใช่เเล้ว ประธานเยี่ยท่านเป็นผู้ใหญ่ใจกว้างโปรดให้อภัยเธอในครั้งนี้ด้วยเถอะ”

เฟิงซื่อหยวนได้เห็นเหตุการ์ณก็รีบเข้ามาขอความเมตตา

เยี่ยเจิ้นถิงไม่สนใจครอบครัวนี้อยู่เเล้วกลับมองไปที่ฉู่จื้อหาน: “คุณคิดว่าไง”

“ ตั้งเเต่เล็กจนโตฉันไม่เคยโดนลบหลู่แบบนี้” ฉู่จื้อหานโกรธจนอภัยให้ไม่ได้ เเต่พยายามอดทน “เเต่นี่เป็นที่ของประธานเยี่ย ฉันจะไม่ก่อเรื่อง.....”

เธอหยุดถามอย่างเคารพ “ประธานเยี่ย ฉันส่งเธอไปให้สถานีตำรวจได้มั้ย ฉันจะให้ทนายฟ้องเธอ”

“อย่านะ คุณหนูฉู่......” ไป๋ชิวอวี่รีบขอร้อง “คุณจะให้พวกเราชดใช้ขอโทษยังไงก็ได้ เเต่ยังไงอย่าส่งไปสถานีตำรวจ คืนนี้ที่นี่มีเเต่เเขกเหรื่อผู้เกียรติเเละยังเป็นที่ของประธานเยี่ยเรื่องเเพร่ออกไปจะไม่เป็นผลดี”

ไป๋ชิวอวี่ในใจรู้ชัดเเจ้ง ไป๋ลู่เป็นนายน้อยของตระกูลซือเท่ากับเป็นคนของตระกูลซือ วันนี้ทำอะไรเสียหน้าก็เเค่คนภายในงานที่รู้เรื่อง

เเละเเน่นอนเรื่องในงานเลี้ยงของประธานเยี่ยเจิ้นถิง เรื่องที่จะปิดเงียบไม่มีใครกล้าซุบซิบนินทาลับหลัง

เเต่ถ้าไปถึงสถานีตำรวจฉู่จื้อหานต้องให้สื่อโหมกระพือข่าวให้มากยิ่งขึ้นไปอีก งั้นเรื่องอับอายขายหน้าของไป๋ลู่ก็จะขึ้นข่าวหน้าหนึ่งเเละขึ้นการค้นหายอดนิยมกลายเป็นเรื่องขบขันของทุกคนในประเทศ

ถึงเวลานั้นไม่ใช่เเค่ซือเฮ่าเซวียน เเม้เเต่ญาติผู้ใหญ่ของตระกูลซือก็คงไม่ปล่อยไป๋ลู่ไปง่ายๆ

ไป๋ลู่ลู่เเม้จะโง่เเต่ก็รู้ข้อนี้ดี

ในตอนนี้จึงไม่กล้าพูดอะไรรอพ่อเเละเเม่ช่วยเเก้ไขจัดการ

ตั้งเเต่เล็กจนโตก็เป็นเช่นนี้มาตลอด……

“ยังดีที่เธอเตือนฉัน” ฉู่จื้อหานขมวดคิ้ว “งานประมูลเพิ่งเริ่มไปไม่ถึงครึ่งเลยนี่จะไปรบกวนความสุขของทุกคนไงล่ะ เเต่ถ้าไม่เเจ้งตำรวจจะลงโทษพวกเธอยังไงดี”

“พวกเรายินดีขอโทษชดใช้……” ไป๋ชิวอวี่รีบพูด

“น่าขัน ฉันต้องการให้ขอโทษหรือไง?” ฉู่จื้อหานพูดเสียงเย็นเฉียบ “ตบฉันไปหนึ่งทีเเต่ขอโทษก็จบหรือไง ฉันตบเธอสิบทีเเล้วขอโทษอย่างนี้จะได้มั้ย”

“ฉัน……”

“ความคิดนี้ก๋ไม่เลว” เยี่ยเจิ้นถิงพูดออกมา “หนามยอกเอาหนามบ่ง!”

ฉู่จื้อหานเมื่อได้รับการสนับสนุนจากเยี่ยเจิ้นถิงก็รีบพูด: “พวกเธอไม่อยากให้เเจ้งตำรวจงั้นให้ฉันตบกลับ ฉันตบกลับสิบที ยุติธรรมดี!”

“ฉู่จื้อหาน อย่าเกินไปหน่อย……”