สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 36

"ทำอะไรของเธอ" เพียงไม่นานเขาก็ตามออกมา เห็นเธอกำลังปั๊มนมให้ลูก ส่วนนักรบก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะมีชุดคลุมสำหรับปั๊มนม แต่มันก็ยังดูไม่ดี แค่นี้ผู้ชายก็ดูออกแล้ว

"ทำงานค่ะ"

"ไม่ได้ถามเรื่องงาน"

"อันนี้เหรอคะ" หญิงสาวหยิบออกมาแล้วเปลี่ยนอีกข้าง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ฉันกำลังปั๊มน้ำนมแช่ช่องฟรีซไว้ให้ลูก" เธอตอบออกไปด้วยหน้าตาที่เรียบเฉย

และแน่นอนว่าตอนนี้ทุกแผนกกำลังให้ความสนใจ ณ.จุดนี้มาก

"เข้ามาข้างใน เอาเครื่องมือเข้ามาด้วย..ส่วนมึงไม่มีงานทำหรือไง" อาทิตย์สั่งให้เธอเอาอุปกรณ์เข้าไปปั๊มน้ำนมในห้องทำงานของเขา ส่วนประโยคหลังเขาหันไปพูดกับนักรบ

"มึงถามกูเหรอ..เออ..คุณถามผมเหรอครับ"

เขารู้ดีว่านักรบกำลังกวนบาทาสายตาของอาทิตย์ก็เลยจิกลงไปอีก

"งานผมก็กำลังรออยู่นี่ไง วันนี้จะออกนอกสถานที่" นักรบกำลังรอเธอปั๊มนมให้เสร็จเก็บนมใส่ช่องฟรีซไว้ แล้วค่อยออกไปทำงาน

"ทีหลังถ้าจะปั๊มนมแบบนี้ ให้เข้าไปทำในห้อง"

"ทำไมต้องให้แม่เลขานี่เข้าไปปั๊มนมข้างในด้วยล่ะคะ ไอซ์ไม่ยอมนะคะ" ไอซ์เริ่มไม่พอใจ

"ทำไมคุณต้องอยากรู้ไปทุกเรื่องด้วย แล้วงานที่สั่งให้ทำไปถึงไหนแล้ว" คำนี้เขาพูดกับไอซ์ที่มีท่าหึงหวงในตัวเขา และอีกสิ่งหนึ่งที่อาทิตย์ไม่ชอบก็คืออย่ามาหึงหวงเขา

"คะ?" ไอซ์ไม่คิดว่าอาทิตย์จะใช้คำพูดที่รุนแรงกับเธอแบบนี้ ดวงตาของไอซ์เริ่มมองซ้ายมองขวา เพราะรู้สึกเสียหน้ามากที่ถูกเขาตำหนิต่อหน้าทุกคน

"เราไปกันเถอะค่ะคุณนักรบ" หญิงสาวรีบเก็บอุปกรณ์แล้วนำนมที่กลั่นออกมาได้ไปแช่ช่องฟรีซไว้ ..ตั้งแต่วันที่ไอซ์ถูกตบก็ไม่กล้ามายุ่งกับน้ำนมของเธออีกเลย

[ชุมชนสลัม]

"คุณวาดมาแล้วเหรอคะ" ผู้หญิงหลายคนเดินยิ้มหวานออกมาต้อนรับเธอ

"ไม่ต้องเรียกวาดแบบนั้นอีกนะคะ เรียกน้องวาดเหมือนเดิมดีแล้ว"

"ไม่ได้หรอกค่ะ พวกพี่ขอโทษด้วยที่ไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร"

"อะไรนะคะ"

ตอนนี้ทุกคนรู้แล้ว ว่าเธอคือภรรยาเจ้าของที่นี่ ทีแรกคิดว่าเธอเป็นแค่ผู้ประสานงานให้ แต่ไม่คิดว่าเธอคือตัวจริง

"พวกเราดีใจมากเลยค่ะ ที่ยังมีคนมองเห็นชนกลุ่มเล็กๆ แบบพวกเรา"

"อะไรที่พอจะช่วยกันได้ก็ช่วยกันไปค่ะ ว่าแต่พวกพี่เถอะ ไหนว่าจะเสนอโครงการอะไรไงคะ" วันนี้ที่เธอมา เพราะอยากจะจัดหางานให้คนในชุมชนนี้ได้ทำ เพื่อมีรายได้เข้ามาจุนเจือ

พอได้ยินสิ่งที่แม่บ้านทั้งหลายเสนอมา วาดเดือนก็เลยออกความคิดเห็น

"ก็ดีนะคะ ปลูกผักปลอดสารพิษ แล้วมีพื้นที่เพียงพอที่จะปลูกผักไหมล่ะคะ"

"เราก็จะปลูกเท่าที่มีพื้นที่เหลือว่างไว้ค่ะ"

"คุณนักรบคะ"

"ขะ..ครับ" นักรบถึงกับเสียว..ถ้าเธอเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้

"พื้นที่ของคุณอาทิตย์แถวนี้ ไปถึงตรงไหนคะ ยังมีพื้นที่ใหม่อีกไหม"

"มะ..มี..เอ๊อะ ไม่มีแล้วครับ"

"คุณนักรบ!" เธอจับได้ว่าเขาโกหก

"ก็ยังมีที่อีกแปลงหนึ่ง ที่ตรงนั้นไงครับ" พื้นที่ใกล้เคียงชุมชนนี้ก็เป็นที่ดินของอาทิตย์ ที่ซื้อทิ้งไว้ เผื่อว่าสิ่งปลูกสร้างที่เขาจะทำขึ้นมาใช้พื้นที่กว้างมากกว่าที่คาดไว้ เขาก็จะเอาพื้นที่นั้นมาสมทบกัน

"งั้นดีเลย พวกพี่ปลูกผักกันได้ตามสบายเลยค่ะ"

"จริงเหรอคะ" ทุกคนต่างก็ดีใจที่จะได้มีรายได้เพิ่มขึ้น

"แต่ว่า..คุณวาดครับ" ..มึงตายแน่ไอ้นักรบ เรื่องเก่ายังไม่เคลียร์เรื่องใหม่มาอีกแล้ว

"เรื่องนี้ฉันจะคุยกับคุณอาทิตย์เองค่ะ"

[บริษัท]

"ไม่ได้!!"

"มันจะอะไรกันนักหนา พื้นที่ก็ปล่อยทิ้งว่างไว้เฉยๆ"

"คุณรู้ไหมว่าโครงการนี้ของผมวางไว้กี่พันล้าน"

"จะกี่หมื่นล้านก็ช่างคุณปะไร คุณไม่เห็นเหรอว่าคนพวกนั้นเขาเดือดร้อน"

..อะไรของเธอเนี่ย ชายหนุ่มถึงกับพูดไม่ออกที่ดินอันเดิมเขาก็ยังไม่ได้คืนจากเธอ นี่ยังจะเสียที่ดินอีกผืนให้เธอไปปลูกผักงั้นเหรอ

"พรุ่งนี้ฉันจะมาเอาคำตอบจากคุณค่ะ" หญิงสาวทิ้งคำพูดไว้แค่นั้นแล้วก็เดินออกมา เพราะตอนนี้มันถึงเวลาเลิกงานแล้ว เธอต้องรีบกลับไปหาลูกชาย

"ตกลงใครเป็นเจ้าของที่ดินตรงนั้นกันแน่วะ" อาทิตย์ได้แต่บ่นกับตัวเอง

[คฤหาสน์หลังงาม]

"ขอบคุณค่ะที่มาส่ง" พอลงจากรถได้ เธอก็หันมาขอบคุณนักรบ