"ทำอะไรของเธอ" เพียงไม่นานเขาก็ตามออกมา เห็นเธอกำลังปั๊มนมให้ลูก ส่วนนักรบก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะมีชุดคลุมสำหรับปั๊มนม แต่มันก็ยังดูไม่ดี แค่นี้ผู้ชายก็ดูออกแล้ว
"ทำงานค่ะ"
"ไม่ได้ถามเรื่องงาน"
"อันนี้เหรอคะ" หญิงสาวหยิบออกมาแล้วเปลี่ยนอีกข้าง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ฉันกำลังปั๊มน้ำนมแช่ช่องฟรีซไว้ให้ลูก" เธอตอบออกไปด้วยหน้าตาที่เรียบเฉย
และแน่นอนว่าตอนนี้ทุกแผนกกำลังให้ความสนใจ ณ.จุดนี้มาก
"เข้ามาข้างใน เอาเครื่องมือเข้ามาด้วย..ส่วนมึงไม่มีงานทำหรือไง" อาทิตย์สั่งให้เธอเอาอุปกรณ์เข้าไปปั๊มน้ำนมในห้องทำงานของเขา ส่วนประโยคหลังเขาหันไปพูดกับนักรบ
"มึงถามกูเหรอ..เออ..คุณถามผมเหรอครับ"
เขารู้ดีว่านักรบกำลังกวนบาทาสายตาของอาทิตย์ก็เลยจิกลงไปอีก
"งานผมก็กำลังรออยู่นี่ไง วันนี้จะออกนอกสถานที่" นักรบกำลังรอเธอปั๊มนมให้เสร็จเก็บนมใส่ช่องฟรีซไว้ แล้วค่อยออกไปทำงาน
"ทีหลังถ้าจะปั๊มนมแบบนี้ ให้เข้าไปทำในห้อง"
"ทำไมต้องให้แม่เลขานี่เข้าไปปั๊มนมข้างในด้วยล่ะคะ ไอซ์ไม่ยอมนะคะ" ไอซ์เริ่มไม่พอใจ
"ทำไมคุณต้องอยากรู้ไปทุกเรื่องด้วย แล้วงานที่สั่งให้ทำไปถึงไหนแล้ว" คำนี้เขาพูดกับไอซ์ที่มีท่าหึงหวงในตัวเขา และอีกสิ่งหนึ่งที่อาทิตย์ไม่ชอบก็คืออย่ามาหึงหวงเขา
"คะ?" ไอซ์ไม่คิดว่าอาทิตย์จะใช้คำพูดที่รุนแรงกับเธอแบบนี้ ดวงตาของไอซ์เริ่มมองซ้ายมองขวา เพราะรู้สึกเสียหน้ามากที่ถูกเขาตำหนิต่อหน้าทุกคน
"เราไปกันเถอะค่ะคุณนักรบ" หญิงสาวรีบเก็บอุปกรณ์แล้วนำนมที่กลั่นออกมาได้ไปแช่ช่องฟรีซไว้ ..ตั้งแต่วันที่ไอซ์ถูกตบก็ไม่กล้ามายุ่งกับน้ำนมของเธออีกเลย
[ชุมชนสลัม]
"คุณวาดมาแล้วเหรอคะ" ผู้หญิงหลายคนเดินยิ้มหวานออกมาต้อนรับเธอ
"ไม่ต้องเรียกวาดแบบนั้นอีกนะคะ เรียกน้องวาดเหมือนเดิมดีแล้ว"
"ไม่ได้หรอกค่ะ พวกพี่ขอโทษด้วยที่ไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร"
"อะไรนะคะ"
ตอนนี้ทุกคนรู้แล้ว ว่าเธอคือภรรยาเจ้าของที่นี่ ทีแรกคิดว่าเธอเป็นแค่ผู้ประสานงานให้ แต่ไม่คิดว่าเธอคือตัวจริง
"พวกเราดีใจมากเลยค่ะ ที่ยังมีคนมองเห็นชนกลุ่มเล็กๆ แบบพวกเรา"
"อะไรที่พอจะช่วยกันได้ก็ช่วยกันไปค่ะ ว่าแต่พวกพี่เถอะ ไหนว่าจะเสนอโครงการอะไรไงคะ" วันนี้ที่เธอมา เพราะอยากจะจัดหางานให้คนในชุมชนนี้ได้ทำ เพื่อมีรายได้เข้ามาจุนเจือ
พอได้ยินสิ่งที่แม่บ้านทั้งหลายเสนอมา วาดเดือนก็เลยออกความคิดเห็น
"ก็ดีนะคะ ปลูกผักปลอดสารพิษ แล้วมีพื้นที่เพียงพอที่จะปลูกผักไหมล่ะคะ"
"เราก็จะปลูกเท่าที่มีพื้นที่เหลือว่างไว้ค่ะ"
"คุณนักรบคะ"
"ขะ..ครับ" นักรบถึงกับเสียว..ถ้าเธอเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้
"พื้นที่ของคุณอาทิตย์แถวนี้ ไปถึงตรงไหนคะ ยังมีพื้นที่ใหม่อีกไหม"
"มะ..มี..เอ๊อะ ไม่มีแล้วครับ"
"คุณนักรบ!" เธอจับได้ว่าเขาโกหก
"ก็ยังมีที่อีกแปลงหนึ่ง ที่ตรงนั้นไงครับ" พื้นที่ใกล้เคียงชุมชนนี้ก็เป็นที่ดินของอาทิตย์ ที่ซื้อทิ้งไว้ เผื่อว่าสิ่งปลูกสร้างที่เขาจะทำขึ้นมาใช้พื้นที่กว้างมากกว่าที่คาดไว้ เขาก็จะเอาพื้นที่นั้นมาสมทบกัน
"งั้นดีเลย พวกพี่ปลูกผักกันได้ตามสบายเลยค่ะ"
"จริงเหรอคะ" ทุกคนต่างก็ดีใจที่จะได้มีรายได้เพิ่มขึ้น
"แต่ว่า..คุณวาดครับ" ..มึงตายแน่ไอ้นักรบ เรื่องเก่ายังไม่เคลียร์เรื่องใหม่มาอีกแล้ว
"เรื่องนี้ฉันจะคุยกับคุณอาทิตย์เองค่ะ"
[บริษัท]
"ไม่ได้!!"
"มันจะอะไรกันนักหนา พื้นที่ก็ปล่อยทิ้งว่างไว้เฉยๆ"
"คุณรู้ไหมว่าโครงการนี้ของผมวางไว้กี่พันล้าน"
"จะกี่หมื่นล้านก็ช่างคุณปะไร คุณไม่เห็นเหรอว่าคนพวกนั้นเขาเดือดร้อน"
..อะไรของเธอเนี่ย ชายหนุ่มถึงกับพูดไม่ออกที่ดินอันเดิมเขาก็ยังไม่ได้คืนจากเธอ นี่ยังจะเสียที่ดินอีกผืนให้เธอไปปลูกผักงั้นเหรอ
"พรุ่งนี้ฉันจะมาเอาคำตอบจากคุณค่ะ" หญิงสาวทิ้งคำพูดไว้แค่นั้นแล้วก็เดินออกมา เพราะตอนนี้มันถึงเวลาเลิกงานแล้ว เธอต้องรีบกลับไปหาลูกชาย
"ตกลงใครเป็นเจ้าของที่ดินตรงนั้นกันแน่วะ" อาทิตย์ได้แต่บ่นกับตัวเอง
[คฤหาสน์หลังงาม]
"ขอบคุณค่ะที่มาส่ง" พอลงจากรถได้ เธอก็หันมาขอบคุณนักรบ
และตอนนี้ทุกคนทั้งบ้านต่างก็ช่วยก็กันหาให้วุ่น
"ดูทุกห้องแล้วไม่เจอ..หรือว่าจะอยู่กับ.." อรชรมองขึ้นไปด้านบนห้องลูกชาย
วาดเดือนไม่รอช้ารีบวิ่งกลับขึ้นไปด้านบนอีกครั้ง เธอเปิดประตูเข้าไป...
"ตะวัน!" ภาพที่เห็นพ่อกับลูกกำลังนอนกอดกันกลม และมีขวดนมของเด็กวางอยู่ที่พื้น ..น้ำตาเธอถึงกับคลอออกมา
"จุ๊จุ๊" อรชรสะกิดลูกสะใภ้ให้ออกมาก่อน ปล่อยให้พ่อกับลูกเขาสานสัมพันธ์กันไป
7:35 น..
"สายอีกแน่เลย" พอเห็นว่าลูกอยู่กับพ่อ หญิงสาวก็เลยกลับมานอนต่อ ตื่นมาอีกที..
"วันนี้ต้องสายอีกแน่เลย" กว่าจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกมา
ปี๊ด! เสียงแตรรถดังขึ้นด้านหลังของหญิงสาวร่างระหงที่กำลังรีบเดินออกมาหน้าปากซอย
เธอหันกลับไปมองเห็นว่าเป็นรถของเขา ก็เลยเดินหลบขึ้นริมฟุตบาท เพราะคิดว่าเธอคงจะเดินขวางทางรถของเขามั้งถึงได้บีบแตรไล่
"ขึ้นมา" ชายหนุ่มเลื่อนกระจกลงนิดหนึ่ง
วาดเดือนมองซ้ายมองขวา พอไม่มีใครก็เลยคิดว่าเขาพูดกับเราเหรอ แต่เธอก็ไม่ขึ้น..ยังรีบเดินต่อไป
พอเธอไม่ขึ้นรถด้วย เขาก็ขับรถผ่านไป เพราะรู้สึกเสียหน้ามากที่ถูกผู้หญิงปฏิเสธ
[บริษัท]
"ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นเลขาของท่านประธาน แต่คุณมาสายแบบนี้ไม่ได้นะคะ" พอเธอรูดบัตรไม่ผ่านสองวันติดๆ กัน ก็ต้องถูกเชิญ
"ขอโทษจริงๆ ค่ะ วันหลังจะไม่มาสายแบบนี้อีกแล้ว"
"ไม่มีวันหลังแล้วค่ะ ถ้าคุณยังรูดบัตรสายอีกคือต้องได้เชิญออกแล้วล่ะค่ะ"
"จะไม่สายอีกแล้วค่ะ"
"ฉันก็เห็นพูดแบบนี้ทุกราย..แต่ก็ยังเห็นสายอยู่ดี"
"เดี๋ยวก่อนครับ" นักรบขึ้นไปหาเธอที่ห้องทำงาน ได้ยินคนบอกว่าฝ่ายบุคคลเรียกลงมาพบข้างล่าง เขาคิดว่าต้องด้วยเหตุผลนี้แน่ก็เลยรีบลงมาดู
"มันเป็นกฎของทางบริษัทค่ะคุณนักรบ ถึงแม้ว่าจะเป็นเด็กฝากหรือเด็กเส้นเราต้องเคารพกฎของบริษัท"
"ใช่ครับเราต้องเคารพกฎของบริษัท แต่ผมขอเว้นไว้สักคนนะ ไปเถอะครับคุณวาดเดือน..ธนเกียรติโกศล"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามี(ไร้)รัก
คู่นักรบยิ่งน่ารัก😊😊😊...