สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 35

ชายหนุ่มร่างสูงที่มีเรี่ยวแรงเยอะ ถึงแม้ว่าเขาจะกระชากเธอให้เดินตาม แต่ก็ไม่ได้ใช้แรงอะไรมาก

"ขึ้นรถ" เสียงทุ้มออกมาจากปาก แต่ทว่าทำให้คนฟังรู้สึกหวาดหวั่น จนเด็กน้อยเริ่มเบะปาก

"โอ๋~ ไม่ร้องนะครับตะวัน" ตอนนี้มือเธอเป็นอิสระทั้งสองข้าง สามารถโอบกอดลูกได้แล้ว

"ขึ้น" พอเห็นว่าเด็กกำลังหวาดกลัว เขาก็เลยพูดด้วยเสียงเบาลง พร้อมกับเปิดประตูรถให้

วาดเดือนพาลูกขึ้นไปนั่งบนนั้นแบบว่าง่าย โดยที่ไม่ถามว่าเขาจะพาเธอกับลูกไปไหน

พอรถเคลื่อนตัวออกมาเด็กน้อยก็ มองซ้ายมองขวา มองหน้ามองหลัง พอมองไปที่คนขับ ตะวันเกิดนึกสนุกขึ้นมาก็เลยปีนป่าย กระชากแขนเสื้อ ของคนขับเพื่อขอไปนั่งตำแหน่งนั้นด้วย

"ไม่ได้นะลูกมันอันตราย" หญิงสาวพยายามกอดลูกไว้ไม่ให้ดิ้น แต่ยิ่งห้ามเด็กยิ่งงอแง เพราะตอนนี้เขาเห็นของเล่นใหม่..นั่นก็คือพวงมาลัยรถ

แต่อาทิตย์ก็ทำเป็นไม่สนใจยังขับรถต่อไป

เพียงไม่นานรถคันหรูก็ได้เลี้ยวเข้าคฤหาสน์หลังงาม..

"ลง"

เธอไม่รอให้เขาสั่งเป็นครั้งที่สอง หญิงสาวอุ้มลูกได้ก็ก้าวลงรถ เพียงไม่นานรถอีกคันก็วิ่งตามเข้ามา นั่นคือรถของนักรบที่มีแม่ของเขาติดมาด้วย

"คุณผู้ชาย..อุ้ย" แจ๋ววิ่งแจ้นยิ้มหวานรีบออกมารับ แต่พอเห็นวาดเดือนอุ้มเด็กเข้ามาด้วยถึงกับหยุดชะงัก

ทุกคนเดินตามเข้ามา แต่ก็ไม่มีใครกล้าถาม กล้าพูดคุยกัน เพราะอยากจะรู้ว่าอาทิตย์จะทำอะไรต่อ

"จนกว่าผมจะแน่ใจทุกเรื่องที่เกิดขึ้น ห้ามให้เด็กและผู้หญิงคนนี้ออกจากบ้านหลังนี้" เธอมีทะเบียนสมรสกับเขา แถมเด็กคนนี้ยังมีหน้าตาคล้ายเขามาก แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า ไม่มีใครเอ่ยปากตอบเขาได้เลยสักคนว่ามันคืออะไร

"ค่ะ" นี่มันอาจจะเป็นก้าวแรกที่เขาจะจำเรากับลูกได้ ถึงแม้ว่าเขาจะเย็นชามาก แต่เธอก็พร้อมที่จะสู้กับมันอีกสักยก

อาทิตย์ก็เลยสั่งให้คนไปจัดห้องให้เธอกับลูก ซึ่งห้องนั้น อยู่ติดกับห้องของเขา

ส่วนเรื่องเสื้อผ้าของทั้งสอง นักรบรับอาสากลับไปเอาที่บ้านของเธอมาให้

เวลาผ่านไป ตอนนี้ทุกคนได้มารวมตัวกันที่ห้องโถงใหญ่ของบ้าน บรรยากาศดูเครียดมาก และก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากพูดขึ้นมาก่อน

คลื่ดด คลื่ดดด เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นได้ทำลายความเงียบในห้องนั้น

ชายหนุ่มหยิบขึ้นมาดูว่าเป็นเบอร์ของใคร แล้วเขาก็ตัดสายไป

คลื่ดด คลื่ดดด ..สายที่สองเขาก็ตัดไปเหมือนเดิม

"ตะวันครับเราขึ้นไปนอนกันดีกว่าลูก" หญิงสาวดูแล้วว่าเขาคงจะลำบากใจที่จะรับสายนั้น ไม่แน่อาจจะเป็นผู้หญิงของเขาที่โทรเข้ามา เธอก็เลยเลือกที่จะพาลูกออกไป

"เดี๋ยวคุณย่าขึ้นไปส่งหนูดีกว่าครับตะวัน" ช่วงนี้ตะวันกำลังเพิ่งจะหัดนั่ง แต่เขาก็ดื้อมาก

"ผมอุ้มให้ดีกว่าครับ" นักรบเป็นคนอาสา เพราะว่ากว่าจะอุ้มเด็กขึ้นไปถึงชั้นบน มีแต่ผู้หญิงและคนชรา ส่วนพ่อน่ะเหรอ ได้แต่นั่งวางมาดเท่ แต่ดูอีกนัยหนึ่งเขาคงกำลังใช้ความคิด

"ไม่ต้องมึงกลับบ้านไปสะ" อาทิตย์เอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง เขากำลังหาคำตอบในทุกเรื่อง

"คุณกลับไปเถอะค่ะคุณนักรบ อย่าลืมทำแผลด้วยนะคะ" วาดเดือนไม่อยากจะขัดใจเขา..เธออุ้มลูกเดินขึ้นไปชั้นบนทันทีที่พูดจบ

ยังเดินไม่ถึงชั้นบนเลยก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์เข้ามาอีกครั้ง และครั้งนี้เขาก็กดรับ

"ว่าไง"

เช้าวันต่อมา..

เมื่อคืนนี้ตะวันงอแงทั้งคืนเพราะแปลกที่ จนทำให้แม่และคุณย่าไม่ได้หลับได้นอน ต้องผลัดเปลี่ยนกันอยู่เป็นเพื่อน

"ตะวันครับวันนี้หนูอยู่กับคุณย่านะแม่ต้องได้ออกไปทำงาน" โชคดีหน่อยที่บ้านหลังนี้มีคนดูแลช่วยหลายคน และโชคดีมากๆ อีกอย่างหนึ่งคือคุณย่ารักหลาน รักมากแทบไม่อยากจะปล่อยให้หลานคลาดสายตา

หญิงสาวแต่งตัวลงมารอนักรบอยู่พักใหญ่ก็ไม่เห็นเข้ามารับ เธอก็เลยต้องได้เดินออกมาเพื่อขึ้นรถประจำทาง ถ้าจะใช้รถของบ้านหลังนั้นก็เกรงใจ

[บริษัท]