สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 34

"เรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง" แฟ้มเอกสารได้ถูกโยนไปตรงหน้าแบบไม่พอใจ

"มันเกิดอะไรขึ้นครับ" ฝ่ายกฎหมายของบริษัทหยิบเอกสารนั้นขึ้นมาเปิดดู "ห๊าา" ถึงกับตกใจ "เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไงครับ"

"ผมต้องถามคุณมากกว่าไหม ผู้หญิงคนนั้นทำไมมีสิทธิ์มาเซ็นต์เอกสารพวกนี้ได้"

"เดี๋ยวนะครับ เอกสารสำคัญขนาดนี้ แม้แต่แม่ของคุณก็เซ็นต์ไม่ได้ นอกเสียจาก.."

"นอกเสียจากอะไร รีบพูดมา!" ตอนนี้ในความคิดของเขาคิดว่าเธอโกง ซึ่งมันเป็นสิ่งที่เขาเกลียดมากที่สุด

"ก็นอกเสียจากว่าผู้หญิงคนนั้นจะมีใบทะเบียนสมรสกับคุณ หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าภรรยาตามกฎหมาย"

"ภรรยาตามกฎหมาย คุณจะบ้าเหรอ ผมยังไม่ได้แต่งงาน"

"ผมขอเช็คเรื่องนั้นอีกทีนะครับ" ฝ่ายกฎหมายไม่แน่ใจ..มีด้วยเหรอที่จะปลอมทะเบียนสมรสได้ ถ้าปลอมได้ผู้หญิงคนนี้อาจหาญมากเกินไปแล้ว

ฝ่ายกฎหมายเปิดเครื่อง notebook ที่ติดตัวมาด้วยตรงนั้นเลย กดอยู่เพียงไม่นานก็สามารถเช็คขึ้นมาได้ว่า

"คุณจดทะเบียนสมรสไปแล้วนี่ครับ"

"ไหนเอามาให้ผมดูสิ" คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นลายเซ็นต์ที่ตัวเองเป็นคนเซ็นต์ลงไป "มันเป็นไปได้ยังไง ..วาดเดือนงั้นเหรอ?" เรื่องนี้แม่กับนักรบต้องรู้แน่ แล้วมันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกับเราเนี่ย "พวกคุณออกไปก่อน"

ชายหนุ่มใช้เวลาอยู่กับตัวเองเพื่อทบทวน วันที่เขาเซ็นต์ทะเบียนสมรสเมื่อเกือบสองปีที่แล้ว เพราะมีวันที่บอกด้วยว่าเขาเซ็นต์วันที่เท่าไร ทำไมเขาถึงจำไม่ได้..ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว

ตอนนี้เรื่องที่ดินนั้นเล็กน้อยมาก แต่เรื่องใบทะเบียนสมรสที่เขาเซ็นต์กับเธอมันคืออะไร ..แม้แต่เวลาที่เขาขับรถก็ยังครุ่นคิดเรื่องนี้

เพียงไม่นานรถคันหรูก็ได้เข้ามาจอดที่บ้านของเขาเอง ชายหนุ่มตรงเข้าไปในบ้านหวังที่จะถามผู้เป็นแม่

"คุณผู้หญิงยังไม่กลับมาเลยค่ะ"

"รู้ไหมว่าคุณแม่ไปไหน ท่านออกไปทุกวันเลย"

"เออคือว่า.."

"ตอบมา!!" อาทิตย์เริ่มใช้เสียงเพื่อเค้นเอาคำตอบให้ได้

"คุณผู้หญิงไปหาหลานค่ะ" แจ๋วรีบตอบออกไปเพราะตกใจ ทั้งๆ ที่ถูกสั่งห้ามไว้แล้วไม่ให้พูดอะไรทั้งนั้น

"ไปหาหลาน..หลานที่ไหน!"

"เรื่องนี้แจ๋วก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ได้ยินคุณผู้หญิงพูดกับป้า"

อาทิตย์รีบออกมาจากบ้าน เขาขับรถตรงไปที่คอนโดของนักรบ เพราะตอนนี้เป็นเวลาเลิกงาน นักรบออกไปทำงานนอกสถานที่ ชายหนุ่มคิดว่าเพื่อนคงจะแวะกลับคอนโดไปแล้ว

แต่มาถึงคอนโด เขาเพิ่งรู้ว่าตัวเองคิดผิด "มันไปไหนของมัน"

อาทิตย์กลับลงมาที่รถ พยายามโทรหาแต่นักรบก็ไม่รับสาย

เขาก็เลยตรงไปที่ชุมชนสลัมนั้น ดูว่าพวกนั้นกลับไปหรือยัง

"หึ! ดูขยันจังเลยนะ" พอมาจอดรถที่หน้าชุมชน ก็ยังเห็นรถของนักรบจอดอยู่

อาทิตย์ไม่รอช้ารีบเดินเข้าไป เพราะคนที่นี่ไม่กล้าทำร้ายร่างกายเขาอยู่แล้ว

"ขออีกเพลงครับ พี่สาวคนสวย"

"พอแล้วค่ะ ม้นค่ำมากแล้ว พี่ต้องได้รีบกลับบ้านก่อน"

ภาพที่เขาเห็นมันทำให้เท้าที่กำลังก้าวเดินถึงกับหยุดชะงัก เธอโอบกอดเด็กในสลัมแบบไม่รังเกียจเลย แถมยังร้องรำทำเพลง ให้เด็กๆ เต้นตาม

ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอ่อนหวาน มันสะกดซาตานแบบเขาให้หยุดได้

..เธอเป็นใครกันแน่วาดเดือน มือหนายื่นมากกุมหน้าอกข้างซ้ายตัวเองไว้ เพราะตอนนี้มันเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เหมือนกับเธอมีอิทธิพลกับหัวใจของเขามาก

"คุณวาดคะ กับข้าวพวกพี่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ ค่ะ" คนในชุมชนถือหม้อ อาหารออกมา แล้วส่งมันให้กับวาดดือน

"แม่ตอบผมมาสิครับ มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น!!" อาทิตย์ไม่สนใจคำถามของนักรบเลย เขายังพูดกับแม่ต่อ.. แต่สายตาของเขามองไปที่เด็ก คนที่แม่เขากำลังอุ้มอยู่

ทุกคนไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนั้นยังไงดี เพราะหลวงพ่อได้ห้ามไว้ไม่ให้บอกเรื่องนี้ นอกจากเขาจะรู้ด้วยตัวเอง

วาดเดือนรับลูกจากมือของคุณย่ามาอุ้มไว้ เธอไม่มีคำตอบใดๆ ให้กับเขา

"อาทิตย์มึงหยุดก่อน" นักรบรีบเข้ามาขวางเมื่อเห็นว่าอาทิตย์เดินตรงเข้าไปหาวาดเดือนกับลูก

"มึงถอยไป.."

"กูไม่ถอย"

"กูบอกให้มึงถอยไป!!"

พั๊วะ! หมัดของอาทิตย์ กระแทกเข้าที่ใบหน้านักรบอย่างแรง

"คุณนักรบ" วาดเดือนกำลังจะเข้าไปช่วยพยุงนักรบให้ลุกขึ้น แต่ถูกมือของอาทิตย์กระชากออกมาก่อน

"มีใครจะบอกผมได้บ้าง ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร เด็กคนนี้เป็นใคร!" ยิ่งมองดูหน้าเด็กใกล้ๆ ยิ่งหน้าเหมือนเขามาก

"ปล่อยค่ะฉันเจ็บ" อาทิตย์เผลอกำแขนของเธอแรงไป

"อาทิตย์ฟังแม่ก่อนนะลูก"

"ไม่นะคะคุณแม่"

"คุณแม่งั้นเหรอ?"

"อาทิตย์ปล่อยน้องก่อนลูก แขนน้องแดงหมดแล้วนั่นน่ะ" อรชรรีบห้ามลูกชายไว้ แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอ

"ออกมานี่!" ชายหนุ่มลากตัวเธอและเด็กให้ออกมาที่รถด้วย ในเมื่อไม่มีใคร บอกความจริง..เขาจะค้นหามันด้วยตัวเองก็ได้