สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 33

"เมื่อกี้ผู้หญิงคนนั้นพูดว่าอะไรนะ กูได้ยินไม่ถนัด" คนข้างบ้านที่กำลังทำงานจักสานเพื่อหารายได้มาจุนเจือครอบครัวบ้าง ที่จริงนางก็ไม่ได้ตั้งใจแอบฟังหรอก เพราะบ้านอยู่ติดๆ กัน ได้ยินสิ่งที่ผู้หญิงแปลกหน้าเพิ่งพูดไปก็เลยถามขึ้น

"บอกว่าเราไม่ต้องย้ายออกจากที่นี่แล้ว"

"ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิ หรือเธอจะเป็นนางฟ้าแปลงกายลงมาช่วยพวกเราวะ"

"พี่ดูหนังจักรๆ วงศ์ๆ เยอะไปไหม" ผู้หญิงแม่ลูกอ่อนกำลังบดกล้วยต่อ เพราะยังไงต้องมีอะไรรองท้องให้ลูกก่อน

ตัดออกมาหน้าชุมชน..

"คุณพาฉันไปที่ที่หนึ่งหน่อยสิคะ" พอออกมาจากชุมชนนั้นวาดเดือนก็รีบชวนนักรบให้พาไป

"คุณจะไปไหน แล้วเมื่อกี้ด้านในมีอะไรเกิดขึ้นไหม" นักรบมองดูร่างการเธอ เพื่อเช็คว่าครบ 32 อยู่ไหม

"ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่า คุณพาฉันไปซื้อของหน่อย" วาดเดือนเดินไปขึ้นรถก่อนคนขับ

[มินิมาร์ท]

"คุณจะซื้ออะไร"

"ซื้อข้าวกับนมเด็ก"

"ไหนบอกยังไม่อยากให้ตะวันกินนมแบบนี้ไง" นักรบรีบเดินตามไปเห็นเธอหยิบนมผงของเด็ก

"ไม่ได้ซื้อให้ตะวันหรอก ซื้อให้เด็กในชุมชน"

"ซื้อให้เด็ก?" ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาแปลกใจได้ทุกที

พอได้ของครบแล้ว ทั้งสองก็กลับมาที่ชุมชนในอีกครั้ง

"ของเยอะขนาดนี้คุณจะถือเข้าไปได้ยังไงคนเดียว"

"ถือได้แล้วกัน คุณไม่ต้องตามเข้ามานะ เดี๋ยวพวกเขาเห็นแล้วจะพลอยไม่รับของเอา" ข้าวสารหนึ่งกระสอบแถมยังมีนมผง เครื่องใช้ของเด็ก อาหารสด หญิงสาวแบกเอากระสอบข้าว แล้วของที่เหลือก็หิ้วอีกมือ

"ผู้หญิงแบบนี้หาได้จากที่ไหนอีกวะเนี่ย" ตอนนี้นักรบเริ่มอิจฉาเพื่อนแล้วที่มีคู่ชีวิตแบบนี้ เธอทนสู้ได้ทุกอย่างจริงๆ

ติ้ง~

พอมีข้อความ LINE เข้ามาอาทิตย์ก็รีบเปิดอ่านดู

"เธอทำบ้าอะไรของเธอ" คนที่ออกไปทำงานนอกสถานที่ ถ่ายรูปส่งมาให้เขาดู ตอนที่วาดเดือนกำลังแบกข้าวสารใส่ไหล่ แล้วมือก็หิ้วของพะรุงพะรัง

ตัดกลับมา..

"สวัสดีค่ะ"

"อะไรเยอะแยะเลยแม่หนู" คุณตาที่นั่งรถเข็นกำลังจะเข็นรถเข้ามารับของ

"ไม่ต้องหรอกค่ะคุณตา เดี๋ยววาดเอาเข้าไปเก็บข้างในให้" พอเอาข้าวไปวางแล้ว เธอก็จัดการหุงข้าวไว้ให้เสร็จสรรพ ส่วนกับข้าวมีทั้งของสดและก็สำเร็จรูปมาแล้ว หญิงสาวก็เลยวางไว้ใกล้กัน

"แล้วหนูเอาเงินที่ไหนไปซื้อ" ตาคนนี้ยังเป็นห่วงกลัวเธอไม่มีเงินจะกินข้าว

"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะหนูพอมีเงิน"

พอเอาของให้คุณตาคนนั้นเสร็จ วาดเดือนก็เดินไปอีกซอยเพื่อที่จะเอานมผงให้เด็ก

"ฉันบอกแล้วไงอย่าให้เด็กกินอะไรแบบนี้" หญิงสาวกลับมาถึง แม่กำลังป้อนกล้วยเข้าปากลูก "คุณรู้ไหมว่าแต่ละคำที่คุณส่งเข้าไปในปากของแก คุณกำลังจะฆ่าลูกของคุณนะ"

"ดีกว่าให้แกอดตาย"

"แกจะไม่อดตายอีกแล้ว คุณเอานมนี้ไปชงให้ลูกคุณกิน แล้วฉันจะรับผิดชอบเรื่องนมของลูกคุณเอง"

แม่ลูกอ่อนคนนั้นพนมมือไหว้ขอบคุณด้วยใจจริง เพราะเธอไม่มีปัญญาซื้อนมราคาแพงพวกนี้ให้ลูกกินอยู่แล้ว

"ไม่ต้องไหว้ฉันหรอกค่ะ"

"น้องสาว พี่ถามหน่อยสิ พี่ได้ยินน้องบอกว่าไม่ต้องให้พวกเราย้ายออกจากที่นี่แล้ว"