สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 33

"เมื่อกี้ผู้หญิงคนนั้นพูดว่าอะไรนะ กูได้ยินไม่ถนัด" คนข้างบ้านที่กำลังทำงานจักสานเพื่อหารายได้มาจุนเจือครอบครัวบ้าง ที่จริงนางก็ไม่ได้ตั้งใจแอบฟังหรอก เพราะบ้านอยู่ติดๆ กัน ได้ยินสิ่งที่ผู้หญิงแปลกหน้าเพิ่งพูดไปก็เลยถามขึ้น

"บอกว่าเราไม่ต้องย้ายออกจากที่นี่แล้ว"

"ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิ หรือเธอจะเป็นนางฟ้าแปลงกายลงมาช่วยพวกเราวะ"

"พี่ดูหนังจักรๆ วงศ์ๆ เยอะไปไหม" ผู้หญิงแม่ลูกอ่อนกำลังบดกล้วยต่อ เพราะยังไงต้องมีอะไรรองท้องให้ลูกก่อน

ตัดออกมาหน้าชุมชน..

"คุณพาฉันไปที่ที่หนึ่งหน่อยสิคะ" พอออกมาจากชุมชนนั้นวาดเดือนก็รีบชวนนักรบให้พาไป

"คุณจะไปไหน แล้วเมื่อกี้ด้านในมีอะไรเกิดขึ้นไหม" นักรบมองดูร่างการเธอ เพื่อเช็คว่าครบ 32 อยู่ไหม

"ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่า คุณพาฉันไปซื้อของหน่อย" วาดเดือนเดินไปขึ้นรถก่อนคนขับ

[มินิมาร์ท]

"คุณจะซื้ออะไร"

"ซื้อข้าวกับนมเด็ก"

"ไหนบอกยังไม่อยากให้ตะวันกินนมแบบนี้ไง" นักรบรีบเดินตามไปเห็นเธอหยิบนมผงของเด็ก

"ไม่ได้ซื้อให้ตะวันหรอก ซื้อให้เด็กในชุมชน"

"ซื้อให้เด็ก?" ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาแปลกใจได้ทุกที

พอได้ของครบแล้ว ทั้งสองก็กลับมาที่ชุมชนในอีกครั้ง

"ของเยอะขนาดนี้คุณจะถือเข้าไปได้ยังไงคนเดียว"

"ถือได้แล้วกัน คุณไม่ต้องตามเข้ามานะ เดี๋ยวพวกเขาเห็นแล้วจะพลอยไม่รับของเอา" ข้าวสารหนึ่งกระสอบแถมยังมีนมผง เครื่องใช้ของเด็ก อาหารสด หญิงสาวแบกเอากระสอบข้าว แล้วของที่เหลือก็หิ้วอีกมือ

"ผู้หญิงแบบนี้หาได้จากที่ไหนอีกวะเนี่ย" ตอนนี้นักรบเริ่มอิจฉาเพื่อนแล้วที่มีคู่ชีวิตแบบนี้ เธอทนสู้ได้ทุกอย่างจริงๆ

ติ้ง~

พอมีข้อความ LINE เข้ามาอาทิตย์ก็รีบเปิดอ่านดู

"เธอทำบ้าอะไรของเธอ" คนที่ออกไปทำงานนอกสถานที่ ถ่ายรูปส่งมาให้เขาดู ตอนที่วาดเดือนกำลังแบกข้าวสารใส่ไหล่ แล้วมือก็หิ้วของพะรุงพะรัง

ตัดกลับมา..

"สวัสดีค่ะ"

"อะไรเยอะแยะเลยแม่หนู" คุณตาที่นั่งรถเข็นกำลังจะเข็นรถเข้ามารับของ

"ไม่ต้องหรอกค่ะคุณตา เดี๋ยววาดเอาเข้าไปเก็บข้างในให้" พอเอาข้าวไปวางแล้ว เธอก็จัดการหุงข้าวไว้ให้เสร็จสรรพ ส่วนกับข้าวมีทั้งของสดและก็สำเร็จรูปมาแล้ว หญิงสาวก็เลยวางไว้ใกล้กัน

"แล้วหนูเอาเงินที่ไหนไปซื้อ" ตาคนนี้ยังเป็นห่วงกลัวเธอไม่มีเงินจะกินข้าว

"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะหนูพอมีเงิน"

พอเอาของให้คุณตาคนนั้นเสร็จ วาดเดือนก็เดินไปอีกซอยเพื่อที่จะเอานมผงให้เด็ก

"ฉันบอกแล้วไงอย่าให้เด็กกินอะไรแบบนี้" หญิงสาวกลับมาถึง แม่กำลังป้อนกล้วยเข้าปากลูก "คุณรู้ไหมว่าแต่ละคำที่คุณส่งเข้าไปในปากของแก คุณกำลังจะฆ่าลูกของคุณนะ"

"ดีกว่าให้แกอดตาย"

"แกจะไม่อดตายอีกแล้ว คุณเอานมนี้ไปชงให้ลูกคุณกิน แล้วฉันจะรับผิดชอบเรื่องนมของลูกคุณเอง"

แม่ลูกอ่อนคนนั้นพนมมือไหว้ขอบคุณด้วยใจจริง เพราะเธอไม่มีปัญญาซื้อนมราคาแพงพวกนี้ให้ลูกกินอยู่แล้ว

"ไม่ต้องไหว้ฉันหรอกค่ะ"

"น้องสาว พี่ถามหน่อยสิ พี่ได้ยินน้องบอกว่าไม่ต้องให้พวกเราย้ายออกจากที่นี่แล้ว"

"คุณนักรบช่วยอะไรฉันหน่อยสิคะ"

"ค..คุณจะให้ผมช่วยอะไรอีก" ..เช็ดเหงื่อทันไหมวะกู เขากลัวว่าเธอจะคิดทำอะไรแผลงๆ ลงไปอีก

"ฉันอยากทำให้ที่ดินตรงนี้เป็นที่สาธารณประโยชน์"

"อะไรนะ??!" นักรบคิดว่าตัวเองฟังผิด

"คุณช่วยจัดการให้ฉันหน่อยนะคะ"

"เราทำแบบนั้นไม่ได้หรอก เพราะว่าที่ตรงนี้เป็นชื่อของไอ้อาทิตย์มัน"

"ทำได้สิคะ"

วันต่อมา..

"ฉันถามอะไรเธอหน่อยสิ" คนที่พูดขึ้นก็คือไอซ์ ซึ่งตอนนี้กำลังคุยกับวาดเดือน แต่ดูเหมือนวาดเดือนจะไม่สนใจ เพราะเธอกำลังวุ่นอยู่กับการอ่านเอกสารที่อยู่ตรงหน้า

"เธอเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวใช่ไหม" พอคำถามนี้ถูกยิงออกมาจากปาก ..วาดเดือนถึงชายตามองขึ้นมาดูคนที่พูด "ฉันเดาแล้วไม่ผิดจริงๆ ถึงว่าทำไมลูกยังเล็กอยู่ แต่เธอถึงได้ดิ้นรนมาทำงานแบบนี้"

"ฉันเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวแล้วมันหนักตรงไหนของเธอไม่ทราบ" ..เริ่มจะลงสู่สนามรบอีกแล้วใช่ไหม ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาเล่นกับเธอนะยัยก้อนน้ำแข็ง

"เธอถูกผัวทิ้ง หรือว่าทิ้งผัวล่ะ แต่แบบเธอฉันคิดว่าอย่างแรกมากกว่า" คำนี้ไอซ์พูดออกมาเสียงดังมากเพื่อที่จะให้ทุกคนได้ยิน

วาดเดือนส่ายศีรษะเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้นิสัยเหมือนเด็กมาก เธอก็เลยไม่อยากจะแลกด้วย เพราะตอนนี้สิ่งที่เธอกำลังทำอยู่มันใหญ่หลวงนัก

เวลาผ่านไป.. ตอนนี้ก็ย่างเข้าวันที่ 3 ที่อาทิตย์ขีดเส้นตายให้กับวาดเดือน ถ้าเธอทำงานนี้ไม่สำเร็จให้ออกจากบริษัทของเขาไปสะ

"อะไรนะ!!??" ชายหนุ่มหยิบเอกสารที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาดูแบบงงงวย คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแทบจะเป็นการผูกโบว์อยู่แล้ว

"ตามที่คุณอาทิตย์เห็นเลยครับ ตอนนี้เราดำเนินงานอะไรไม่ได้สักอย่าง เพราะที่ตรงนั้นกำลังถูกโอนย้ายไปเป็นที่สาธารณประโยชน์แล้ว"

"แจ้งฝ่ายกฎหมาย ให้เข้ามาพบผมในห้องนี้ด่วน" ตามที่เขาดูเอกสารนั้นมันยังไม่สำเร็จ เพราะต้องรอลายเซ็นต์จากเขาด้วย แต่อีกสิ่งหนึ่งที่อาทิตย์สงสัย ทำไมผู้หญิงคนนี้.. คนที่มีชื่ออยู่ในใบแสดงสิทธิ์ ถึงดำเนินเรื่องในที่ดินของเขาได้..