สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 32

"นมที่แช่ช่องฟรีซหายไปไหนแล้ว" หญิงสาวรีบเปิดดูช่องข้างล่างเผื่อว่ามีคนย้ายลงมาไว้แต่ก็ไม่เจอ

"ป้าคะ เห็นนมที่แช่อยู่ในนี้ไหม" จังหวะนั้นแม่บ้านที่ทำความสะอาดชั้นผู้บริหารก็เข้ามาพอดี

"เห็นอยู่ในถังขยะค่ะ แต่ตอนนี้ป้าเอาไปทิ้งแล้วนะคะ"

"แล้วมันไปอยู่ในถังขยะได้ยังไงคะ"

"ป้าก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ป้าไม่ได้ทิ้งนะคะ แต่ป้าเห็น" ป้าก็งงอยู่เหมือนกันว่าปั๊มนมออกมาได้เยอะขนาดนั้นแล้วทำไมต้องทิ้ง

ดวงตางามค่อยๆ ปิดลงเพื่อควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ไม่ให้มันระเบิด เพราะตอนนี้เธอพอจะเดาได้แล้วว่าใครเป็นคนทำ

"ไม่ทนแล้วโว้ย!!" พยายามกลั้นอารมณ์ไว้แล้วมันยิ่งพุ่งขึ้นสูง เพราะมันเป็นน้ำนมที่เธอกลั่นกรองออกมาเพื่อไว้ให้ลูกน้อยได้กิน

คนตัวเล็กเดินออกมาจากห้องกาแฟนั้น สองมือเรียวกำแน่นเพราะโมโหมาก

"ฝีมือเธอใช่ไหม" ถึงแม้ว่าจะโมโหมากแต่ก็พยายามตั้งสติไว้

"บ้าหรือเปล่าอยู่ดีๆ ก็.." ไอซ์หยุดคิดนิดหนึ่งว่าคำถามนี้มันคงจะเกี่ยวกับสิ่งที่เธอทิ้งไป "เธอหมายถึงนมหรือเปล่า"

"มันเป็นฝีมือของเธอใช่ไหม!!" วาดเดือนกัดปากกัดฟันถามไปอีกครั้ง

ตุ๊กตาและมดรีบเดินเข้ามาห้ามกลัวว่าจะเป็นเรื่องใหญ่

"เป็นฝีมือของฉันแล้วทำไม มันตู้เย็นของเธอหรือไง ถึงได้เอานมสกปรกมาแช่ไว้แบบนั้น"

"นมฉันสกปรกตรงไหน!" เลือดกำลังขึ้นหน้า

"หยี้!!! จะไม่สกปรกได้ยังไง บีบออกมาจากเต้าแบบนั้น" พูดพร้อมกับทำท่าทางขยะแขยงมาก

เพี๊ยะ!!

"วัาย..พอแล้วค่ะ" ตุ๊กตารีบเข้าไปห้ามก่อนที่วาดเดือนจะตบหน้าไอซ์ครั้งที่สอง

"มึง!!" ไอซ์เข้ามากระชากเสื้อของวาดเดือนให้ออกจากกลุ่มคนที่เข้ามาห้าม เพื่อที่จะตบคืน

"เกิดอะไรขึ้น" นักรบออกมาจากลิฟต์พอดีก็ตรงเข้ามาช่วยห้ามอีกคน

"เด็กฝากของคุณนักรบตบฉัน" ไอซ์ลูบแก้มตัวเองเบาๆ เพื่อให้รู้ว่าตรงไหนที่ถูกตบ

"ปล่อยค่ะ" วาดเดือนขอให้คนที่ห้ามเธออยู่ถอยออกไป ..พวกนั้นก็ถอยเพราะว่าเห็นนักรบขึ้นมาแล้ว

เพี๊ยะ!! ทุกคนคิดว่าเรื่องจะจบ แต่วาดเดือนไม่ยอมจบ หญิงสาวเดินเข้ามาแล้วตบเข้าอีกข้างหนึ่งแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

"กรี๊ดดด" ไอซ์โมโหมากที่ถูกตบ แต่พอจะเอาคืนกลับถูกห้ามไว้ มันก็เลยเจ็บใจมาก "ฉันจะไปฟ้องคุณอาทิตย์!!" ไม่พูดเปล่ายังเดินไปที่ห้องของอาทิตย์

"เชิญขี่ม้าสามศอกไปฟ้องเลย ฉันไม่กลัวหรอก!!" วาดเดือนตะโกนด่าตามหลังไป

"ผมว่าเราไปทำงานกันก่อนดีกว่า" นักรบรีบคว้าแขนของวาดเดือนให้เดินตามมาที่ลิฟต์

"ทำไมต้องหนีด้วย!" หญิงสาวพยายามแกะมือออก

"ไม่ได้หนี แต่ถอยไปตั้งหลักก่อน" เขาไม่อยากให้เธอเผชิญหน้ากับอาทิตย์ในสถานการณ์แบบนี้ พอลิฟต์เปิดออกนักรบกำลังจะพาเข้าไป

"เดี๋ยวก่อน" มันคือเสียงของอาทิตย์ พอได้ยินไอซ์บอกว่าถูกวาดเดือนตบ เขาก็รีบออกมา โดยที่ยังไม่ได้ถามว่าตบกันเพราะอะไร

"ไม่เอาน่าอาทิตย์" นักรบรีบเดินเข้ามาขวางหน้าเพื่อนไว้ เพราะตอนนี้เขาเดินตรงมาที่วาดเดือน

"บริษัทนี้ไม่สนับสนุนคนใช้ความรุนแรง" คำพูดนี้อาทิตย์พูดกับวาดเดือน ถึงแม้ว่านักรบจะยืนบังอยู่ก็ตามที

"กูเข้าใจแล้ว..เดี๋ยวกูเตือนคุณวาดเอง" ที่นักรบพยายามห้ามไว้ เพราะสักวันหนึ่งเพื่อนต้องจำได้ว่านี่คือภรรยา ..พอถึงวันนั้นกลัวว่าเพื่อนจะเครียดที่เคยทำแบบนี้กับเธอ

"เจ็บ" ไอซ์พยายามลูบคำใบหน้าของตัวเองให้รู้ว่าเธอเจ็บมาก แต่ที่จริงก็ไม่ได้เจ็บถึงขนาดนั้นหรอก แค่อยากจะออดอ้อนออเซาะ

"เข้าไปคุยกันในห้อง" สายตาคมมองไปที่หน้าของคู่กรณี โดยไม่ได้เอ่ยชื่อ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเขาหมายถึงเธอ

"ทำไมต้องไปคุยข้างในด้วยล่ะคะ" วาดเดือนไม่ยอมเดินตาม

"ดี! ถ้าเก่งนัก..ไหนลองอธิบายมาสิ ถ้าเหตุผลไม่เพียงพอเชิญคุณเก็บข้าวของออกไปจากบริษัทนี้" สายตาของทั้งสองประชันกัน โดยไม่มีใครยอมลดละ

"ฉันไปแน่ค่ะ แต่ไม่ใช่เวลานี้..ผู้หญิงของคุณมีสิทธิ์อะไรเอานมลูกฉันไปทิ้ง"

"นมลูก..หมายความว่ายังไง" อาทิตย์คิดว่าตัวเองฟังผิด

"ก็เธอคนนี้น่ะสิคะเป็นแม่ลูกอ่อน แถมยังเอาเวลางานมาปั้มนมแช่ช่องฟรีซของบริษัทอีก" มันคือเสียงไอซ์ที่ยืนเกาะแข้งเกาะขาของอาทิตย์อยู่

"แม่ลูกอ่อน?"

"ใช่ค่ะแม่ลูกอ่อน.. ไอซ์เห็นว่ามันสกปรกเลอะเทอะตู้เย็นของผู้บริหาร ก็เลยทิ้งไปค่ะ" เจ็บครั้งนี้คุ้มมาก เพราะได้พูดความจริงให้อาทิตย์ฟังด้วยว่าผู้หญิงคนนี้มีสามีและมีลูกแล้ว

"ฉันถามหน่อย เธอโตมาไม่ได้ดื่มนมแม่เลยเหรอ ถึงบอกว่านมแม่สกปรก" หญิงสาวพยายามกลั้นน้ำตาไว้..ดูสิว่าเขาจะปกป้องใคร ระหว่างลูกเมีย และผู้หญิงที่ทิ้งน้ำนมของลูกเขาไป

"ก็แค่ทิ้งน้ำนม! เธอมีสิทธิ์อะไรมาตบหน้าฉัน..โอ้ยย เจ็บมากเลยค่ะคุณอาทิตย์ดูสิแดงหมดแล้ว" พูดพร้อมกับแนบใบหน้าลงที่ลำตัวของอาทิตย์ แต่สายตาจิกไปที่วาดเดือน

"เรื่องแค่นี้ทำไมต้องลงไม้ลงมือกันด้วย" พอได้ยินเหตุผลแล้ว ชายหนุ่มถึงกับเสียงอ่อนลง

"คุณพูดมาได้ยังไงว่ามันเรื่องแค่นี้ นั่นอาหารของลูกเรานะ!"

"คุณวาดเดือน!" นักรบต้องได้รีบปรามไว้ก่อนที่เธอจะพลั้งปากออกไป

"ฉันหมายถึงลูกฉันค่ะ" หญิงสาวรีบเปลี่ยนคำพูดใหม่

"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวรีบเปิดน้ำนั้นกินเหมือนกับหิวกระหายมาก

"เหมือนหนูไม่ได้หิวแค่น้ำนะ หิวข้าวด้วยไหมลูก"

"เอ่อ.."

"รออยู่นี้นะเดี๋ยวตาไปเอามาให้กิน" เพียงไม่นานก็ได้ชามที่มีข้าวและกับข้าวราดมาด้วยวางที่ตัก ส่วนมือใช้หมุนล้อทั้งสองข้าง

"กินได้ไหมลูก กับข้าวคนจนก็มีแค่นี้แหละ"

"กินได้สิคะ" มันคือน้ำพริกปลาทูและมียอดผัก 2-3 ยอดติดมาด้วย

หญิงสาวนั่งกินจนหมด แล้วก็กินน้ำตาม

"เดี๋ยวหนูเอาเข้าไปเก็บให้ค่ะ"

"เอาแช่ไว้หลังครัวเลยนะลูก เดี๋ยวตอนเย็นลูกสาวตาจะมาล้างเอง"

วาดเดือนถือชามเปล่าเข้ามาในครัว ..น้ำตาเธอแทบไหลเมื่อเห็นว่าข้าวชามนี้ คือชามสุดท้ายที่อยู่ในหม้อนั้น

"คุณตาอยู่กับใครคะ" เธอต้องได้รีบปรับอารมณ์ใหม่

"อยู่กับลูกสาวและหลาน ตอนนี้หลานออกไปเล่นข้างนอกมั้ง"

"อยู่แค่สามคนเหรอคะ"

"ใช่แล้วล่ะ ผัวมันเลิกไปเอาเมียใหม่ มันก็เลยต้องไปทำงานก่อสร้าง" ตาคนนี้ก็เลยเล่าให้ฟังทั้งหมดเพราะถือใจซื่อ

พอออกจากบ้านหลังนี้ไป เธอก็ไปอีกหลังหนึ่งที่อยู่คนละซอย

"ทำอะไรอยู่คะนั่น"

"บดกล้วยป้อนลูก"

"กินได้เหรอคะ อายุแค่นี้" เธอมองดูเด็กอายุไม่ต่างจากตะวันเลย

"น้ำนมแม่ไม่ไหล เงินซื้อนมก็ไม่มี ต้องได้หาอะไรรองท้องลูกไว้ให้มันหนักหน่อย มันจะได้ไม่ร้องไห้"

"เดี๋ยวลำไส้ของเด็กก็ไม่ดีหรอกค่ะ เด็กแค่นี้ยังกินอะไรไม่ได้นอกจากนม" หญิงสาวรีบเข้าไปอุ้มเด็กออกมาก่อน

"เราไม่มีทางเลือกหรอกคุณ จะถูกไล่ออกจากบ้านเมื่อไรก็ยังไม่รู้ เงินที่มีอยู่ก็เก็บไว้เผื่อได้ย้ายออกจากที่นี่"

"เงินพวกนั้นพี่ไปซื้อนมให้ลูกเถอะค่ะ เพราะพวกพี่ไม่ต้องย้ายออกจากที่นี่แล้ว" เกือบทุกหลังคาเรือน ที่เธอเดินผ่าน พวกเขาลำบากมาก