สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 31

"คุณจะกลับไปเอาของที่บริษัทก่อนไหม" ตอนนี้นักรบพาเธอออกมาจากชุมชนสลัมนั้นแล้ว

"ไม่ดีกว่าค่ะ" เพราะใกล้เวลาเลิกงานแล้ว ถ้ากลับไปต้องได้ย้อนกลับมาส่งเธออีกเสียเวลาเขาแย่เลย สามีตัวเองก็ไม่ใช่แต่ใช้เขายิ่งกว่าทาส

..นมของน้องตะวันพรุ่งนี้แม่ค่อยเอามาให้หนูนะลูก เก็บไว้ที่บริษัทของพ่อก่อน .. บริษัทของพ่องั้นเหรอ.. พอคิดมาถึงตรงนี้หัวใจที่ว้าเหว่ รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา ถ้าเขาจำได้ว่าเราเป็นใครก็คงจะดี ..ตะวันรอแม่หน่อยนะลูก แม่กำลังพยายามทำให้พ่อจำแม่ให้ได้ เดี๋ยวอีกหน่อยพ่อก็จะกลับไปกอดหนูแล้ว อีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอไม่ยอมถอยก็คือลูก

ขับรถมาเพียงไม่นานก็ถึงบ้าน

"ขอบคุณค่ะ คุณจะเข้าไปดื่มน้ำหน่อยไหมคะ"

"ไม่ดีกว่าครับวันนี้อยากจะกลับเร็วหน่อย"

"ขับรถดีๆ นะคะ"

พอนักรบส่งวาดเดือนลงที่บ้านแล้วเขาก็ขับรถออกมา

ระหว่างทางก่อนออกจากซอย นักรบก็เห็นน้องสาวของวาดเดือน กำลังเดินเข้ามาในซอย

"จะเรียนจบไหมเนี่ย" ได้ฟังแค่พี่สาวพูด เขาก็พอจะเดาออกแล้วว่าน้องสาวของเธอคงจะเกเรมาก

เช้าวันต่อมา..

"แม่ว่าจะถามอยู่เมื่อวานนี้ ไม่ได้เอาของกลับมาด้วยเหรอลูก"

"พอดีออกไปทำงานนอกสถานที่ค่ะ ก็เลยไม่อยากรบกวนคุณนักรบให้กลับไปที่บริษัทอีก"

"ถึงว่า แม่นึกว่าเอานมของน้องตะวันมาด้วย แม่จะแช่ช่องฟิตไว้ให้"

"นมจะหมดแล้วเหรอคะแม่"

"ก็กินได้ประมาณหนึ่งอาทิตย์ ถ้านมที่ปั้มไว้หมด เราคงต้องให้กินนมผงแล้วล่ะ"

"เดี๋ยวถ้างั้นเอาถุงเก็บน้ำนมไปเพิ่มดีกว่าค่ะ ถ้าน้ำนมมาจะได้ปั้มเก็บไว้เยอะๆ เลย" วาดเดือนยังไม่อยากให้ลูกดื่มนมอย่างอื่นที่ไม่ใช่นมแม่..พอได้ถุงเก็บน้ำนมแล้วเธอก็ออกมารอรถ

"รอนานหรือยังครับ" นักรบรีบลงมาเปิดประตูให้

"ไม่นานหรอกค่ะ" แล้วทั้งสองก็นั่งรถออกมาด้วยกัน

[บริษัท]

"สวัสดีค่ะ"

"คะ..เอ่อ สวัสดีค่ะ" วาดเดือนมองกลับหลัง เพราะคิดว่าพี่คนนี้เขาทักใครกันแน่ พอดูแน่ชัดแล้วว่ามีแค่เธอ "มีอะไรเหรอคะ"

"พี่ชื่ออนงค์ค่ะ"

"อ๋อ..พี่เหรอคะที่ชื่ออนงค์"

"เราหาที่คุยกันหน่อยดีไหมคะ" อนงค์มองซ้ายมองขวา เพราะกลัวว่าใครจะเห็น

"ได้ค่ะ" หญิงสาวก็เลยเดินตามไปมุมด้านหลังของบริษัท

"เมื่อวานนี้พี่ได้ยินตุ๊กตาบอกว่า น้องขอเบอร์โทรพี่ไป"

"ใช่แล้วค่ะ แต่ยังไม่มีเวลาโทรหาพี่เลย"

"น้องเป็นเลขาใหม่เหรอคะ"

"ใช่ค่ะ"

"น้องระวังผู้หญิงที่ชื่อไอซ์ดีๆ นะ พี่ได้ยินว่าน้องมาเป็นเลขาวันแรกก็ถูกให้ออกนอกสถานที่เลยเหรอ"

"ทำไมเหรอคะ"

"พี่ไม่ได้เสียดายตำแหน่งนั้นหรอก แต่พี่เสียใจที่ยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเองไม่ได้"

"มีอะไรเกิดขึ้นคะ"

"พี่ถูกใส่ร้ายว่าเอาตัวเลขที่จะฮั้วประมูลไปให้ฝ่ายตรงข้ามเห็น ฝ่ายนั้นก็เลยซื้อที่ดินด้วยราคาที่สูงกว่าเพียงไม่กี่บาท" เพราะถ้าอีกฝ่ายเห็นตัวเลข แล้วเพิ่มเงินขึ้นอีกแค่ไม่เท่าไร มันดูเหมือนถูกตบหน้าจากคู่แข่งทางธุรกิจเลยก็ว่าได้

"แบบนี้ก็มีเหรอคะ"

"พี่คิดว่าเธอคนนั้นแหละเป็นคนทำ แต่พี่ไม่มีหลักฐาน" ส่วนมากตัวเลขนี้จะมีน้อยคนนักที่รู้ หนึ่งในนั้นก็คือเลขาส่วนตัว

นี่อะไรกันบริษัทหรือสนามรบเนี่ย เธอไม่รู้เลยว่ามันต้องแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันถึงขั้นใส่ร้ายป้ายสี